خسف بیداء چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
:::::*«"[[بیداء]]" در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی‌آب‌وعلف است. نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]؛البته به مکه نزدیک‌تر. در این سرزمین، لشکر [[سفیانی]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} وارد جنگ می‌شود که به امر خداوند در زمین فرومی‌روند و نابود می‌گردند<ref>منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.</ref>. "[[خسف در بیداء]]" به‌معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور ذکر شده است<ref>منتخب الاثر، ص ۴۵۲.</ref>. در حدیث است که از نماز گزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان "ذات الجیش" است که هروقت [[امام صادق]] {{ع}} به آنجا می‌رسید، زود می‌گذشت و در آن نماز نمی‌خواند<ref>مهدی موعود، پاورقی ص ۷۷۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۸۷.</ref>. | :::::*«"[[بیداء]]" در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی‌آب‌وعلف است. نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]؛البته به مکه نزدیک‌تر. در این سرزمین، لشکر [[سفیانی]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} وارد جنگ می‌شود که به امر خداوند در زمین فرومی‌روند و نابود می‌گردند<ref>منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.</ref>. "[[خسف در بیداء]]" به‌معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور ذکر شده است<ref>منتخب الاثر، ص ۴۵۲.</ref>. در حدیث است که از نماز گزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان "ذات الجیش" است که هروقت [[امام صادق]] {{ع}} به آنجا می‌رسید، زود می‌گذشت و در آن نماز نمی‌خواند<ref>مهدی موعود، پاورقی ص ۷۷۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۸۷.</ref>. | ||
:::::*«"خسف" از نشانه‌های [[آخر الزمان]] و به‌معنای فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل، طوفان، موشک، بمباران و جز آنها است<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۵۴.</ref>. در روایتی آمده است که سه خسف روی می‌دهد: یکی در مشرق، دیگری در مغرب و سوّمی در جزیرة العرب<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰؛ الزام الناصب، ص ۶۴.</ref>. و نیز می‌خوانیم: خسفی در حلّه و بصره واقع می‌شود و مردمان بسیاری کشته می‌شوند<ref>محجة البیضاء، ج ۴، ص ۳۴۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۰.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۹۸.</ref>. | :::::*«"خسف" از نشانه‌های [[آخر الزمان]] و به‌معنای فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل، طوفان، موشک، بمباران و جز آنها است<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۵۴.</ref>. در روایتی آمده است که سه خسف روی می‌دهد: یکی در مشرق، دیگری در مغرب و سوّمی در جزیرة العرب<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰؛ الزام الناصب، ص ۶۴.</ref>. و نیز می‌خوانیم: خسفی در حلّه و بصره واقع می‌شود و مردمان بسیاری کشته می‌شوند<ref>محجة البیضاء، ج ۴، ص ۳۴۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۰.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۹۸.</ref>. | ||
:::::*«"خسف" به‌معنای فرورفتن و پنهان شدن است<ref>لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.</ref>. و "بیداء" نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]. ظاهرا منظور از "خسف بیداء" آن است که [[سفیانی]]، با لشکری عظیم به قصد جنگ با مهدی {{ع}} عازم مکه می‌شود، در میان مکه و مدینه و در محلی که به سرزمین "بیداء" معروف است، به‌گونه [[معجزه]] به امر خداوند در دل زمین فرو می‌روند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>. این حادثه از نشانه‌های حتمی ظهور بیان شده است. [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرمایند: "مردی از خاندان من، در سرزمین حرم قیام می‌کند، چون خبر ظهور وی به سفیانی می‌رسد، وی سپاهی از لشکریان خود را برای جنگ، به سوی او می‌فرستد، ولی سپاه مهدی آنان را شکست می‌دهد، ان‌گاه خود سفیانی با لشکریان همراه، به جنگ وی می‌روند و چون از سرزمین بیداء می‌گذرند، در زمین فرومی‌روند و جز یک نفر، که خبر آنان را می‌آورد، همگی هلاک می‌شوند"<ref>تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.</ref>. گرچه حادثه "خسف" در منطقه "بیداء" و در مورد لشکر سفیانی واقع می‌شود، ولی در برخی [[روایات]]، غیر از خسف در بیداء، از خسف در مشرق و خسف در مغرب نیز یاد شده است<ref>وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.</ref>، و این نشان آن است که در سایر نقاط زمین نیز چنین حوادثی رخ می‌دهد و به امر خداوند، دشمنان مهدی {{ع}} بدین‌وسیله نابود می‌گردند<ref>برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۹۸.</ref>. | |||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||
نسخهٔ ۳ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۶
| خسف بیداء چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / مقدمات ظهور امام مهدی / نشانه‌های ظهور امام مهدی / نشانه‌ها و علائم ظهور |
| مدخل اصلی | خسف بیداء |
| مدخل وابسته | ؟ |
خسف بیداء چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین عبدالمجید زهادت، در کتاب «معارف و عقاید ۵ ج۲» در این‌باره گفته است:
- «واژه "خسف" به معنای فرو رفتن در زمین و بیداء نام منطقه‌ای بین مکه و مدینه است. از این نشانه به عنوان یکی از نشانه‌های حتمی ظهور یاد شده و در روایات متعدد به آن اشاره شده است. در اکثر روایات فقط نام این نشانه ذکر شده و معمولاً از ویژگی آن چیزی به میان نیامده است.
- منظور از این نشانه که حالتی اعجاز گونه دارد این است که لشگری از سفیانی به قصد جنگ با امام زمان(ع) عازم مکه می‌شوند، و در منطقۀ بیداء -بین مدینه و مکه- به امر خدا به زمین فرو می‌روند. از امام باقر (ع) نقل شده است «فينزل أمير جيش السفياني البيداء فنادي مناد من السماء: يا بيداء أبيدي القومز فيخسف بهم»[۱].
- این علامت آنقدر مورد اعتماد علما و فقها بوده است که در برخی از کتب فقهی خود در باب نماز در مکان مکروه به این مکان اشاره کرده و ضمن بیان کراهت نماز در آنجا گفته‌اند که لشگر سفیانی در این منطقه به زمین فرو می‌رود.[۲]»[۳].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. آقای تونه‌ای؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ غیبة نعمانی، ص ۲۸۰، ح ۶۷؛ پس فرود می‌آید سپاه سفیانی در بیداء پس ندا دهنده‌های از آسمان ندا می‌دهد: ای بیداء آن قوم را از بین ببر. پس آن دشت آنها را به درون خود می‌برد.
- ↑ ر.ک: الحدائق الناضرة، ج ۷، ص ۲۱۲.
- ↑ معارف و عقاید ۵ ج۲، ص۲۶۵.
- ↑ منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۴۵۲.
- ↑ مهدی موعود، پاورقی ص ۷۷۴.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۱۸۷.
- ↑ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۷۰؛ الزام الناصب، ص ۶۴.
- ↑ محجة البیضاء، ج ۴، ص ۳۴۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۰.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۹۸.
- ↑ لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.
- ↑ غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.
- ↑ تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.
- ↑ وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.
- ↑ برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۹۸.