هدفمندی در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
* [[هدف]] عبارت است از آن [[حقیقت]] مطلوب که [[اشتیاق]] وصول به آن، محرک [[انسان]] به انجام دادن [[کارها]] و [[انتخاب]] وسیلههایی است که آن [[حقیقت]] را قابل وصول میکند. تعیین [[هدف]]، مقدمه [[برنامهریزی]] و اجراست. [[انسان]] بدون [[هدف]] در [[زندگی]] سرگردان است و نمیتواند تصمیم [[درستی]] در ارتباط با امور خویش بگیرد. | * [[هدف]] عبارت است از آن [[حقیقت]] مطلوب که [[اشتیاق]] وصول به آن، محرک [[انسان]] به انجام دادن [[کارها]] و [[انتخاب]] وسیلههایی است که آن [[حقیقت]] را قابل وصول میکند. تعیین [[هدف]]، مقدمه [[برنامهریزی]] و اجراست. [[انسان]] بدون [[هدف]] در [[زندگی]] سرگردان است و نمیتواند تصمیم [[درستی]] در ارتباط با امور خویش بگیرد. | ||
* [[امام]]{{ع}} به این موضوع توجه داشته و آسیبهای آنرا نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] [[فرزند]] خویش را "آرزومند دستنایافتنیها" توصیف میکند. مقتضای سن [[جوانی]] [[آرزوهای دور و دراز]] است که [[انسان]] را در پرده [[غفلت]] فرو میبرد. [[امام]] از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر میکند و میفرماید: زیانکارترینِ [[مردم]] از نظر [[داد و ستد]] و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جستوجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا [[بخت]] یارش نشود، پس با آن [[حسرت]] از [[دنیا]] رود و با سنگینیِ [[گناه]] به سرای باقی شتابد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲</ref>. | * [[امام]] {{ع}} به این موضوع توجه داشته و آسیبهای آنرا نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] [[فرزند]] خویش را "آرزومند دستنایافتنیها" توصیف میکند. مقتضای سن [[جوانی]] [[آرزوهای دور و دراز]] است که [[انسان]] را در پرده [[غفلت]] فرو میبرد. [[امام]] از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر میکند و میفرماید: زیانکارترینِ [[مردم]] از نظر [[داد و ستد]] و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جستوجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا [[بخت]] یارش نشود، پس با آن [[حسرت]] از [[دنیا]] رود و با سنگینیِ [[گناه]] به سرای باقی شتابد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲</ref>. | ||
*از منظر [[امام علی]]{{ع}} در تعیین [[هدف]]، عنصر استعداد و [[توانایی]] [[آدمی]] نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار میدهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و [[توانایی]] موجب [[مخالفت]] فرد و اتلاف زمان میشود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.</ref>. | * از منظر [[امام علی]] {{ع}} در تعیین [[هدف]]، عنصر استعداد و [[توانایی]] [[آدمی]] نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار میدهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و [[توانایی]] موجب [[مخالفت]] فرد و اتلاف زمان میشود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۳۳
مقدمه
- هدف عبارت است از آن حقیقت مطلوب که اشتیاق وصول به آن، محرک انسان به انجام دادن کارها و انتخاب وسیلههایی است که آن حقیقت را قابل وصول میکند. تعیین هدف، مقدمه برنامهریزی و اجراست. انسان بدون هدف در زندگی سرگردان است و نمیتواند تصمیم درستی در ارتباط با امور خویش بگیرد.
- امام (ع) به این موضوع توجه داشته و آسیبهای آنرا نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در نامه ۳۱ نهج البلاغه فرزند خویش را "آرزومند دستنایافتنیها" توصیف میکند. مقتضای سن جوانی آرزوهای دور و دراز است که انسان را در پرده غفلت فرو میبرد. امام از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر میکند و میفرماید: زیانکارترینِ مردم از نظر داد و ستد و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جستوجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا بخت یارش نشود، پس با آن حسرت از دنیا رود و با سنگینیِ گناه به سرای باقی شتابد[۱].
- از منظر امام علی (ع) در تعیین هدف، عنصر استعداد و توانایی آدمی نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار میدهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و توانایی موجب مخالفت فرد و اتلاف زمان میشود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.