عبادة بن صامت خزرجی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\>\n\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\>\n\n' به '{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = $2 | عنوان مدخل = $4 | مداخل مرتبط = $6 | پرسش مرتبط = }} ') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته ==↵↵==' به '==') |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[صحابی رسول خدا]]{{صل}} و یکی از [[نقباء]] لیلة العقبه، معروف به [[زهد]] و [[صلاح]]، وی در [[بدر]] و [[احد]] و دیگر [[غزوات]] شرکت داشت و در [[حیات رسول خدا]] [[قرآن]] را گردآوری کرد. [[عمر]] او را به [[شام]] فرستاد اما چون با [[معاویه]] [[مخالفت]] می‌ورزید به [[مدینه]] بازگشت، ولی عمر را به او بازگردانید و گفت معاویه را بر تو [[حکمرانی]] نیست. گفته‌اند روزی در [[مسجد دمشق]] یکی از [[خطیبان]] به [[مدح]] معاویه پرداخت و عباده که در آن مجلس حضور داشت برخاست و مشتی [[خاک]] برگرفت و در دهان آن [[خطیب]] ریخت و چون معاویه به [[خشم]] آمد عباده به او گفت تو آن [[روز]] که ما با [[رسول خدا]] [[بیعت]] کردیم با ما نبودی و به یاد دارم که [[پیامبر]] فرمود چون مداحان را بنگرید که [[فرمانروایان]] را مدح می‌گویند خاک بر دهان آنها بپاشید. وی نخستین [[قاضی]] در [[فلسطین]] بود و در رَمله یا [[بیت المقدس]] درگذشت و [[قبر]] او در [[شهر]] اخیرالذکر است. از او ۸۱ [[حدیث]] [[روایت]] شده که شش حدیث از آنها در [[صحیح بخاری]] و مسلم آمده است<ref>خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۷، ص۲۵۸؛ شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۲، ص۱۰.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۱۴۶۲.</ref>. | [[صحابی رسول خدا]]{{صل}} و یکی از [[نقباء]] لیلة العقبه، معروف به [[زهد]] و [[صلاح]]، وی در [[بدر]] و [[احد]] و دیگر [[غزوات]] شرکت داشت و در [[حیات رسول خدا]] [[قرآن]] را گردآوری کرد. [[عمر]] او را به [[شام]] فرستاد اما چون با [[معاویه]] [[مخالفت]] می‌ورزید به [[مدینه]] بازگشت، ولی عمر را به او بازگردانید و گفت معاویه را بر تو [[حکمرانی]] نیست. گفته‌اند روزی در [[مسجد دمشق]] یکی از [[خطیبان]] به [[مدح]] معاویه پرداخت و عباده که در آن مجلس حضور داشت برخاست و مشتی [[خاک]] برگرفت و در دهان آن [[خطیب]] ریخت و چون معاویه به [[خشم]] آمد عباده به او گفت تو آن [[روز]] که ما با [[رسول خدا]] [[بیعت]] کردیم با ما نبودی و به یاد دارم که [[پیامبر]] فرمود چون مداحان را بنگرید که [[فرمانروایان]] را مدح می‌گویند خاک بر دهان آنها بپاشید. وی نخستین [[قاضی]] در [[فلسطین]] بود و در رَمله یا [[بیت المقدس]] درگذشت و [[قبر]] او در [[شهر]] اخیرالذکر است. از او ۸۱ [[حدیث]] [[روایت]] شده که شش حدیث از آنها در [[صحیح بخاری]] و مسلم آمده است<ref>خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۷، ص۲۵۸؛ شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۲، ص۱۰.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۱۴۶۲.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۳۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عبادة بن صامت خزرجی است. عبادة بن صامت خزرجی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبادة بن صامت خزرجی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
صحابی رسول خدا(ص) و یکی از نقباء لیلة العقبه، معروف به زهد و صلاح، وی در بدر و احد و دیگر غزوات شرکت داشت و در حیات رسول خدا قرآن را گردآوری کرد. عمر او را به شام فرستاد اما چون با معاویه مخالفت می‌ورزید به مدینه بازگشت، ولی عمر را به او بازگردانید و گفت معاویه را بر تو حکمرانی نیست. گفته‌اند روزی در مسجد دمشق یکی از خطیبان به مدح معاویه پرداخت و عباده که در آن مجلس حضور داشت برخاست و مشتی خاک برگرفت و در دهان آن خطیب ریخت و چون معاویه به خشم آمد عباده به او گفت تو آن روز که ما با رسول خدا بیعت کردیم با ما نبودی و به یاد دارم که پیامبر فرمود چون مداحان را بنگرید که فرمانروایان را مدح می‌گویند خاک بر دهان آنها بپاشید. وی نخستین قاضی در فلسطین بود و در رَمله یا بیت المقدس درگذشت و قبر او در شهر اخیرالذکر است. از او ۸۱ حدیث روایت شده که شش حدیث از آنها در صحیح بخاری و مسلم آمده است[۱].[۲].
منابع
پانویس
- ↑ خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۷، ص۲۵۸؛ شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۲، ص۱۰.
- ↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ ص ۱۴۶۲.