نامۀ ۱۴ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == ==' به '==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
== | | موضوع مرتبط = نهج البلاغه | ||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== | == مقدمه == | ||
[[سیره]] [[امام]] در جنگ‌هایی که به او تحمیل شد، نشان از آن دارد که هرگز در [[فکر]] [[انتقام]] و [[کینه‌توزی]] نبود و تنها هدفش از [[نبرد]]، احقاق [[حق]] و به [[زمین]] نشاندن کسانی بود که که در باربر [[حق]] و [[حکومت حق]] برخاسته بودند. از این‌رو حتی در نرد [[صفین]] که در شرایطی بسیار سخت از نظر موقعیت [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] به [[امام]] تحمیل شد. باز هم [[امام]] ویژگی‌های انسانی و [[اخلاق]] [[اسلامی]] و [[دینی]] خویش را حفظ می‌کند. در این [[نامه]] که پیش از شروع درگیریِ [[صفین]] صادر شده است، [[امام]] به سپاهیانش چنین سفارش می‌کند: "شما بر عمل خویش [[دلیل]] و [[برهان]] دارید، پس هرگز آغازگر [[جنگ]] نباشید، زیرا آغاز [[جنگ]] از جانب [[دشمنان]]، خود، اقامه دلیلی دیگر بر حقانیت شماست." سپس سفارش می‌کند که ملاحظه [[دشمن]] در دام افتاده را بکنند و [[زنان]] و ناتوانان را [[آزار]] ندهند. | |||
== | == فرازی از [[نامه]] == | ||
شمایان [[جنگ]] را آغاز نکنید که بحمدالله بر [[برهان]] استوارید؛ و شروع [[جنگ]] از سوی آنان خود برهانی دیگر بر حقانیت شماست. آن‌گاه که [[دشمن]] به [[اذن]] [[پروردگار]] گریخت، فراریان را مکشید و درماندگان را [[هدف]] قرار ندهید و بر مجروحان تیر خلاص نزنید و [[زنان]] را با آزارتان برمینگیزانید حتی اگر به شما [[ناسزا]] گویند و امیرانتان را [[دشنام]] دهند، که آنان از نظر جسم و [[جان]] و [[اندیشه]] [[ظریف]] و ناتوان‌اند. مگر نه این است که [[دستور]] داشتیم از [[آزار]] آنان بازایستیم حتی آن‌گاه که [[مشرک]] بودند و در [[جاهلیت]] اگر مردی زنی را سنگی یا چوبی می‌زد، نه‌تنها او را بلکه دودمانش را [[سرزنش]] می‌کردند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۷۶۳.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۶: | خط ۲۰: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:نامه‌های نهج البلاغه]] | [[رده:نامه‌های نهج البلاغه]] | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۱
مقدمه
سیره امام در جنگ‌هایی که به او تحمیل شد، نشان از آن دارد که هرگز در فکر انتقام و کینه‌توزی نبود و تنها هدفش از نبرد، احقاق حق و به زمین نشاندن کسانی بود که که در باربر حق و حکومت حق برخاسته بودند. از این‌رو حتی در نرد صفین که در شرایطی بسیار سخت از نظر موقعیت اجتماعی و سیاسی به امام تحمیل شد. باز هم امام ویژگی‌های انسانی و اخلاق اسلامی و دینی خویش را حفظ می‌کند. در این نامه که پیش از شروع درگیریِ صفین صادر شده است، امام به سپاهیانش چنین سفارش می‌کند: "شما بر عمل خویش دلیل و برهان دارید، پس هرگز آغازگر جنگ نباشید، زیرا آغاز جنگ از جانب دشمنان، خود، اقامه دلیلی دیگر بر حقانیت شماست." سپس سفارش می‌کند که ملاحظه دشمن در دام افتاده را بکنند و زنان و ناتوانان را آزار ندهند.
فرازی از نامه
شمایان جنگ را آغاز نکنید که بحمدالله بر برهان استوارید؛ و شروع جنگ از سوی آنان خود برهانی دیگر بر حقانیت شماست. آن‌گاه که دشمن به اذن پروردگار گریخت، فراریان را مکشید و درماندگان را هدف قرار ندهید و بر مجروحان تیر خلاص نزنید و زنان را با آزارتان برمینگیزانید حتی اگر به شما ناسزا گویند و امیرانتان را دشنام دهند، که آنان از نظر جسم و جان و اندیشه ظریف و ناتوان‌اند. مگر نه این است که دستور داشتیم از آزار آنان بازایستیم حتی آن‌گاه که مشرک بودند و در جاهلیت اگر مردی زنی را سنگی یا چوبی می‌زد، نه‌تنها او را بلکه دودمانش را سرزنش می‌کردند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۷۶۳.