مردم در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۱

مقدمه

به مجموعه انسان‌ها و آدمیان مردم (ناس) گفته می‌شود. مردم، از زوایای گوناگون می‌توانند موضوع بحث باشند. در قرآن کریم به مردم بیشتر از دید هدایت آنان به سوی آنچه که صلاح و فلاح آنهاست پرداخته شده است؛ از جمله اینکه می‌گوید: خداوند قرآن را برای هدایت آدمیان نازل کرده است^[۱]: به همین نکته در دعای ۴۵ صحیفه نیز اشارت رفته است.

در دعاهای امام سجاد (ع) مضامینی چند در مورد نحوه ارتباط با مردم بیان شده که برخی از آنها (با نظر به کاربرد کلمه ناس) به شرح زیر است:

خیررسانی به مردم: «وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ‏ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ»^[۲]؛ «(بار خدایا)... و بر دست من در حق مردم کارهای خیر جاری کن».
احترام داشتن در نزد مردم توأم با تواضع درونی: «بار خدایا درود بفرست بر محمد و خاندانش و هرگاه مرا در نظر مردم به درجتی فرا می‌بری به همان قدر در نفس خود خوارم گردان و هرگاه مرا به عزّتی آشکار می‌نوازی به همان قدر در نفس خود ذلیل گردان»^[۳].
بهره‌مندی از نور هدایت در بین مردم: «بار خدایا بر من فروغی تابناک افکن که در پرتو آن در میان مردم راه بسپرم و در تاریکی‌ها راه خود بیابم»^[۴].

جدا از مردم نمی‌توان بود ولی بودن ما در میان آنان، به گونه‌ای باید باشد که از هدف اصلی و مقصد نهایی که کسب رضوان الهی است باز نمانیم. با داشتن چنین نور هدایتی از سوی خدا نه تنها خود راه می‌یابیم، که دیگران نیز از وجود ما بهره‌مند می‌شوند.^[۵].^[۶]

جستارهای وابسته

منابع

خالقیان، فضل‌الله، مقاله «مردم»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ ﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ...﴾ «(روزهای روزه گرفتن در) ماه رمضان است که قرآن را در آن فرو فرستاده‌اند؛ به رهنمودی برای مردم و برهان‌هایی (روشن) از راهنمایی و جدا کردن حقّ از باطل.».. سوره بقره، آیه ۱۸۵.
↑ دعای ۲۰.
↑ دعای ۲۰.
↑ نیایش بیست‌و‌دوم.
↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ نهم: قرآن حکیم، ترجمه آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی.
↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «مردم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۹۶.

[1] ﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ...﴾ «(روزهای روزه گرفتن در) ماه رمضان است که قرآن را در آن فرو فرستاده‌اند؛ به رهنمودی برای مردم و برهان‌هایی (روشن) از راهنمایی و جدا کردن حقّ از باطل.».. سوره بقره، آیه ۱۸۵.

[2] دعای ۲۰.

[3] دعای ۲۰.

[4] نیایش بیست‌و‌دوم.

[5] صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ نهم: قرآن حکیم، ترجمه آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی.

[6] خالقیان، فضل‌الله، مقاله «مردم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۹۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 به مجموعه [[انسان‌ها]] و [[آدمیان]] [[مردم]] (ناس) گفته می‌شود. [[مردم]]، از زوایای گوناگون می‌توانند موضوع بحث باشند. در [[قرآن کریم]] به [[مردم]] بیشتر از دید [[هدایت]] آنان به سوی آنچه که [[صلاح]] و [[فلاح]] آنهاست پرداخته شده است؛ از جمله اینکه می‌گوید: [[خداوند]] [[قرآن]] را برای [[هدایت]] [[آدمیان]] نازل کرده است<ref>{{متن قرآن|شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ...}} «(روزهای روزه گرفتن در) ماه رمضان است که قرآن را در آن فرو فرستاده‌اند؛ به رهنمودی برای مردم و برهان‌هایی (روشن) از راهنمایی و جدا کردن حقّ از باطل.».. سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref>: به همین نکته در [[دعای ۴۵ صحیفه]] نیز اشارت رفته است.
-در [[دعاهای امام سجاد]]{{ع}} مضامینی چند در مورد نحوه [[ارتباط]] با [[مردم]] بیان شده که برخی از آنها (با نظر به کاربرد کلمه ناس) به شرح زیر است:
+در [[دعاهای امام سجاد]] {{ع}} مضامینی چند در مورد نحوه [[ارتباط]] با [[مردم]] بیان شده که برخی از آنها (با نظر به کاربرد کلمه ناس) به شرح زیر است:
-#'''[[خیررسانی]] به [[مردم]]''': {{متن حدیث|وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ‏ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ}}<ref>دعای ۲۰.</ref>؛ «(بار خدایا)... و بر دست من در [[حق مردم]] کارهای خیر جاری کن».
+# '''[[خیررسانی]] به [[مردم]]''': {{متن حدیث|وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ‏ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ}}<ref>دعای ۲۰.</ref>؛ «(بار خدایا)... و بر دست من در [[حق مردم]] کارهای خیر جاری کن».
-#'''[[احترام]] داشتن در نزد [[مردم]] توأم با [[تواضع]] درونی''': «بار خدایا [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و هرگاه مرا در نظر [[مردم]] به درجتی فرا می‌بری به همان [[قدر]] در نفس خود خوارم گردان و هرگاه مرا به عزّتی آشکار می‌نوازی به همان [[قدر]] در نفس خود [[ذلیل]] گردان»<ref>دعای ۲۰.</ref>.
+# '''[[احترام]] داشتن در نزد [[مردم]] توأم با [[تواضع]] درونی''': «بار خدایا [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و هرگاه مرا در نظر [[مردم]] به درجتی فرا می‌بری به همان [[قدر]] در نفس خود خوارم گردان و هرگاه مرا به عزّتی آشکار می‌نوازی به همان [[قدر]] در نفس خود [[ذلیل]] گردان»<ref>دعای ۲۰.</ref>.
-#'''بهره‌مندی از [[نور هدایت]] در بین [[مردم]]''': «بار خدایا بر من فروغی تابناک افکن که در پرتو آن در میان [[مردم]] [[راه]] بسپرم و در تاریکی‌ها [[راه]] خود بیابم»<ref>نیایش بیست‌و‌دوم.</ref>.
+# '''بهره‌مندی از [[نور هدایت]] در بین [[مردم]]''': «بار خدایا بر من فروغی تابناک افکن که در پرتو آن در میان [[مردم]] [[راه]] بسپرم و در تاریکی‌ها [[راه]] خود بیابم»<ref>نیایش بیست‌و‌دوم.</ref>.
 جدا از [[مردم]] نمی‌توان بود ولی بودن ما در میان آنان، به گونه‌ای باید باشد که از [[هدف]] اصلی و مقصد نهایی که کسب [[رضوان الهی]] است باز نمانیم. با داشتن چنین [[نور]] [[هدایتی]] از سوی [[خدا]] نه تنها خود [[راه]] می‌یابیم، که دیگران نیز از وجود ما بهره‌مند می‌شوند.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ نهم: قرآن حکیم، ترجمه آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مردم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹۶.</ref>