ابوجحیفه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۲۰: خط ۲۰:
| نحوه شهادت        =
| نحوه شهادت        =
| مدفن              =
| مدفن              =
| از یاران          = [[پیامبر خاتم]] • [[امام علی]]{{ع}}
| از یاران          = [[پیامبر خاتم]] • [[امام علی]] {{ع}}
| فعالیت‌ها          =
| فعالیت‌ها          =
| مشایخ              =
| مشایخ              =
خط ۲۶: خط ۲۶:
| آثار              =
| آثار              =
}}
}}
'''وهب بن عبدالله بن مسلمه''' مشهور به '''ابوجحیفه'''، از صحابه پیامبر{{صل}} و از یاران [[امام علی]] {{ع}} بود. وی از پیامبر روایت نقل کرده است و نام او را در شمار راویان [[حدیث غدیر]] یاد کرده‌اند. ابوجحیفه در هنگام رحلت پیامبر هنوز به [[بلوغ]] نرسیده بود.
'''وهب بن عبدالله بن مسلمه''' مشهور به '''ابوجحیفه'''، از صحابه پیامبر {{صل}} و از یاران [[امام علی]] {{ع}} بود. وی از پیامبر روایت نقل کرده است و نام او را در شمار راویان [[حدیث غدیر]] یاد کرده‌اند. ابوجحیفه در هنگام رحلت پیامبر هنوز به [[بلوغ]] نرسیده بود.


ابوجحیفه در تمام جنگ‌ها در رکاب [[امام علی]] {{ع}} حاضر بود و مورد اعتماد و محبت امام {{ع}} قرار داشت. امام علی{{ع}} لقب وهب الخیر و وهب الله را به وی داد. [[شریف رضی]] در [[نهج البلاغه]] روایتی را از قول او [[نقل]] می‌کند: [[ابوجُحَیفه]] گوید از [[امیرمؤمنان]] –درود [[خدا]] بر او- شنیدم که می‌فرمود: نخستین جهادی که در آن [[شکست]] می‌خورید، [[جهاد]] با دست‌هاتان است و آن‌گاه جهاد با زبانتان و سپس جهاد با قلبتان. پس از آنکه قلباً کار نیک را نشناسد و از کار زشت بیزاری نجوید، باژگونه شود، پس [[ارزش‌ها]] در دیدگاه او سقوط کند و پستی‌ها اوج گیرد<ref>{{متن حدیث| [إِنَّ أَوَّلَ‏] أَوَّلُ مَا تُغْلَبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْجِهَادِ الْجِهَادُ بِأَیْدِیکُمْ ثُمَّ بِأَلْسِنَتِکُمْ ثُمَّ بِقُلُوبِکُمْ فَمَنْ لَمْ یَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْرُوفاً وَ لَمْ یُنْکِرْ مُنْکَراً قُلِبَ فَجُعِلَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَهُ وَ أَسْفَلُهُ أَعْلَاه‏}}؛ نهج البلاغه، حکمت ٣٧٥.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۸۱- ۸۲.</ref>
ابوجحیفه در تمام جنگ‌ها در رکاب [[امام علی]] {{ع}} حاضر بود و مورد اعتماد و محبت امام {{ع}} قرار داشت. امام علی {{ع}} لقب وهب الخیر و وهب الله را به وی داد. [[شریف رضی]] در [[نهج البلاغه]] روایتی را از قول او [[نقل]] می‌کند: [[ابوجُحَیفه]] گوید از [[امیرمؤمنان]] –درود [[خدا]] بر او- شنیدم که می‌فرمود: نخستین جهادی که در آن [[شکست]] می‌خورید، [[جهاد]] با دست‌هاتان است و آن‌گاه جهاد با زبانتان و سپس جهاد با قلبتان. پس از آنکه قلباً کار نیک را نشناسد و از کار زشت بیزاری نجوید، باژگونه شود، پس [[ارزش‌ها]] در دیدگاه او سقوط کند و پستی‌ها اوج گیرد<ref>{{متن حدیث| [إِنَّ أَوَّلَ‏] أَوَّلُ مَا تُغْلَبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْجِهَادِ الْجِهَادُ بِأَیْدِیکُمْ ثُمَّ بِأَلْسِنَتِکُمْ ثُمَّ بِقُلُوبِکُمْ فَمَنْ لَمْ یَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْرُوفاً وَ لَمْ یُنْکِرْ مُنْکَراً قُلِبَ فَجُعِلَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَهُ وَ أَسْفَلُهُ أَعْلَاه‏}}؛ نهج البلاغه، حکمت ٣٧٥.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۸۱- ۸۲.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۲۸

مشخصات فردی
نام کاملوهب بن عبدالله بن مسلمه
لقبوهب الخیر • وهب الله
مشخصات دینی
از یارانپیامبر خاتمامام علی (ع)

وهب بن عبدالله بن مسلمه مشهور به ابوجحیفه، از صحابه پیامبر (ص) و از یاران امام علی (ع) بود. وی از پیامبر روایت نقل کرده است و نام او را در شمار راویان حدیث غدیر یاد کرده‌اند. ابوجحیفه در هنگام رحلت پیامبر هنوز به بلوغ نرسیده بود.

ابوجحیفه در تمام جنگ‌ها در رکاب امام علی (ع) حاضر بود و مورد اعتماد و محبت امام (ع) قرار داشت. امام علی (ع) لقب وهب الخیر و وهب الله را به وی داد. شریف رضی در نهج البلاغه روایتی را از قول او نقل می‌کند: ابوجُحَیفه گوید از امیرمؤمنان –درود خدا بر او- شنیدم که می‌فرمود: نخستین جهادی که در آن شکست می‌خورید، جهاد با دست‌هاتان است و آن‌گاه جهاد با زبانتان و سپس جهاد با قلبتان. پس از آنکه قلباً کار نیک را نشناسد و از کار زشت بیزاری نجوید، باژگونه شود، پس ارزش‌ها در دیدگاه او سقوط کند و پستی‌ها اوج گیرد[۱][۲]

منابع

پانویس

  1. « [إِنَّ أَوَّلَ‏] أَوَّلُ مَا تُغْلَبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْجِهَادِ الْجِهَادُ بِأَیْدِیکُمْ ثُمَّ بِأَلْسِنَتِکُمْ ثُمَّ بِقُلُوبِکُمْ فَمَنْ لَمْ یَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْرُوفاً وَ لَمْ یُنْکِرْ مُنْکَراً قُلِبَ فَجُعِلَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَهُ وَ أَسْفَلُهُ أَعْلَاه‏»؛ نهج البلاغه، حکمت ٣٧٥.
  2. دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۸۱- ۸۲.