یونس بن بکیر شیبانی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = یونس بن بکیر شیبانی| عنوان مدخل = یونس بن بکیر شیبانی | مداخل مرتبط = [[یونس بن بکیر شیبانی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = یونس بن بکیر شیبانی| عنوان مدخل = یونس بن بکیر شیبانی | مداخل مرتبط = [[یونس بن بکیر شیبانی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
از تبار یونس بن بکیر شیبانی اطّلاعی در دست نیست جز آنکه پدرش بُکیر از [[کارگزاران]] [[جعفر برمکی]]<ref>جعفر بن یحیی بن خالد برمکی مدّت هفده سال وزیر هارون الرشید بود که در اوّل ماه صفر سال ۱۸۷ ﻫ.ق و در ۳۷ سالگی به دستور خلیفه به قتل رسید. الکامل فی التاریخ ۶/ ۱۷۹.</ref> بوده است. وی دو پسر به نام‌های بکر و عبدالله داشت و خود، [[شاگرد]] [[محمد بن اسحاق]] و نیز [[راوی]] [[کتاب مغازی]] او معروف به [[السّیر و المغازی]] بود<ref>تذکرة الحفاظ ۱/ ۳۲۶؛ النّجوم الزاهره ۲/ ۱۶۵. کتاب سیره ابن اسحاق. اخیراً با تحقیق دکتر سهیل زکار چاپ شده است.</ref>. | از تبار یونس بن بکیر شیبانی اطّلاعی در دست نیست جز آنکه پدرش بُکیر از [[کارگزاران]] [[جعفر برمکی]]<ref>جعفر بن یحیی بن خالد برمکی مدّت هفده سال وزیر هارون الرشید بود که در اوّل ماه صفر سال ۱۸۷ ﻫ.ق و در ۳۷ سالگی به دستور خلیفه به قتل رسید. الکامل فی التاریخ ۶/ ۱۷۹.</ref> بوده است. وی دو پسر به نام‌های بکر و عبدالله داشت و خود، [[شاگرد]] [[محمد بن اسحاق مدنی]] و نیز [[راوی]] [[کتاب مغازی]] او معروف به [[السّیر و المغازی]] بود<ref>تذکرة الحفاظ ۱/ ۳۲۶؛ النّجوم الزاهره ۲/ ۱۶۵. کتاب سیره ابن اسحاق. اخیراً با تحقیق دکتر سهیل زکار چاپ شده است.</ref>. | ||
[[یحیی بن معین]] و [[ساجی]] با اشاره به [[مرجئی]] بودن [[یونس]]، او را همانند پدرش، از درباریان [[دولت بنی عباس]] و از [[یاران]] نزدیک جعفر برمکی دانسته‌اند<ref>تهذیب التهذیب ۱۱/ ۴۳۵ - ۴۳۶.</ref>. | [[یحیی بن معین]] و [[ساجی]] با اشاره به [[مرجئی]] بودن [[یونس]]، او را همانند پدرش، از درباریان [[دولت بنی عباس]] و از [[یاران]] نزدیک جعفر برمکی دانسته‌اند<ref>تهذیب التهذیب ۱۱/ ۴۳۵ - ۴۳۶.</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۷
این مدخل زیرشاخهٔ بحث یونس بن بکیر شیبانی است. یونس بن بکیر شیبانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: یونس بن بکیر شیبانی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
از تبار یونس بن بکیر شیبانی اطّلاعی در دست نیست جز آنکه پدرش بُکیر از کارگزاران جعفر برمکی[۱] بوده است. وی دو پسر به نام‌های بکر و عبدالله داشت و خود، شاگرد محمد بن اسحاق مدنی و نیز راوی کتاب مغازی او معروف به السّیر و المغازی بود[۲].
یحیی بن معین و ساجی با اشاره به مرجئی بودن یونس، او را همانند پدرش، از درباریان دولت بنی عباس و از یاران نزدیک جعفر برمکی دانسته‌اند[۳].
و ی از راویان طبقه نهم و مورد توثیق و تمجید بیشتر رجالیون اهل سنت مانند: بخاری، عجلی، ابن معین، ابن نمیر، ابن عدی، ساجی و ابن حبان است. در این میان نسائی روایات او را قوی ندانسته و ابن حجر وی را به خطا متّهم کرده است.
روایات او در منابع اهل سنت، مانند: صحیح بخاری، صحیح مسلم، سنن ابن ماجه و سنن ترمذی[۴] و در منابع شیعی مانند کمال الدین و تمام النعمة[۵] آمده است، امّا رجال شناسان شیعی متعرض او نشده‌اند. بنابر این شخصیت وی در نگاه آنان (مهمَل) است.و ی از استادش محمد بن اسحاق، ابراهیم بن یزید کوفی، اسباط بن نصر همدانی، حجاج بن ابی‌زینب، خالد بن دینار، یونس بن ابواسحاق سبیعی، هشام بن عروه، هشام بن سعد و گروهی دیگر روایت کرده است. و احمد بن عبدالجبار عطاردی، احمد بن محمد بن یحیی، سفیان بن وکیع، عبدالله بن یونس (فرزند یونس بن بکیر)، عبدالحمید بن صالح، یحیی بن سلیمان، یحیی بن معین و برخی دیگر از او روایت کرده‌اند. وی با چند واسطه حدیث غدیر را از رسول خدا(ص) روایت کرده است[۶]. وی سرانجام در سال ۱۹۹ ﻫ.ق و در زمان خلافت هارون الرشید در کوفه وفات یافت[۷].[۸]
جستارهای وابسته
- بکر بن یونس بن بکیر شیبانی (فرزند)
- عبدالله بن یونس بن بکیر شیبانی (فرزند)
منابع
پانویس
- ↑ جعفر بن یحیی بن خالد برمکی مدّت هفده سال وزیر هارون الرشید بود که در اوّل ماه صفر سال ۱۸۷ ﻫ.ق و در ۳۷ سالگی به دستور خلیفه به قتل رسید. الکامل فی التاریخ ۶/ ۱۷۹.
- ↑ تذکرة الحفاظ ۱/ ۳۲۶؛ النّجوم الزاهره ۲/ ۱۶۵. کتاب سیره ابن اسحاق. اخیراً با تحقیق دکتر سهیل زکار چاپ شده است.
- ↑ تهذیب التهذیب ۱۱/ ۴۳۵ - ۴۳۶.
- ↑ تهذیب الکمال ۳۲/ ۴۹۷؛ صحیح مسلم ۱/ ۱۹۲/ ح ۳۵۰ و شرح صحیح مسلم (نووی) ۳/ ۸۱ح ۳۵۰.
- ↑ ۱۹۹ - ۲۰۰/ ح ۴۱، ۴۲ و ۴۳.
- ↑ کتاب التاریخ الکبیر ۱/ ۳۷۵ و الغدیر ۱/ ۶۵.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/ ۳۹۹ و میزان الاعتدال ۴/ ۴۷۸.
- ↑ عزیزی، رستگار، بیات، راویان مشترک، ج۲، ص 158.