رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی « {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 8...» ایجاد کرد)
 
خط ۸: خط ۸:


==مقدمه==
==مقدمه==
ناز پرورده، [[رفاه‌زده]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۰۹.</ref>، متنعم، عیش‌زده<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۱، ص۲۱۹.</ref>. اصل آن "ترف" به معنای [[نعمت]] و ترّفه (توسع در نعمت)<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۲۹۹.</ref>.
«مترف» در لغت به معنای نازپرورده، [[رفاه‌زده]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۰۹.</ref>، متنعِّم و عیش‌زده<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۱، ص۲۱۹.</ref> است. اصل آن "ترف" به معنای [[نعمت]] و [[ترّفه]] (توسع در نعمت)<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۲۹۹.</ref>.


{{متن قرآن|وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا}}<ref>«و چون بر آن شویم که (مردم) شهری را نابود گردانیم به کامروایان آن فرمان  می‌دهیم و در آن نافرمانی می‌ورزند » سوره اسراء، آیه ۱۶.</ref>.
{{متن قرآن|وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا}}<ref>«و چون بر آن شویم که (مردم) شهری را نابود گردانیم به کامروایان آن فرمان  می‌دهیم و در آن نافرمانی می‌ورزند » سوره اسراء، آیه ۱۶.</ref>.

نسخهٔ ‏۲۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۵


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی است. "رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

«مترف» در لغت به معنای نازپرورده، رفاه‌زده[۱]، متنعِّم و عیش‌زده[۲] است. اصل آن "ترف" به معنای نعمت و ترّفه (توسع در نعمت)[۳].

﴿وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا[۴].

مترف کسی است که نعمت و فراخی عیش او را سرمست کرده باشد؛ همچنین به فرد متنعم غرق در لذات و شهوات مترف گویند[۵].

مترفین به واسطه کثرت نعمت می‌پندارند که کرامتی دارند که مورد لطف و توجه خداوند قرار گرفته‌اند [۶].

مترفین در هر جامعه طبقه‌ای از رفاه‌زدگانی هستند که مال بسیاری برای آنان فراهم آمده و به‌تدریج بر اثر راحتی و رفاه به فسق و گناه روی می‌آورند و حدود الهی را می‌شکنند و زمانی که کسی مقابل آنان بایستد، سرکشی و عصیان می‌کنند و فساد و فحشا را در جامعه گسترش می‌دهند تا جامعه آماده نابودی و اضمحلال گردد: ﴿فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا[۷].[۸].[۹]

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۰۹.
  2. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۱، ص۲۱۹.
  3. احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۲۹۹.
  4. «و چون بر آن شویم که (مردم) شهری را نابود گردانیم به کامروایان آن فرمان می‌دهیم و در آن نافرمانی می‌ورزند » سوره اسراء، آیه ۱۶.
  5. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۳۴۶.
  6. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۶، ص۳۸۳.
  7. « پس (آن شهر) سزاوار عذاب می‌گردد، آنگاه یکسره نابودش می‌گردانیم» سوره اسراء، آیه ۱۶.
  8. سید قطب، فی ظلال القرآن، ج۴، ص۲۲۱۷.
  9. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۵۸-۴۵۹.