آثار نفاق در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '* [' به '* [') |
جز (جایگزینی متن - 'پژوهشکده تحقیقات اسلامی، پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه'''' به 'پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه'''') برچسب: واگردانی دستی |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = آثار نفاق | |||
| عنوان مدخل = آثار نفاق | |||
| مداخل مرتبط = [[آثار نفاق در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== | == پیامدهای نفاق == | ||
[[نفاق]] از [[بیماری‌های باطنی]] و [[صفات ناپسند]] است که آثار زیانباری دارد. از آن جمله است: | |||
#'''[[ | # '''تباهی [[ایمان]]:''' [[نفاق]] [[ایمان]] را می‌خورد و ریشه‌هایش را می‌‌خشکاند؛ چنان که [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "[[نفاق]]، [[ایمان]] را تباه می‌کند"<ref>غرر الحکم، ج۱، ص۱۹۲.</ref>. | ||
#''' | # '''بی‌نصیب ماندن از [[حکمت]]:''' [[نفاق]] مانع [[نزول]] [[حکمت]] بر [[قلب]] [[آدمی]] می‌گردد. [[حکمت]] از [[نعمت‌های ویژه الهی]] است که [[خداوند]] آن را "خیر کثیر" خوانده است<ref>{{متن قرآن|يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَن يَشَاء وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ}}؛ سوره بقره، آیه ۲۶۹.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "[[حکمت]] بر [[قلب]] [[منافق]] نمی‌نشیند مگر آنکه زود بر می‌خیزد". همچنین می‌فرماید: "[[حکمت]]، در جستجوی [[جایگاه]] خویش، در سینه [[منافق]] بالا و پایین می‌رود تا سرانجام، بر زبان او بنشیند و بیرون رود و [[مؤمن]] آن را بشنود و برباید که به [[حکمت]] سزاوارتر است"<ref>امالی، طوسی، ص۶۲۵.</ref>. | ||
#'''[[ | # '''بی‌آبرویی در [[قیامت]]:''' در [[قیامت]] چهره‌های [[منافق]] آشکار می‌گردد و آبروی او را می‌ریزد. منافقِ چند چهره در آن روزِ "آشکاری نهان‌ها" با زبان‌های شعله‌ور به زبانه‌های [[آتش]] به صحنه [[محشر]] در می‌آید و آن گاه ندا سر می‌دهند: "این همان است که در [[دنیا]] دو روی و دو زبان داشته است"<ref>غرر الحکم، ج۲، ص۳۰۴.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} به [[پیروان]] خویش هشدار می‌دهد و می‌فرماید: "از [[نفاق]] بر حذر باشید که هر کس دو روی دارد، پیش [[خدا]] آبرو ندارد"<ref>غرر الحکم، ج۵، ص۲۳۵.</ref>. | ||
#''' | # '''بی‌اعتمادی مردمان:''' از [[آسیب‌های اجتماعی]] [[نفاق]] آن است که [[مردم]] به هر کس دو زبان و دو روی دارد، [[اعتماد]] نمی‌کنند و به او [[دل]] نمی‌سپارند: "آن که نفاقش بیش‌تر است، وفاقش معلوم نگردد"<ref>غرر الحکم، ج۵، ص۲۳۵.</ref>. | ||
#''' | # '''زشت خویی:''' [[نفاق]] [[خُلق و خوی]] [[آدمی]] را [[زشت]] می‌کند و [[فضیلت‌های اخلاقی]] او را از میان می‌برد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "[[نفاق]]، زشت‌ترین [[خصلت اخلاقی]] است"<ref>میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۸.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۳۷-۳۸.</ref> | ||
== | == نشانه‌های نفاق == | ||
در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است که [[نفاق]] چهار نشانه دارد: [[سنگ دلی]]، [[چشم خشکی]]، [[پای فشاری بر گناه]] و [[آزمندی]] در [[دنیا]]<ref>میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۹.</ref>. نیز همان [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: "سه چیز نشانه [[منافق]] است: زبان و درونش با هم مخالف‌اند و [[قلب]] و عملش همراه نیستند و ظاهر و باطنش دگرگون‌اند"<ref>میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۴۰.</ref> و [[پیامبر اسلام]] {{صل}} سه نشانه برای [[نفاق]] بر می‌شمارد:[[دروغ]] در سخن گفتن، [[وعده]] را شکستن و در [[امانت]] [[خیانت]] ورزیدن<ref>میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۹.</ref>. همچنین در جایی دیگر چند نشانه دیگر را نیز بر می‌شمارد: [[لعنت]] فرستادن به جای [[سلام]] گفتن، [[پرخوری]] و [[شکم‌بارگی]]، [[غنائم]] را ربودن، از مساجد گریختن، [[نماز]] را به تأخیر انداختن، خویشتن را از دیگران [[برتر]] دیدن، شبانگاهان مانند چوب خشک افتادن و روز را به جر و بحث گذراندن<ref>میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۴۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۳۸-۳۹.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:نفاق]] | ||
[[رده:مفاهیم در کلام اسلامی]] | [[رده:مفاهیم در کلام اسلامی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۰۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث آثار نفاق است. آثار نفاق از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آثار نفاق در کلام اسلامی - پرسش مرتبط نداردپیامدهای نفاق
نفاق از بیماری‌های باطنی و صفات ناپسند است که آثار زیانباری دارد. از آن جمله است:
- تباهی ایمان: نفاق ایمان را می‌خورد و ریشه‌هایش را می‌‌خشکاند؛ چنان که امام علی (ع) می‌فرماید: "نفاق، ایمان را تباه می‌کند"[۱].
- بی‌نصیب ماندن از حکمت: نفاق مانع نزول حکمت بر قلب آدمی می‌گردد. حکمت از نعمت‌های ویژه الهی است که خداوند آن را "خیر کثیر" خوانده است[۲]. امام علی (ع) می‌فرماید: "حکمت بر قلب منافق نمی‌نشیند مگر آنکه زود بر می‌خیزد". همچنین می‌فرماید: "حکمت، در جستجوی جایگاه خویش، در سینه منافق بالا و پایین می‌رود تا سرانجام، بر زبان او بنشیند و بیرون رود و مؤمن آن را بشنود و برباید که به حکمت سزاوارتر است"[۳].
- بی‌آبرویی در قیامت: در قیامت چهره‌های منافق آشکار می‌گردد و آبروی او را می‌ریزد. منافقِ چند چهره در آن روزِ "آشکاری نهان‌ها" با زبان‌های شعله‌ور به زبانه‌های آتش به صحنه محشر در می‌آید و آن گاه ندا سر می‌دهند: "این همان است که در دنیا دو روی و دو زبان داشته است"[۴]. امام علی (ع) به پیروان خویش هشدار می‌دهد و می‌فرماید: "از نفاق بر حذر باشید که هر کس دو روی دارد، پیش خدا آبرو ندارد"[۵].
- بی‌اعتمادی مردمان: از آسیب‌های اجتماعی نفاق آن است که مردم به هر کس دو زبان و دو روی دارد، اعتماد نمی‌کنند و به او دل نمی‌سپارند: "آن که نفاقش بیش‌تر است، وفاقش معلوم نگردد"[۶].
- زشت خویی: نفاق خُلق و خوی آدمی را زشت می‌کند و فضیلت‌های اخلاقی او را از میان می‌برد. امام علی (ع) می‌فرماید: "نفاق، زشت‌ترین خصلت اخلاقی است"[۷].[۸]
نشانه‌های نفاق
در روایتی از امام صادق (ع) آمده است که نفاق چهار نشانه دارد: سنگ دلی، چشم خشکی، پای فشاری بر گناه و آزمندی در دنیا[۹]. نیز همان امام (ع) می‌فرماید: "سه چیز نشانه منافق است: زبان و درونش با هم مخالف‌اند و قلب و عملش همراه نیستند و ظاهر و باطنش دگرگون‌اند"[۱۰] و پیامبر اسلام (ص) سه نشانه برای نفاق بر می‌شمارد:دروغ در سخن گفتن، وعده را شکستن و در امانت خیانت ورزیدن[۱۱]. همچنین در جایی دیگر چند نشانه دیگر را نیز بر می‌شمارد: لعنت فرستادن به جای سلام گفتن، پرخوری و شکم‌بارگی، غنائم را ربودن، از مساجد گریختن، نماز را به تأخیر انداختن، خویشتن را از دیگران برتر دیدن، شبانگاهان مانند چوب خشک افتادن و روز را به جر و بحث گذراندن[۱۲].[۱۳]
منابع
پانویس
- ↑ غرر الحکم، ج۱، ص۱۹۲.
- ↑ ﴿يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَن يَشَاء وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ﴾؛ سوره بقره، آیه ۲۶۹.
- ↑ امالی، طوسی، ص۶۲۵.
- ↑ غرر الحکم، ج۲، ص۳۰۴.
- ↑ غرر الحکم، ج۵، ص۲۳۵.
- ↑ غرر الحکم، ج۵، ص۲۳۵.
- ↑ میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۷-۳۸.
- ↑ میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۹.
- ↑ میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۴۰.
- ↑ میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۳۹.
- ↑ میزان الحکمة، ج۴، ص۳۳۴۰.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸-۳۹.