شیطان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*و ما اولاً آنچه به‌نظر می‌رسد [[تذکر]] می‌دهیم و سپس [[علم]] آن را به [[خدا]] وامی‌گذاریم: [[الله]] [[اعلم]] بمراده، و آن اینکه اولاً فوق و تحت را ذکر نکرده؛ زیرا کسی به‌طرف فوق و تحت حرکت نمی‌کند، فقط‍ ممکن است سر چهارراه به‌یکی از چهار طرف حرکت کند و لذا یکی را که بخواهند محاصره کنند از چهار طرف به او حمله می‌کنند و این [[کلام]] [[ابلیس]] بیان جمله قبل است که گفت: {{متن قرآن|لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَكَ الْمُسْتَقِيمَ}}، یعنی نمی‌گذارم از هیچ طرفی رو به‌صراط‍ مستقیم بروند و آنها را محاصره می‌کنم که [[راه]] فرار نداشته باشند و از چنگال من خارج شوند. چون در خبر داریم {{عربی|الطرق إلى اللَّه بعدد أنفاس الخلائق‏}}<ref>{{عربی|الطرق إلى اللَّه بعدد أنفاس الخلائق‏}} خبر و حدیث نیست، چون که ما آن را در بین ۱۸۷ عنوان کتاب روایی در ۴۴۲ جلد از ۹۰ مؤلف، با رایانه بررسی کردیم که فقط‍ صاحب بحارالانوار، ج۶۴، ص۱۳۷، به عنوان شرح، نه به عنوان حدیث و خبر منقول، آن را می‌نویسد، بنابراین کلام آن مفسر، درباره اینکه آن، خبر باشد، صحیح نبوده و باید آن را به عنوان نوشته و شرح آن محقق محدث، مطرح کرد.</ref> هر کسی از راهی [[قرب]] پیدا می‌کند یا از [[راه]] [[معارف]] یا [[اخلاق]] یا [[اعمال صالح]] که هر یک از آنها طریق الی [[الله]] است [[شیطان]] مدعی است. که هر که از هر راهی بخواهد رو به‌تو بیاید که صراط‍ مستقیم است آن [[راه]] را بر او می‌بندم و لذا متفرّع می‌کند بر این جمله که {{متن قرآن|وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَاكِرِينَ}}، یعنی نعمت‌های تو را که بر آنها تفضلاً منّت گذارده‌ای و [[عنایت]] فرموده‌ای، [[کفران]] می‌کنند، چه نعم [[تشریعی]] مثل [[ارسال رسل]]، [[انزال کتب]]، [[جعل احکام]]، [[ارائه طریق]]، [پس][[تکذیب]] [[انبیا]] می‌کنند، [[کتاب‌های آسمانی]] را عقب سر می‌اندازند، [[احکام]] را [[مخالفت]] می‌کنند، و چه [[کفران]] نِعَم [[تکوینی]] از اعطای [[عقل]] و قوای ظاهر و [[باطن]] و اسباب خارجی، و بالجمله مقصود و منظور [[شیطان]] این است که از هر راهی بخواهند رو به [[خدا]] روند [[مانع]] می‌شوم. و جلو و عقب و راست و چپ از باب مثال است و اشاره به جمیع طرق است"<ref>أطیب البیان، ج۵، ص۲۸۶-۲۸۷.</ref>.

*مفسری درباره معنای {{متن قرآن|مُخْلَصِين}} می‌نویسد: "از [[سیاق]] [[کلام]] بر می‌آید که مقصود از این [[طایفه]]، کسانی‌اند که خود را برای [[خدا]] [[خالص]] کرده باشند، و معلوم است که جز [[خدا]]، کسی خالصشان نکرده پس مخلص‌اند به [[فتح]] لام،... بنابراین مخلصین آنان هستند که پس از آن‌که خود را برای [[خدا]] [[خالص]] کردند، [[خدا]] آنان را برای خود [[خالص]] گردانیده. یعنی غیر [[خدا]]، کسی در آنان سهم و [[نصیبی]] ندارد، و در دل‌هایشان محلی که غیر [[خدا]] در آن [[منزل]] کند، باقی نمانده است، و آنان جز به [[خدا]] به چیز دیگری اشتغال ندارند. هرچه که [[شیطان]] از کیدها و وسوسه‌های خود را در [[دل]] آنان بیفکند، همان وساوس نیز سبب [[یاد خدا]] می‌شوند، و همان‌ها که دیگران را از [[خدا]] دور می‌سازد، آنان را به [[خدا]] نزدیک می‌کند. البته اینها کسانی هستند که قبلاّ خود را برای [[خدای سبحان]] [[خالص]] کرده باشند"<ref>المیزان، ج۱۲، ص۱۶۵.</ref>.