←امامت
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←امامت) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
*[[امام]] در دوران دوم، [[پدر]] را در [[زمامداری]] [[جامعه اسلامی]] [[یاری]] می‌کرد. فعالیت‌های [[امام حسین]]{{ع}} در روزگار پنج ساله [[خلافت]] [[پدر]] عبارت بود از: شرکت در [[امور سیاسی]]، [[اجتماعی]]، [[فرهنگی]] و [[نظامی]]. [[بسیج]] نیرو برای رویارویی با [[دشمن]] و حضور پرشور در جنگ‌های [[جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] بخشی از این گونه فعالیت‌ها است<ref>زندگانی امام حسین، ۴۹- ۳۱.</ref>. ب. روزگار [[امام حسن]]{{ع}}: دوران [[امامت امام حسن]]{{ع}} از سال ۴۰ تا ۵۰ ه. طول کشید<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | *[[امام]] در دوران دوم، [[پدر]] را در [[زمامداری]] [[جامعه اسلامی]] [[یاری]] می‌کرد. فعالیت‌های [[امام حسین]]{{ع}} در روزگار پنج ساله [[خلافت]] [[پدر]] عبارت بود از: شرکت در [[امور سیاسی]]، [[اجتماعی]]، [[فرهنگی]] و [[نظامی]]. [[بسیج]] نیرو برای رویارویی با [[دشمن]] و حضور پرشور در جنگ‌های [[جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] بخشی از این گونه فعالیت‌ها است<ref>زندگانی امام حسین، ۴۹- ۳۱.</ref>. ب. روزگار [[امام حسن]]{{ع}}: دوران [[امامت امام حسن]]{{ع}} از سال ۴۰ تا ۵۰ ه. طول کشید<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | ||
==[[امامت]]== | ==[[امامت]]== | ||
*[[امامت]] [[حضرت]] [[حسین بن علی]]{{ع}} از سال ۵۰ آغاز گشت و تا ۶۱ ه. ادامه یافت. [[امام حسین]]{{ع}} از [[دوازده]] تنی است که [[پیامبر]]{{صل}} در [[حدیث]] مشهور [[جابر]] [[انصاری]] از آنان یاد می‌کند و آنان را [[خلیفه]] و [[وصی]] خویش می‌خواند. افزون بر این، [[امام]]{{ع}} در ماجرای [[مباهله]] همراه [[پیامبر]]{{صل}} بود. [[پیامبر]]{{صل}} درباره [[امامت]] او و برادرش [[امام حسن]]{{ع}} فرمود: "این دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشینند و چه [[قیام]] کنند"<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۳۰.</ref>. [[حضرت]] [[حسن بن علی]]{{ع}} نیز بر [[امامت]] او تصریح کرده و هنگام [[شهادت]]، [[برادر]] را [[امام]] پس از خود خوانده و فرموده است: | *[[امامت]] [[حضرت]] [[حسین بن علی]]{{ع}} از سال ۵۰ آغاز گشت و تا ۶۱ ه. ادامه یافت. [[امام حسین]]{{ع}} از [[دوازده]] تنی است که [[پیامبر]]{{صل}} در [[حدیث]] مشهور [[جابر]] [[انصاری]] از آنان یاد می‌کند و آنان را [[خلیفه]] و [[وصی]] خویش می‌خواند. افزون بر این، [[امام]]{{ع}} در ماجرای [[مباهله]] همراه [[پیامبر]]{{صل}} بود. [[پیامبر]]{{صل}} درباره [[امامت]] او و برادرش [[امام حسن]]{{ع}} فرمود: "این دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشینند و چه [[قیام]] کنند"<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۳۰.</ref>. [[حضرت]] [[حسن بن علی]]{{ع}} نیز بر [[امامت]] او تصریح کرده و هنگام [[شهادت]]، [[برادر]] را [[امام]] پس از خود خوانده و فرموده است: "چون [[وفات]] یابم و [[روح]] از تنم جدا گردد، [[حسین بن علی]] [[امام]] است. [[وراثت]] او از [[پیامبر]]، نزد [[خدا]] در کتاب ثبت است"<ref>الاصول من الکافی، ۱/ ۳۰۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | ||
"چون [[وفات]] یابم و [[روح]] از تنم جدا گردد، [[حسین بن علی]] [[امام]] است. [[وراثت]] او از [[پیامبر]]، نزد [[خدا]] در کتاب ثبت است"<ref>الاصول من الکافی، ۱/ ۳۰۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | |||
==[[قیام امام حسین]]{{ع}}== | ==[[قیام امام حسین]]{{ع}}== | ||
*چون [[امام حسن]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[امام حسین]]{{ع}} ده سال در [[حکومت]] [[معاویه]] به سر برد و در این مدت [[سیاست]] [[برادر]] را پیش گرفت؛ هر چند پیوسته از [[مشروع]] نبودن [[حکومت]] [[معاویه]] پرده برمی‌داشت. پس از [[مرگ]] [[معاویه]] در سال ۶۰ ه. فرزندش [[یزید]] بر جای او نشست. [[امام حسین]]{{ع}} با روی کار آمدن چنین کسی، دیگر [[صلح]] را [[مصلحت]] ندانست و [[قیام]] [[آشکار]] خویش علیه [[حکومت]] را آغاز کرد. [[معاویه]] را [[خلیفه نخست]] به [[حکومت]] [[شام]] گمارده بود. او شخصیتی [[دینی]] برای خویش برساخت و عناوینی جعلی همانند خال المؤمنین و کاتب [[وحی]] بر خود نهاد. [[سیاست]] [[معاویه]]، از طرفی با فریبکاری و [[ظاهرسازی]] و عوام فریبی همراه بود و از طرف دیگر بر پایه [[ترور]]، ایجاد [[وحشت]] و [[تبعید]] [[استوار]] شده بود<ref>ر.ک: معاویه و تاریخ؛ کشف الهاویه.</ref>. بر این اساس، [[قیام]] علیه [[معاویه]]، بسیار دشوار می‌نمود تا جایی که هم [[امام حسن]]{{ع}} و هم [[امام حسین]]{{ع}} [[قیام]] را در زمان [[معاویه]] به [[مصلحت]] ندانستند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103-104.</ref>. | *چون [[امام حسن]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[امام حسین]]{{ع}} ده سال در [[حکومت]] [[معاویه]] به سر برد و در این مدت [[سیاست]] [[برادر]] را پیش گرفت؛ هر چند پیوسته از [[مشروع]] نبودن [[حکومت]] [[معاویه]] پرده برمی‌داشت. پس از [[مرگ]] [[معاویه]] در سال ۶۰ ه. فرزندش [[یزید]] بر جای او نشست. [[امام حسین]]{{ع}} با روی کار آمدن چنین کسی، دیگر [[صلح]] را [[مصلحت]] ندانست و [[قیام]] [[آشکار]] خویش علیه [[حکومت]] را آغاز کرد. [[معاویه]] را [[خلیفه نخست]] به [[حکومت]] [[شام]] گمارده بود. او شخصیتی [[دینی]] برای خویش برساخت و عناوینی جعلی همانند خال المؤمنین و کاتب [[وحی]] بر خود نهاد. [[سیاست]] [[معاویه]]، از طرفی با فریبکاری و [[ظاهرسازی]] و عوام فریبی همراه بود و از طرف دیگر بر پایه [[ترور]]، ایجاد [[وحشت]] و [[تبعید]] [[استوار]] شده بود<ref>ر.ک: معاویه و تاریخ؛ کشف الهاویه.</ref>. بر این اساس، [[قیام]] علیه [[معاویه]]، بسیار دشوار می‌نمود تا جایی که هم [[امام حسن]]{{ع}} و هم [[امام حسین]]{{ع}} [[قیام]] را در زمان [[معاویه]] به [[مصلحت]] ندانستند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103-104.</ref>. | ||