اشعث بن حاتم: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اشعث بن حاتم در حدیث]] - [[اشعث بن حاتم در تاریخ اسلامی]] - [[اشعث بن حاتم در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اشعث بن حاتم در حدیث]] - [[اشعث بن حاتم در تاریخ اسلامی]] - [[اشعث بن حاتم در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
از [[راویان امام رضا]]{{ع}}. اشعث بن حاتم به اعتبار روایتهایی که از [[امام رضا]]{{ع}} دارد، در زمره [[راویان]] و [[اصحاب]] آن [[حضرت]] به شمار آمده است<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۱۳۵، ۱۳۶.</ref>، اما با این حال در کتابهای رجالی نامی از او به میان نیامده و برخی او را مهمل خواندهاند<ref>تنقیح المقال، ج۱۱، ص۹۴.</ref>. | از [[راویان امام رضا]] {{ع}}. اشعث بن حاتم به اعتبار روایتهایی که از [[امام رضا]] {{ع}} دارد، در زمره [[راویان]] و [[اصحاب]] آن [[حضرت]] به شمار آمده است<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۱۳۵، ۱۳۶.</ref>، اما با این حال در کتابهای رجالی نامی از او به میان نیامده و برخی او را مهمل خواندهاند<ref>تنقیح المقال، ج۱۱، ص۹۴.</ref>. | ||
طبق [[روایت]] عیاشی از اشعث، درباره [[حضور امام]] در مجلس [[مأمون]] و [[پرسش]] و پاسخی که در آن جریان داشت، میتوان دریافت که او از [[نزدیکان]] و همنشینان [[امام]] و از شخصیتهایی بود که در مجالس بزرگان راه داشت، هر چند دانسته نیست که وی در أن مجلس از چه جایگاهی برخوردار بود. بر اساس این روایت، امام در مجلس مأمون، با پرسشی از نحوه [[آفرینش]] [[روز]] و شب مواجه گردید و آن حضرت با استفاده از [[قرآن]] و [[علم]] [[نجوم]] به پاسخ آن پرداخت<ref>التفسیر، عیاشی، ج۱، ص۳۷۳؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۶۳؛ مجمع البیان، ج۹ ص۲۷۵.</ref>. روایت دیگری که از او نقل شده، سؤال اشعث از امام در باب معنای [[توحید]] و پاسخ امام است<ref>المحاسن، ج۱، ص۲۳۹؛ بحار الأنوار، ج۳، ص۳۰۸.</ref> که حاکی از مراودۀ خاص وی با ایشان است. درباره او بیش از این مطلبی در منابع دیده نمیشود.<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[اشعث بن حاتم - اخلاقی (مقاله)|مقاله «اشعث بن حاتم»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۲۶۱.</ref> | طبق [[روایت]] عیاشی از اشعث، درباره [[حضور امام]] در مجلس [[مأمون]] و [[پرسش]] و پاسخی که در آن جریان داشت، میتوان دریافت که او از [[نزدیکان]] و همنشینان [[امام]] و از شخصیتهایی بود که در مجالس بزرگان راه داشت، هر چند دانسته نیست که وی در أن مجلس از چه جایگاهی برخوردار بود. بر اساس این روایت، امام در مجلس مأمون، با پرسشی از نحوه [[آفرینش]] [[روز]] و شب مواجه گردید و آن حضرت با استفاده از [[قرآن]] و [[علم]] [[نجوم]] به پاسخ آن پرداخت<ref>التفسیر، عیاشی، ج۱، ص۳۷۳؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۶۳؛ مجمع البیان، ج۹ ص۲۷۵.</ref>. روایت دیگری که از او نقل شده، سؤال اشعث از امام در باب معنای [[توحید]] و پاسخ امام است<ref>المحاسن، ج۱، ص۲۳۹؛ بحار الأنوار، ج۳، ص۳۰۸.</ref> که حاکی از مراودۀ خاص وی با ایشان است. درباره او بیش از این مطلبی در منابع دیده نمیشود.<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[اشعث بن حاتم - اخلاقی (مقاله)|مقاله «اشعث بن حاتم»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۲۶۱.</ref> |
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۴
مقدمه
از راویان امام رضا (ع). اشعث بن حاتم به اعتبار روایتهایی که از امام رضا (ع) دارد، در زمره راویان و اصحاب آن حضرت به شمار آمده است[۱]، اما با این حال در کتابهای رجالی نامی از او به میان نیامده و برخی او را مهمل خواندهاند[۲].
طبق روایت عیاشی از اشعث، درباره حضور امام در مجلس مأمون و پرسش و پاسخی که در آن جریان داشت، میتوان دریافت که او از نزدیکان و همنشینان امام و از شخصیتهایی بود که در مجالس بزرگان راه داشت، هر چند دانسته نیست که وی در أن مجلس از چه جایگاهی برخوردار بود. بر اساس این روایت، امام در مجلس مأمون، با پرسشی از نحوه آفرینش روز و شب مواجه گردید و آن حضرت با استفاده از قرآن و علم نجوم به پاسخ آن پرداخت[۳]. روایت دیگری که از او نقل شده، سؤال اشعث از امام در باب معنای توحید و پاسخ امام است[۴] که حاکی از مراودۀ خاص وی با ایشان است. درباره او بیش از این مطلبی در منابع دیده نمیشود.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ جامع الرواة، ج۱، ص۱۳۵، ۱۳۶.
- ↑ تنقیح المقال، ج۱۱، ص۹۴.
- ↑ التفسیر، عیاشی، ج۱، ص۳۷۳؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۶۳؛ مجمع البیان، ج۹ ص۲۷۵.
- ↑ المحاسن، ج۱، ص۲۳۹؛ بحار الأنوار، ج۳، ص۳۰۸.
- ↑ اخلاقی، معصومه، مقاله «اشعث بن حاتم»، دانشنامه امام رضا ج۲ ص ۲۶۱.