نفی دشنام در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۳

مقدمه

در منطق دین دشنام دادن و ناسزا گفتن حتی به دشمنان امری ناپسند و نکوهیده است، و خداوند اهل ایمان را از آن نهی کرده است: ﴿وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ﴾^[۱]. ملاحظه می‌شود که قرآن کریم رعایت اصول منطقی و ادب و نزاکت و پرهیز از دشنام و ناسزاگویی را حتی در برابر اعتقادات باطل و ادیان خرافی نیز لازم شمرده است. پیام‌آور ادب و اخلاق تام در سخنی والا پیروان خود را از هر هرزه‌زبانی و دشنام‌گویی به شدت پرهیز داده و فرموده است: «إِيَّاكُمْ‏ وَ الْفُحْشَ‏ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی لَا يُحِبُّ الْفُحْشَ وَ التَّفَحُّشَ»^[۲].

ادب و اخلاق پیامبر اکرم (ص) تا بدانجا بود که آن حضرت پس از پیروزی در نبرد بدر مسلمانان را از دشنام دادن به کشته‌شدگان مشرکان نهی فرمود^[۳]. رسول خدا (ص) به پیروان خود آموخت که هرزه‌زبانی و دشنام گویی با اسلام و مسلمانی سازگار نیست: «إِنَّ الْفُحْشَ وَ التَّفَاحُّشَ لَيْسَا مِنَ‏ الْإِسْلَامِ‏ فِي شَيْ‏ءٍ»^[۴].

حضرت ختمی مرتبت از این که مسلمانان هرزه‌زبان و دشنام‌گو باشند بیزاری می‌جست و راه سعادت را بر چنین کسان گشوده نمی‌دانست و به تهدید آنان برخاست که: «الْجَنَّةُ حَرَامٌ‏ عَلَى‏ كُلِّ‏ فَاحِشٍ‏ أَنْ يَدْخُلَهَا»^[۵].

هرزه‌زبانی و دشنام‌گویی از عوامل تیرگی و تباهی روابط ایمانی و انسانی و اسباب کینه‌ورزی و دامن زدن به دشمنی است؛ و وصیت پیامبر اکرم (ص) به پرهیز از آن بود. امام باقر (ع) فرماید: مردی از قبیله بنی‌تمیم نزد رسول خدا (ص) آمد و عرض کرد: مرا وصیتی فرما. پس در آن چه حضرت به او وصیت فرمود این بود که: «لَا تَسُبُّوا النَّاسَ‏ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَيْنَهُمْ»^[۶].^[۷]

منابع

دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌، سیره نبوی ج۲

پانویس

↑ «و به آنهایی که مشرکان به جای خداوند (به پرستش) می‌خوانند دشنام ندهید تا آنان (نیز) از سر دشمنی به نادانی خداوند را دشنام ندهند» سوره انعام، آیه ۱۰۸.
↑ «از فحش و دشنام بپرهیزید که خدای متعال بدزبانی و هرزه‌گویی را دوست ندارد». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.
↑ احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.
↑ «بی‌گمان دشنام‌گویی و هرزه‌زبانی از صفات اسلام نیست». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۸.
↑ «ورود به بهشت بر هر فحش‌دهنده و دشنام‌گوی حرام است». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.
↑ «به مردمان دشنام ندهید که نتیجه آن عداوت و دشمنی میان ایشان است» الکافی، ج۲، ص۳۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۶۱۰.
↑ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌، سیره نبوی، ج۲، ص ۶۲۴.

[1] «و به آنهایی که مشرکان به جای خداوند (به پرستش) می‌خوانند دشنام ندهید تا آنان (نیز) از سر دشمنی به نادانی خداوند را دشنام ندهند» سوره انعام، آیه ۱۰۸.

[2] «از فحش و دشنام بپرهیزید که خدای متعال بدزبانی و هرزه‌گویی را دوست ندارد». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.

[3] احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.

[4] «بی‌گمان دشنام‌گویی و هرزه‌زبانی از صفات اسلام نیست». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۸.

[5] «ورود به بهشت بر هر فحش‌دهنده و دشنام‌گوی حرام است». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.

[6] «به مردمان دشنام ندهید که نتیجه آن عداوت و دشمنی میان ایشان است» الکافی، ج۲، ص۳۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۶۱۰.

[7] دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌، سیره نبوی، ج۲، ص ۶۲۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 در [[منطق]] [[دین]] [[دشنام]] دادن و [[ناسزا]] گفتن حتی به [[دشمنان]] امری [[ناپسند]] و [[نکوهیده]] است، و [[خداوند]] [[اهل]] [[ایمان]] را از آن [[نهی]] کرده است: {{متن قرآن|وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ}}<ref>«و به آنهایی که مشرکان به جای خداوند (به پرستش) می‌خوانند دشنام ندهید تا آنان (نیز) از سر دشمنی به نادانی خداوند را دشنام ندهند» سوره انعام، آیه ۱۰۸.</ref>.
 ملاحظه می‌شود که [[قرآن کریم]] رعایت اصول منطقی و [[ادب]] و نزاکت و [[پرهیز]] از دشنام و [[ناسزاگویی]] را حتی در برابر [[اعتقادات]] [[باطل]] و [[ادیان]] [[خرافی]] نیز لازم شمرده است.
 پیام‌آور ادب و [[اخلاق]] تام در سخنی والا [[پیروان]] خود را از هر هرزه‌زبانی و دشنام‌گویی به شدت پرهیز داده و فرموده است: {{متن حدیث|إِيَّاكُمْ‏ وَ الْفُحْشَ‏ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی لَا يُحِبُّ الْفُحْشَ وَ التَّفَحُّشَ}}<ref>«از فحش و دشنام بپرهیزید که خدای متعال بدزبانی و هرزه‌گویی را دوست ندارد». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.</ref>.
-ادب و [[اخلاق پیامبر]] اکرم{{صل}} تا بدانجا بود که آن [[حضرت]] پس از [[پیروزی]] در [[نبرد بدر]] [[مسلمانان]] را از دشنام دادن به کشته‌شدگان [[مشرکان]] نهی فرمود<ref>احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} به پیروان خود آموخت که هرزه‌زبانی و دشنام گویی با [[اسلام]] و [[مسلمانی]] سازگار نیست: {{متن حدیث|إِنَّ الْفُحْشَ وَ التَّفَاحُّشَ لَيْسَا مِنَ‏ الْإِسْلَامِ‏ فِي شَيْ‏ءٍ}}<ref>«بی‌گمان دشنام‌گویی و هرزه‌زبانی از صفات اسلام نیست». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۸.</ref>.
+ادب و [[اخلاق پیامبر]] اکرم {{صل}} تا بدانجا بود که آن [[حضرت]] پس از [[پیروزی]] در [[نبرد بدر]] [[مسلمانان]] را از دشنام دادن به کشته‌شدگان [[مشرکان]] نهی فرمود<ref>احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.</ref>. [[رسول خدا]] {{صل}} به پیروان خود آموخت که هرزه‌زبانی و دشنام گویی با [[اسلام]] و [[مسلمانی]] سازگار نیست: {{متن حدیث|إِنَّ الْفُحْشَ وَ التَّفَاحُّشَ لَيْسَا مِنَ‏ الْإِسْلَامِ‏ فِي شَيْ‏ءٍ}}<ref>«بی‌گمان دشنام‌گویی و هرزه‌زبانی از صفات اسلام نیست». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۸.</ref>.
 [[حضرت ختمی مرتبت]] از این که مسلمانان هرزه‌زبان و دشنام‌گو باشند [[بیزاری]] می‌جست و [[راه]] [[سعادت]] را بر چنین کسان گشوده نمی‌دانست و به [[تهدید]] آنان برخاست که: {{متن حدیث|الْجَنَّةُ حَرَامٌ‏ عَلَى‏ كُلِّ‏ فَاحِشٍ‏ أَنْ يَدْخُلَهَا}}<ref>«ورود به بهشت بر هر فحش‌دهنده و دشنام‌گوی حرام است». احیاء العلوم، ج۳، ص۱۱۷.</ref>.
-هرزه‌زبانی و دشنام‌گویی از عوامل تیرگی و [[تباهی]] [[روابط]] [[ایمانی]] و [[انسانی]] و اسباب [[کینه‌ورزی]] و دامن زدن به [[دشمنی]] است؛ و [[وصیت پیامبر]] اکرم{{صل}} به پرهیز از آن بود. [[امام باقر]]{{ع}} فرماید: مردی از [[قبیله]] [[بنی‌تمیم]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و عرض کرد: مرا وصیتی فرما. پس در آن چه [[حضرت]] به او [[وصیت]] فرمود این بود که: {{متن حدیث|لَا تَسُبُّوا النَّاسَ‏ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَيْنَهُمْ}}<ref>«به مردمان دشنام ندهید که نتیجه آن عداوت و دشمنی میان ایشان است» الکافی، ج۲، ص۳۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۶۱۰.</ref>.<ref>[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[سیره نبوی ج۲ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۲، ص ۶۲۴.</ref>
+هرزه‌زبانی و دشنام‌گویی از عوامل تیرگی و [[تباهی]] [[روابط]] [[ایمانی]] و [[انسانی]] و اسباب [[کینه‌ورزی]] و دامن زدن به [[دشمنی]] است؛ و [[وصیت پیامبر]] اکرم {{صل}} به پرهیز از آن بود. [[امام باقر]] {{ع}} فرماید: مردی از [[قبیله]] [[بنی‌تمیم]] نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و عرض کرد: مرا وصیتی فرما. پس در آن چه [[حضرت]] به او [[وصیت]] فرمود این بود که: {{متن حدیث|لَا تَسُبُّوا النَّاسَ‏ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَيْنَهُمْ}}<ref>«به مردمان دشنام ندهید که نتیجه آن عداوت و دشمنی میان ایشان است» الکافی، ج۲، ص۳۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۶۱۰.</ref>.<ref>[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[سیره نبوی ج۲ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۲، ص ۶۲۴.</ref>
 == منابع ==