امنیت اعتقادی: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
امنیت اعتقادی منشأ اثرات مثبتی همچون [[آرامش روحی]]، [[امیدواری]]، [[هدفمندی]] در زندگی، مصونیت در برابر انحرافات اخلاقی و پایبندی به [[ارزش‌های اخلاقی]] است. تقویت امنیت اعتقادی در جامعه مستلزم ترویج [[معارف دینی]] و الگوسازی از سوی [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[مراجع]] و [[رهبران دینی]] است. | امنیت اعتقادی منشأ اثرات مثبتی همچون [[آرامش روحی]]، [[امیدواری]]، [[هدفمندی]] در زندگی، مصونیت در برابر انحرافات اخلاقی و پایبندی به [[ارزش‌های اخلاقی]] است. تقویت امنیت اعتقادی در جامعه مستلزم ترویج [[معارف دینی]] و الگوسازی از سوی [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[مراجع]] و [[رهبران دینی]] است. | ||
== جنبه بیرونی (مصونیت در برابر تهدیدات و | == جنبه بیرونی (مصونیت در برابر تهدیدات و انحرافات) == | ||
{{همچنین|انحراف}} | |||
در این جنبه تأکید بر حفظ اعتقادات در برابر تهدیدات و انحرافات است. هر [[انسانی]] باید از امنیت در عقیده برخوردار باشد. [[اسلام]] با [[راهزنان]] اعتقادات [[مردم]] برخورد شدید دارد و از آن به عنوان «ایجاد [[فساد در زمین]]» یاد می‌کند {{متن قرآن|الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ}}<ref>«(بدانید که) آشوب (شرک) از کشتار بدتر است» سوره بقره، آیه ۱۹۱.</ref>.<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۳۱ و نامه ۵۳؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۷۳-۲۷۴؛ وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۴۲۴؛ سفینةالبحار، ج۱، ص۴۱؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۴۹۱.</ref> و نخستین [[نشانه]] [[استضعاف]] را فشار و تأثیر عوامل اثرگذرانده در انحراف اعتقادی و یا موانع [[آزادی]] اعتقاد می‌داند که پاگرفتن این نوع استضعاف، مراحل [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[فرهنگی]] و نظامی را نیز به دنبال دارد<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۱]]، ص۳۲۳.</ref>. | در این جنبه تأکید بر حفظ اعتقادات در برابر تهدیدات و انحرافات است. هر [[انسانی]] باید از امنیت در عقیده برخوردار باشد. [[اسلام]] با [[راهزنان]] اعتقادات [[مردم]] برخورد شدید دارد و از آن به عنوان «ایجاد [[فساد در زمین]]» یاد می‌کند {{متن قرآن|الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ}}<ref>«(بدانید که) آشوب (شرک) از کشتار بدتر است» سوره بقره، آیه ۱۹۱.</ref>.<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۳۱ و نامه ۵۳؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۷۳-۲۷۴؛ وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۴۲۴؛ سفینةالبحار، ج۱، ص۴۱؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۴۹۱.</ref> و نخستین [[نشانه]] [[استضعاف]] را فشار و تأثیر عوامل اثرگذرانده در انحراف اعتقادی و یا موانع [[آزادی]] اعتقاد می‌داند که پاگرفتن این نوع استضعاف، مراحل [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[فرهنگی]] و نظامی را نیز به دنبال دارد<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۱]]، ص۳۲۳.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۰ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۳
مقدمه
امنیت در عقیده و ایمان، به دو جنبه درونی و بیرونی قابل تقسیم است:
- جنبه درونی (همراهی با آرامش اطمینان)
- جنبه بیرونی (مصونیت در برابر تهدیدات و انحرافات)
جنبه درونی (همراهی با آرامش اطمینان)
در این جنبه تأکید بر بُعد درونی و روانی امنیت اعتقادی است. امنیت اعتقادی در بعد درونی، به معنای احساس ایمنی و آرامش درونی ناشی از باورها و اعتقادات دینی است. امنیت اعتقادی زمانی شکل می‌گیرد که فرد یا جامعه به باورها و ارزش‌های دینی معتقد باشد و بر اساس آن زندگی کند.
برخی از مهم‌ترین ویژگی‌های امنیت اعتقادی عبارت‌اند از:
- اعتقاد راسخ به خدا و اصول دین؛
- پایبندی به احکام و ارزش‌های الهی؛
- اطمینان به عدالت و رحمت خداوند؛
- احساس آرامش در برابر سختی‌ها با توکل به خداغ
- رضایت از قضا و قدر الهی؛
- دوری از شبهات و تردیدهای اعتقادی.
امنیت اعتقادی منشأ اثرات مثبتی همچون آرامش روحی، امیدواری، هدفمندی در زندگی، مصونیت در برابر انحرافات اخلاقی و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی است. تقویت امنیت اعتقادی در جامعه مستلزم ترویج معارف دینی و الگوسازی از سوی پیامبران، امامان، مراجع و رهبران دینی است.
جنبه بیرونی (مصونیت در برابر تهدیدات و انحرافات)
در این جنبه تأکید بر حفظ اعتقادات در برابر تهدیدات و انحرافات است. هر انسانی باید از امنیت در عقیده برخوردار باشد. اسلام با راهزنان اعتقادات مردم برخورد شدید دارد و از آن به عنوان «ایجاد فساد در زمین» یاد می‌کند 
الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ
[۱].[۲] و نخستین نشانه استضعاف را فشار و تأثیر عوامل اثرگذرانده در انحراف اعتقادی و یا موانع آزادی اعتقاد می‌داند که پاگرفتن این نوع استضعاف، مراحل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی را نیز به دنبال دارد[۳].
منابع
پانویس
- ↑ «(بدانید که) آشوب (شرک) از کشتار بدتر است» سوره بقره، آیه ۱۹۱.
- ↑ نهج‌البلاغه، خطبه ۱۳۱ و نامه ۵۳؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۷۳-۲۷۴؛ وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۴۲۴؛ سفینةالبحار، ج۱، ص۴۱؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۴۹۱.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص۳۲۳.