موفق بن احمد خوارزمی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابومؤید موفق بن احمد بن محمد مکی خوارزمی برخی نام او را موفق الدین محمد بن احمد آورده‌اند. <ref>الذریعه، ج ۲۲، ص۳۱۵.</ref> وی حدود سال ۴۸۴ه در مکه متولد ش...» ایجاد کرد) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:پدیدآورنده]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۸
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
ابومؤید موفق بن احمد بن محمد مکی خوارزمی برخی نام او را موفق الدین محمد بن احمد آورده‌اند. [۱] وی حدود سال ۴۸۴ه در مکه متولد شد. حدیث را از نجم الدین عمر بن محمد بن احمد نسفی، [۲] ابومنصور شهردار بن شیرویه دیلمی، ابوالحسن علی بن احمد عاصمی، برهان الدین ابوالحسن علی بن حسین غزنوی و ابوالفضل محمد بن علی بن محمد که از استادان منتجب الدین بن بابویه بود، فرا گرفت. [۳] او همچنین ادبیات را در خوارزم نزد جارالله محمود بن عمر زمخشری آموخت. [۴] ابومؤید به فقه و ادبیات آشنایی کامل داشت و در شعر و شاعری نیز دستی داشت.[۵]
او استاد ادیب معتزلی ناصر بن عبدالسید خوارزمی بود و امر خطابه را در مسجد جامع خوارزم به عهده داشت؛ بدین علت خطیب خوارزم خوانده می‌‌شد. [۶]
آقابزرگ درباره عقیده و مذهب او می‌‌نویسد: شکی نیست که او علی(ع) را از دیگر صحابه برتر می‌‌دانست و اینکه برخی نام او را در شمار بزرگان شیعه آورده‌اند، شاید به دلیل تألیف کتاب مناقب او درباره علی(ع) باشد، وگرنه او از بزرگان اهل سنت محسوب می‌‌شود و در مناقب ابوحنیفه کتابی در چهل باب نوشته است. [۷]
خوارزمی سرانجام در سال ۵۶۸ه درگذشت. [۸] کتاب‌های مناقب امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(ع)؛ [۹] مناقب الامام ابوحنیفه[۱۰] و دیوان شعر اثر اوست[۱۱].[۱۲]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۴
پانویس
- ↑ الذریعه، ج ۲۲، ص۳۱۵.
- ↑ الجواهر المضیئه، ج ۳، ص۵۲۳.
- ↑ الذریعه، ج ۲۲، ص۳۱۵.
- ↑ الجواهر المضیئه، ج ۳، ص۵۲۳.
- ↑ بغیة الوعاة، ج ۲، ص۳۰۸.
- ↑ معجم الادباء، ج ۱۹، ص۲۱۲.
- ↑ الذریعه، ج ۲۲، ص۳۱۵.
- ↑ الجواهر المضیئه، ج ۳، ص۵۲۳.
- ↑ الاعلام، ج ۷، ص۳۳۳.
- ↑ هدیة العارفین، ج ۲، ص۴۸۲.
- ↑ کشف الظنون، ج ۱، ص۸۱۵.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۴، ص۴۲۶.