علمدار: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '{{امامت}} ==مقدمه==' به '{{امامت}} ==مقدمه==')
خط ۳: خط ۳:
'''علمدار''' از لقب‌های [[قمر بنی هاشم]] است که در [[کربلا]]، [[پرچم]] [[لشکر]] [[امام]] بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان [[نبرد]]، مهم بود و عامل [[حفظ]] [[انسجام]] نیرو‌های [[سپاه]] محسوب می‌شد. [[روز عاشورا]]، [[امام حسین]]{{ع}} [[یاران]] اندک خود را به سه جناح [[چپ و راست]] و [[قلب]] تقسیم کرد و برای هر یک [[فرماندهی]] برگزید و [[پرچم]] را به [[دست]] برادرش [[عباس]] داد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.</ref>.
'''علمدار''' از لقب‌های [[قمر بنی هاشم]] است که در [[کربلا]]، [[پرچم]] [[لشکر]] [[امام]] بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان [[نبرد]]، مهم بود و عامل [[حفظ]] [[انسجام]] نیرو‌های [[سپاه]] محسوب می‌شد. [[روز عاشورا]]، [[امام حسین]]{{ع}} [[یاران]] اندک خود را به سه جناح [[چپ و راست]] و [[قلب]] تقسیم کرد و برای هر یک [[فرماندهی]] برگزید و [[پرچم]] را به [[دست]] برادرش [[عباس]] داد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.</ref>.
[[روز عاشورا]] نیز چون [[عباس]]{{ع}} [[خدمت]] [[امام]] آمد و از او [[اذن]] میدان‌طلبید، [[امام]] گریست و ابتدا اجازه نداد و فرمود: تو علمدار [[منی]]، اگر تو بروی و کشته شوی، [[سپاه]] من از هم می‌پاشد: {{متن حدیث|يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي}}<ref>معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۷.</ref>.
[[روز عاشورا]] نیز چون [[عباس]]{{ع}} [[خدمت]] [[امام]] آمد و از او [[اذن]] میدان‌طلبید، [[امام]] گریست و ابتدا اجازه نداد و فرمود: تو علمدار [[منی]]، اگر تو بروی و کشته شوی، [[سپاه]] من از هم می‌پاشد: {{متن حدیث|يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي}}<ref>معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۷.</ref>.
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۲۱

مقدمه

علمدار از لقب‌های قمر بنی هاشم است که در کربلا، پرچم لشکر امام بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان نبرد، مهم بود و عامل حفظ انسجام نیرو‌های سپاه محسوب می‌شد. روز عاشورا، امام حسین(ع) یاران اندک خود را به سه جناح چپ و راست و قلب تقسیم کرد و برای هر یک فرماندهی برگزید و پرچم را به دست برادرش عباس داد[۱]. روز عاشورا نیز چون عباس(ع) خدمت امام آمد و از او اذن میدان‌طلبید، امام گریست و ابتدا اجازه نداد و فرمود: تو علمدار منی، اگر تو بروی و کشته شوی، سپاه من از هم می‌پاشد: «يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي»[۲][۳].

منابع

پانویس

  1. بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.
  2. معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۴۷.