اصم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:


==مقدمه==
==مقدمه==
به شمار آمده از [[معتزله]]، متمایل به [[امیر المؤمنین علی]]{{ع}}، دارای تألیفاتی از جمله کتاب [[تفسیر القرآن]]<ref>ابن ندیم، الفهرست، ص۲۱۴. احتمال دارد وی عبد الله بن عبد الرحمان اصمّ باشد که اگر او باشد، نجاشی، ابن غضائری و آیت‌الله خویی نیز در معرفی وی سخنانی دارند (ر.ک: خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۲۴۲، رقم ۱۱۸۲۸). و احتمال دارد عبد الرحمان بن کیسان باشد که داوودی با عنوان «عبد الرحمان بن کیسان ابو بکر الاصمّ المعتزلی» از وی یاد کرده و گفته است: تفسیری عجیب داشته است (ر.ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۶۹، رقم ۲۵۸).</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص۲۴۲.</ref>
[[ابوبکر عبدالرحمان بن کیسان اصم معتزلی بصری]] وی با [[ابوهذیل علاف معتزلی]] معاصر بود<ref>لسان المیزان ۳/۴۲۷.</ref> و مناظراتی با او داشته است.<ref>طبقات المعتزله ۵۷.</ref> [[ابراهیم بن اسماعیل بن علیه]] از [[شاگردان]] وی به شمار می‌‌رفت. رجال‌نویسان [[اهل سنت]] او را فصیح‌ترین، فقیه‌ترین و باورع‌ترین [[مردم]] دانسته‌اند. <ref>طبقات المفسرین (داوودی) ۱/۲۷۴.</ref>
 
اصمّ به دسته‌ای از کارهای [[حضرت علی]]{{ع}} ایراد می‌‌گرفت و بعضی از کارهای [[معاویه]] را [[تأیید]] می‌‌کرد.<ref>طبقات المعتزله ۵۷.</ref> همین [[عیب]] او موجب شد تا معتزلیان او را از میان [[مخلصان]] بیرون اندازند.<ref>الفهرست (الندیم) ۲۱۴.</ref> وی همچنین [[معتقد]] بود که [[قرآن]] مخلوق است.<ref>الملل و النحل ۱/۷۶، ضمن احوال جاحظیه.</ref>
 
برخی از علمای اهل سنت، [[تفسیر]] وی را تفسیر عجیبی دانسته‌اند. از ابوعلی نقل کرده‌اند که گفته: اگر اصم فقط به [[فقه]] و لغت می‌‌پرداخت، بهتر بود.<ref>طبقات المعتزله ۵۷.</ref> با این حال [[ثعلبی]] از تفسیر او در کتاب خود، [[الکشف و البیان]] یاد کرده است.<ref>کشف الظنون ۱/۴۴۳.</ref>
 
اصم در سال ۲۰۰ و به قولی ۲۰۱ هـ درگذشت و آثار بسیاری از خود به جای گذاشت که عبارت‌اند از: تفسیر القرآن، خلق القرآن، التوحید، الحجة و الرسل، الآی التی تسئل عنه المجبره، البیان عن اسماء الله، جلّ اسمه، افتراق الامة و اختلاف الشیع، الامر بالمعروف و النهی عن المنکر، الرّد علی هشام فی التشبیه المخلوق الحرکات، الرد علی الملحده الجامع علی الرافضه، الرّد علی المجبرة فی المخلوق، الرّد علی الدهریه، الرّد علی الیهود، الرّد علی المجوس، المعرفه رسائل الأئمة فی العدل، الرّد علی من قال بالسیف، الرد علی اهل الفتوی، الموجز فی الرسل، الرّد علی الزنادقه، معرفة وجوه الکلام، ما دل علیه الکتاب و السنة، صفة الکبائر و صغارها<ref>الفهرست (الندیم) ۲۱۴.</ref> و المقالات فی الاصول<ref> لسان المیزان ۳/۴۲۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۴۳۴.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۱۰: خط ۱۶:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:IM009972.jpg|22px]] [[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|'''تاریخ تفسیر قرآن''']]
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۳۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابوبکر عبدالرحمان بن کیسان اصم معتزلی بصری وی با ابوهذیل علاف معتزلی معاصر بود[۱] و مناظراتی با او داشته است.[۲] ابراهیم بن اسماعیل بن علیه از شاگردان وی به شمار می‌‌رفت. رجال‌نویسان اهل سنت او را فصیح‌ترین، فقیه‌ترین و باورع‌ترین مردم دانسته‌اند. [۳]

اصمّ به دسته‌ای از کارهای حضرت علی(ع) ایراد می‌‌گرفت و بعضی از کارهای معاویه را تأیید می‌‌کرد.[۴] همین عیب او موجب شد تا معتزلیان او را از میان مخلصان بیرون اندازند.[۵] وی همچنین معتقد بود که قرآن مخلوق است.[۶]

برخی از علمای اهل سنت، تفسیر وی را تفسیر عجیبی دانسته‌اند. از ابوعلی نقل کرده‌اند که گفته: اگر اصم فقط به فقه و لغت می‌‌پرداخت، بهتر بود.[۷] با این حال ثعلبی از تفسیر او در کتاب خود، الکشف و البیان یاد کرده است.[۸]

اصم در سال ۲۰۰ و به قولی ۲۰۱ هـ درگذشت و آثار بسیاری از خود به جای گذاشت که عبارت‌اند از: تفسیر القرآن، خلق القرآن، التوحید، الحجة و الرسل، الآی التی تسئل عنه المجبره، البیان عن اسماء الله، جلّ اسمه، افتراق الامة و اختلاف الشیع، الامر بالمعروف و النهی عن المنکر، الرّد علی هشام فی التشبیه المخلوق الحرکات، الرد علی الملحده الجامع علی الرافضه، الرّد علی المجبرة فی المخلوق، الرّد علی الدهریه، الرّد علی الیهود، الرّد علی المجوس، المعرفه رسائل الأئمة فی العدل، الرّد علی من قال بالسیف، الرد علی اهل الفتوی، الموجز فی الرسل، الرّد علی الزنادقه، معرفة وجوه الکلام، ما دل علیه الکتاب و السنة، صفة الکبائر و صغارها[۹] و المقالات فی الاصول[۱۰].[۱۱]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. لسان المیزان ۳/۴۲۷.
  2. طبقات المعتزله ۵۷.
  3. طبقات المفسرین (داوودی) ۱/۲۷۴.
  4. طبقات المعتزله ۵۷.
  5. الفهرست (الندیم) ۲۱۴.
  6. الملل و النحل ۱/۷۶، ضمن احوال جاحظیه.
  7. طبقات المعتزله ۵۷.
  8. کشف الظنون ۱/۴۴۳.
  9. الفهرست (الندیم) ۲۱۴.
  10. لسان المیزان ۳/۴۲۷.
  11. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۴۳۴.