خسوف و کسوف: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۵۴

مقدمه

کسوف، از کسف، در اصل به معنای تحول از صورت اصلی و طبیعی است. کسوف خورشید و ماه، استتار و گرفتگی آنهاست. کسوف برای ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی هر دو به کار می‌رود. وقتی ماه میان زمین و خورشید قرار گیرد سایه آن بر زمین افتاده و خورشیدگرفتگی رخ می‌دهد و وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، سایه زمین بر سطح ماه می‌افتد و ماه‌گرفتگی رخ می‌دهد.

امام سجاد (ع) در دعای رؤیت ماه نو عرض می‌کند: «آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ‏ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ»^[۱]؛ «ایمان آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در فرمان خود گرفت. خورشیدگرفتگی و ماه‌گرفتگی از آیات الهی است که در هنگام وقوع آنها خواندن نماز آیات واجب است».^[۲].^[۳]

منابع

شیرزاد، امیر، مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ نیایش چهل‌وسوم.
↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
↑ شیرزاد، امیر، مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۶.

[1] نیایش چهل‌وسوم.

[2] التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.

[3] شیرزاد، امیر، مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۶.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[خسوف و کسوف در قرآن]] - [[خسوف و کسوف در حدیث]] - [[خسوف و کسوف در معارف مهدویت]] - [[خسوف و کسوف در معارف دعا و زیارات]] - [[خسوف و کسوف در معارف و سیره سجادی]] - [[خسوف و کسوف در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = خسوف و کسوف (پرسش)}}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 [[کسوف]]، از کسف، در اصل به معنای [[تحول]] از صورت اصلی و طبیعی است. کسوف [[خورشید و ماه]]، [[استتار]] و گرفتگی آنهاست. کسوف برای ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی هر دو به کار می‌رود. وقتی ماه میان [[زمین]] و [[خورشید]] قرار گیرد سایه آن بر زمین افتاده و خورشیدگرفتگی رخ می‌دهد و وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، [[سایه]] زمین بر سطح ماه می‌افتد و ماه‌گرفتگی رخ می‌دهد.
-[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[رؤیت]] ماه نو عرض می‌کند: {{متن حدیث|آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ‏ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ}}<ref>نیایش چهل‌وسوم.</ref>؛ «[[ایمان]] آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در [[فرمان]] خود گرفت.
+[[امام سجاد]] {{ع}} در دعای [[رؤیت]] ماه نو عرض می‌کند: {{متن حدیث|آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ‏ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ}}<ref>نیایش چهل‌وسوم.</ref>؛ «[[ایمان]] آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در [[فرمان]] خود گرفت.
 خورشیدگرفتگی و ماه‌گرفتگی از [[آیات الهی]] است که در هنگام وقوع آنها [[خواندن نماز]] [[آیات]] [[واجب]] است».<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۷۶.</ref>