بجیر بن بجره طائی: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بجیر بن بجره طائی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[ابن منده]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۵۰.</ref> و [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، ج۱، ص۴۲۹.</ref> از [[نوادگان]] وی [[روایت]] کردهاند که او در [[سریه]] [[خالد بن ولید]] به [[دومة الجندل]] (در سال نهم در بازگشت از [[تبوک]]) حاضر بود و اگر، [[پادشاه]] [[نصرانی]] آنجا را همانگونه که [[رسول خدا]]{{صل}} [[وصف]] کرده بود، یافت. در این سریه، [[اکیدر بن عبدالملک بن عبدالحی کندی]] دستگیر و برادرش «حسان»، که با [[مسلمانان]] درگیر شده بود، کشته شد. | [[ابن منده]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۵۰.</ref> و [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، ج۱، ص۴۲۹.</ref> از [[نوادگان]] وی [[روایت]] کردهاند که او در [[سریه]] [[خالد بن ولید]] به [[دومة الجندل]] (در سال نهم در بازگشت از [[تبوک]]) حاضر بود و اگر، [[پادشاه]] [[نصرانی]] آنجا را همانگونه که [[رسول خدا]] {{صل}} [[وصف]] کرده بود، یافت. در این سریه، [[اکیدر بن عبدالملک بن عبدالحی کندی]] دستگیر و برادرش «حسان»، که با [[مسلمانان]] درگیر شده بود، کشته شد. | ||
جُبیر در بازگشت سروده خود را در وصف این [[نبرد]] برای رسول خدا{{صل}} خواند<ref>واقدی، ج۳، ص۱۰۲۶.</ref> و آن [[حضرت]] [[دعا]] کرد تا دهانش آسیب نبیند: | جُبیر در بازگشت سروده خود را در وصف این [[نبرد]] برای رسول خدا {{صل}} خواند<ref>واقدی، ج۳، ص۱۰۲۶.</ref> و آن [[حضرت]] [[دعا]] کرد تا دهانش آسیب نبیند: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''تَبَارَكَ سَائِقُ الْبَقَرَاتِ إنِّي''|2=''رَأَيْتُ اللَّهَ يَهْدِي كُلَّ هَادِ''}} | {{ب|''تَبَارَكَ سَائِقُ الْبَقَرَاتِ إنِّي''|2=''رَأَيْتُ اللَّهَ يَهْدِي كُلَّ هَادِ''}} | ||
{{ب|''فَمَنْ يَكُ حَائِدًا عَنْ ذِي تَبُوكِ''|2=''فَإِنَّا قَدْ أُمِرْنَا بِالْجِهَادِ''}} | {{ب|''فَمَنْ يَكُ حَائِدًا عَنْ ذِي تَبُوكِ''|2=''فَإِنَّا قَدْ أُمِرْنَا بِالْجِهَادِ''}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
او نود سال زیست، اما دندانهایش سالم بود. [[ابن عبدالبر]]<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۳۳.</ref> در اینکه وی از رسول خدا{{صل}} روایتی داشته باشد، [[تردید]] کرده است. [[ابن اسحاق]]<ref>ابن هشام، ج۴، ص۹۵۳.</ref> آثار و اشعاری از وی در نبردهای رده آورده است. [[سیف بن عمر]] او را در شمار کشتههای [[نبرد قادسیه]] یاد کرده است<ref>ابن حجر، ج۱، ص۴۰۲.</ref><ref>[[حسین حسینیان مقدم|حسینیان مقدم، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «بجیر بن بجره طائی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۹۹.</ref> | او نود سال زیست، اما دندانهایش سالم بود. [[ابن عبدالبر]]<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۳۳.</ref> در اینکه وی از رسول خدا {{صل}} روایتی داشته باشد، [[تردید]] کرده است. [[ابن اسحاق]]<ref>ابن هشام، ج۴، ص۹۵۳.</ref> آثار و اشعاری از وی در نبردهای رده آورده است. [[سیف بن عمر]] او را در شمار کشتههای [[نبرد قادسیه]] یاد کرده است<ref>ابن حجر، ج۱، ص۴۰۲.</ref><ref>[[حسین حسینیان مقدم|حسینیان مقدم، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «بجیر بن بجره طائی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۹۹.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۲
مقدمه
ابن منده[۱] و ابونعیم[۲] از نوادگان وی روایت کردهاند که او در سریه خالد بن ولید به دومة الجندل (در سال نهم در بازگشت از تبوک) حاضر بود و اگر، پادشاه نصرانی آنجا را همانگونه که رسول خدا (ص) وصف کرده بود، یافت. در این سریه، اکیدر بن عبدالملک بن عبدالحی کندی دستگیر و برادرش «حسان»، که با مسلمانان درگیر شده بود، کشته شد.
جُبیر در بازگشت سروده خود را در وصف این نبرد برای رسول خدا (ص) خواند[۳] و آن حضرت دعا کرد تا دهانش آسیب نبیند:
تَبَارَكَ سَائِقُ الْبَقَرَاتِ إنِّي | رَأَيْتُ اللَّهَ يَهْدِي كُلَّ هَادِ | |
فَمَنْ يَكُ حَائِدًا عَنْ ذِي تَبُوكِ | فَإِنَّا قَدْ أُمِرْنَا بِالْجِهَادِ |
او نود سال زیست، اما دندانهایش سالم بود. ابن عبدالبر[۴] در اینکه وی از رسول خدا (ص) روایتی داشته باشد، تردید کرده است. ابن اسحاق[۵] آثار و اشعاری از وی در نبردهای رده آورده است. سیف بن عمر او را در شمار کشتههای نبرد قادسیه یاد کرده است[۶][۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۳۵۰.
- ↑ ابونعیم، ج۱، ص۴۲۹.
- ↑ واقدی، ج۳، ص۱۰۲۶.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۳۳.
- ↑ ابن هشام، ج۴، ص۹۵۳.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۰۲.
- ↑ حسینیان مقدم، حسین، مقاله «بجیر بن بجره طائی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۹۹.