آداب معاشرت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> ==' به '</div> ==') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
==[[ادب]] درخواست== | ==[[ادب]] درخواست== | ||
در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] نقل شده است: مردی نزد [[امام حسین]]{{ع}} آمد و درخواستی کرد. [[امام]]{{ع}} فرمود: «درخواست، جز در سه حالت، [[شایسته]] نیست: بدهی سنگین، فقری که [[انسان]] را به [[خاک]] سیاه بنشاند، و تاوانِ فراوان»<ref>{{متن حدیث|أَتَاهُ [الحُسَيْنَ{{ع}}] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ{{ع}}: إِنَّ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا فِي غُرْمٍ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ}} (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref> | در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] نقل شده است: مردی نزد [[امام حسین]]{{ع}} آمد و درخواستی کرد. [[امام]]{{ع}} فرمود: «درخواست، جز در سه حالت، [[شایسته]] نیست: بدهی سنگین، فقری که [[انسان]] را به [[خاک]] سیاه بنشاند، و تاوانِ فراوان»<ref>{{متن حدیث|أَتَاهُ [الحُسَيْنَ{{ع}}] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ{{ع}}: إِنَّ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا فِي غُرْمٍ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ}} (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۳۳
دوستی با مردم
در کتاب الخصال به سندش، از امام حسین(ع)، از امام علی(ع) نقل است که: پیامبر خدا(ص) فرمود: «اساس عقل، پس از ایمان به خدای عز و جل، دوستی با مردم است»[۱].[۲]
پیوند با مردم
در کتاب نزهة الناظر از امام حسین(ع) نقل است که: کسی توانایی بیشترین پیوند را دارد که بتواند با کسی که با او قطع رابطه نموده، بپیوندد[۳].[۴]
آن که سزاوار همنشینی است
در کتاب تحف العقول از امام حسین(ع) اینگونه نقل شده است: از عوامل مقبولیّت [در بین مردم]، نشستن با خردمندان است[۵].[۶]
آن که سزاوار همنشینی نیست
در کتاب نثرالدر از امام حسین(ع) نقل شده است که: همنشینی با فاسقان، تردید برانگیز است[۷].[۸]
جلب رضایت مردم با نارضایی آفریدگار
در کتاب الفتوح پس از یادکردِ نامه عبیداللّه بن زیاد به امام حسین آمده است: چون نامه آمد، حسین(ع) آن را خواند و به کنار افکند و سپس فرمود: «قومی که رضایت خود را بر رضایت آفریدگار، مقدّم بدارند، رستگار نمی‌شوند»[۹].[۱۰]
پذیرش عذر
در کتاب نظم درر السمطین از امام حسین(ع) آمده است: اگر مردی در این گوش راستم دشنامم دهد و در گوش دیگرم از من عذر بخواهد، از او می‌پذیرم؛ زیرا امیر مؤمنان علی بن ابی طالب(ع) برایم گفت که شنیده است جدّم پیامبر خدا(ص) می‌فرماید: «به حوض کوثر درنمی‌آید آنکه عذر را نپذیرد؛ عذرآورنده، مُحق باشد یا مقصّر»[۱۱].[۱۲]
ادب درخواست
در کتاب تحف العقول نقل شده است: مردی نزد امام حسین(ع) آمد و درخواستی کرد. امام(ع) فرمود: «درخواست، جز در سه حالت، شایسته نیست: بدهی سنگین، فقری که انسان را به خاک سیاه بنشاند، و تاوانِ فراوان»[۱۳].[۱۴]
منابع
پانویس
- ↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): رَأْسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الْإِيمَانِ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ التَّحَبُّبُ إِلَى النَّاسِ» (الخصال، ص۱۵، ح۵۵).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
- ↑ «إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَهُ» (نزهة الناظر، ص۸۱، ح۶؛ الدرّة الباهرة، ص۲۹).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
- ↑ «مِنْ دَلَائِلِ عَلَامَاتِ الْقَبُولِ الْجُلُوسُ إِلَى أَهْلِ الْعُقُولِ» (تحف العقول، ص۲۴۷؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۹، ح۱۴).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
- ↑ «مُجَالَسَةُ أَهْلِ الْفِسْقِ رِيبَةٌ» (نثر الدرّ، ج۱، ص۳۳۴؛ نزهة الناظر، ص۸۱، ح۵).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
- ↑ «بَعْدَ ذِكْرِ كِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَی الحُسَیْنِ(ع) یَطْلُبُ مِنْهُ أَنْ یَرْجِعَ إِلَی حُکْمِهِ وَ حُکْمِ یَزِیدَ-: فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ قَرَأَهُ الْحُسَيْنُ(ع)، ثُمَّ رَمَى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أَفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى مَرْضَاةِ الْخَالِقِ» (الفتوح، ج۵، ص۸۵).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
- ↑ «لَوْ شَتَمَنِي رَجُلٌ فِي هَذِهِ الْاُذُنِ ـ وَ أومى إِلَى الْيُمْنَى ـ وَاعْتَذَرَ لِي فِي الْاُخْرَى لَقَبِلْتُ ذَلِكَ مِنْهُ، وَ ذَلِكَ أَنَّ أَمِيرَالمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ(ع) حَدَّثَنِي أنَّهُ سَمِعَ جَدِّي رَسُولَ اللَّهِ(ص) يَقَولُ: «لَا يَرِدُ الحَوْضَ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ العُذْرَ مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِلٍ» (نظم درر السمطین، ص۲۰۹).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
- ↑ «أَتَاهُ [الحُسَيْنَ(ع)] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ(ع): إِنَّ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا فِي غُرْمٍ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ» (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.