عطیة بن حارث همدانی کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[ابوروق عطیة بن حارث کوفی همدانی هزانی]] از [[امام محمد باقر]]{{ع}}،<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.</ref> [[انس بن مالک]]، [[ابوعبدالرحمان سلمی]]، [[عکرمه]]،<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۴.</ref> [[ابراهیم بن یزید تیمی]]،<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.</ref> [[ضحاک]]<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۶۹.</ref> و دیگران [[روایت]] نقل کرده است. افرادی چون [[خالد بن یزید]] | [[ابوروق عطیة بن حارث کوفی همدانی هزانی]] از [[امام محمد باقر]]{{ع}}،<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.</ref> [[انس بن مالک]]، [[ابوعبدالرحمان سلمی]]، [[عکرمه]]،<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۴.</ref> [[ابراهیم بن یزید تیمی]]،<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.</ref> [[ضحاک]]<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۶۹.</ref> و دیگران [[روایت]] نقل کرده است. افرادی چون [[خالد بن یزید شامی]]، [[بشر بن عماره]]<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۴.</ref> و [[عمر بن ثابت]]<ref>جامع الرواة ۱/۵۳۸.</ref> و دو فرزندش «یحیی» و «عماره»<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.</ref> از او روایت کرده‌اند. وی از [[تابعین]]<ref>رجال ابن داود ۲۳۴.</ref> و مورد [[اعتماد]] بود و [[رجالیون]] او را [[راستگو]] و [[وارسته]] می‌‌دانند.<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۳.</ref> او به [[ولایت اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{ع}} [[اعتقاد]] داشت<ref>دائرة المعارف تشیع ۴/۴۸۲.</ref> و از [[دوستداران]] [[خاندان رسالت]] بود.<ref>خلاصة الاقوال ۱۳۱.</ref> | ||
[[محمد بن عبدالرحمان فتنی]] تفسیرهای [[ابان بن تغلب]]، [[محمد بن سائب]] و ابوروق را یک‌جا جمع‌آوری کرد و به صورت کتاب [[تفسیر]] درآورد.<ref>رجال النجاشی ۱/۷۸.</ref> وی از [[مفسران]] بنام بوده که کتاب [[تفسیری]] از خود برجای گذاشته است.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.</ref> یکی از رجال‌شناسان وی را با [[عطاء همدانی]] [[متحد]] دانسته است.<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.</ref> [[ذهبی]] [[زمان]] فوتش را بین سال‌های ۱۴۱ تا ۱۶۰ هـ می‌‌داند.<ref>تاریخ الاسلام ۹/۲۲۲.</ref> برخی نیز او را متوفای سال ۱۹۰ هـ دانسته‌اند <ref>دائرة المعارف تشیع ۴/۴۸۲.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۵۱۸-۵۱۹.</ref> | [[محمد بن عبدالرحمان فتنی]] تفسیرهای [[ابان بن تغلب]]، [[محمد بن سائب]] و ابوروق را یک‌جا جمع‌آوری کرد و به صورت کتاب [[تفسیر]] درآورد.<ref>رجال النجاشی ۱/۷۸.</ref> وی از [[مفسران]] بنام بوده که کتاب [[تفسیری]] از خود برجای گذاشته است.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.</ref> یکی از رجال‌شناسان وی را با [[عطاء همدانی]] [[متحد]] دانسته است.<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.</ref> [[ذهبی]] [[زمان]] فوتش را بین سال‌های ۱۴۱ تا ۱۶۰ هـ می‌‌داند.<ref>تاریخ الاسلام ۹/۲۲۲.</ref> برخی نیز او را متوفای سال ۱۹۰ هـ دانسته‌اند <ref>دائرة المعارف تشیع ۴/۴۸۲.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۵۱۸-۵۱۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۱۸
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ابوروق عطیة بن حارث کوفی همدانی هزانی از امام محمد باقر(ع)،[۱] انس بن مالک، ابوعبدالرحمان سلمی، عکرمه،[۲] ابراهیم بن یزید تیمی،[۳] ضحاک[۴] و دیگران روایت نقل کرده است. افرادی چون خالد بن یزید شامی، بشر بن عماره[۵] و عمر بن ثابت[۶] و دو فرزندش «یحیی» و «عماره»[۷] از او روایت کرده‌اند. وی از تابعین[۸] و مورد اعتماد بود و رجالیون او را راستگو و وارسته می‌‌دانند.[۹] او به ولایت اهل بیت عصمت و طهارت(ع) اعتقاد داشت[۱۰] و از دوستداران خاندان رسالت بود.[۱۱]
محمد بن عبدالرحمان فتنی تفسیرهای ابان بن تغلب، محمد بن سائب و ابوروق را یک‌جا جمع‌آوری کرد و به صورت کتاب تفسیر درآورد.[۱۲] وی از مفسران بنام بوده که کتاب تفسیری از خود برجای گذاشته است.[۱۳] یکی از رجال‌شناسان وی را با عطاء همدانی متحد دانسته است.[۱۴] ذهبی زمان فوتش را بین سال‌های ۱۴۱ تا ۱۶۰ هـ می‌‌داند.[۱۵] برخی نیز او را متوفای سال ۱۹۰ هـ دانسته‌اند [۱۶].[۱۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.
- ↑ تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۴.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۶۹.
- ↑ تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۴.
- ↑ جامع الرواة ۱/۵۳۸.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.
- ↑ رجال ابن داود ۲۳۴.
- ↑ تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۳.
- ↑ دائرة المعارف تشیع ۴/۴۸۲.
- ↑ خلاصة الاقوال ۱۳۱.
- ↑ رجال النجاشی ۱/۷۸.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۷/۲۲۴.
- ↑ مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۲۴۲.
- ↑ تاریخ الاسلام ۹/۲۲۲.
- ↑ دائرة المعارف تشیع ۴/۴۸۲.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۵۱۸-۵۱۹.