عروه غفاری: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 8...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
{{ب|''صَلِّي عَلَیْهِمْ خالِقُ الاَشْجارِ''|2=''رَبُّ البَرايا خالِقُ الاطْيارِ''}} | {{ب|''صَلِّي عَلَیْهِمْ خالِقُ الاَشْجارِ''|2=''رَبُّ البَرايا خالِقُ الاطْيارِ''}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
:[[فرزندان]] | :[[فرزندان]] [[قبیله]] [[غفار]]، [[خندف]] و نیز نزار می‌دانند که من [[یاری]] کننده [[احمد]] مختار و [[خاندان]] بزرگوار و نیکوی وی هستم. که به وجود آورنده درختان و پرندگان و [[آفریدگار جهان]] بر آنها [[درود]] می‌فرستند. | ||
و جنگید و پس از به [[هلاکت]] رساندن بیست و پنج نفر از سواران | و جنگید و پس از به [[هلاکت]] رساندن بیست و پنج نفر از سواران [[دشمن]] به [[شهادت]] رسید <ref>ینابیع المودة، ص۳۹۸-۳۹۹.</ref>.<ref>جمعی از نویسندگان، [[پژوهشی پیرامون شهدای کربلا (کتاب)|پژوهشی پیرامون شهدای کربلا]]، ص:۲۵۹-۲۶۰.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۰۹
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
تنها کسی که وی را شهید کربلا قلمداد کرده صاحب ینابیع المودة است که می‌نویسد: پس از عون بن عبدالله بن جعفر، «عروه غفاری» که پیری کهن سال بود و در جنگ‌های بدر و حنین و صفین شرکت کرده بود به میدان رفت. امام حسین(ع) به وی فرمود: ای پیرمرد خداوند، از تو قبول فرماید! آنگاه عبدالله رجز زیر را سرود:
| قَدْ عَلمت حَقّاً بنو غَفّار | وَخَنْدَفٍ ثُمَّ بَنُو نَزّارِ | |
| بِنُصْرَتي لِاَحْمَدِ المُخْتارِ | وَآلِهِ السّاداتِ وَالْاَبْرارِ | |
| صَلِّي عَلَیْهِمْ خالِقُ الاَشْجارِ | رَبُّ البَرايا خالِقُ الاطْيارِ |
- فرزندان قبیله غفار، خندف و نیز نزار می‌دانند که من یاری کننده احمد مختار و خاندان بزرگوار و نیکوی وی هستم. که به وجود آورنده درختان و پرندگان و آفریدگار جهان بر آنها درود می‌فرستند.
و جنگید و پس از به هلاکت رساندن بیست و پنج نفر از سواران دشمن به شهادت رسید [۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا
پانویس
- ↑ ینابیع المودة، ص۳۹۸-۳۹۹.
- ↑ جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۵۹-۲۶۰.