زرارة بن اعين در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
اوراست: کتاب الاستطاعَة والجَبر. [[اهل سنت]] او را از [[غُلات شیعه]] شمرده‌اند. [[فرقه]] زُراریّه به او منسوب است. [[خاندان]] او ([[بیت]] اَعیَن) از [[بیوت]] بزرگ شیعه بوده که [[محدّثان]] بزرگی از آن برخاسته‌اند. برخی نام او را [[عبد]] ربّه و [[لقب]] او را زُراره گفته‌اند.<ref>خيرالدين بن محمود بن محمد زِرِكلى دمشقى، الأعلام: قاموس تراجم لأشهر الرجال و النساء من العرب و المستعربين و المستشرقين، ج۳، ص۴۳؛ شیخ عباس قمی، تحفة الاحباء فی نوادر آثار الاصحاب، ص۱۵۹؛ محمد علی مدرسی خیابانی، ریحانة الادب، ج۲، ص۳۷۰؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلفین، ج۴، ص۱۸۱؛ دکتر محمد معین، فرهنگ فارسی معین، ج۱، ص۶۴۸.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص۱۱۴۹.</ref>. | اوراست: کتاب الاستطاعَة والجَبر. [[اهل سنت]] او را از [[غُلات شیعه]] شمرده‌اند. [[فرقه]] زُراریّه به او منسوب است. [[خاندان]] او ([[بیت]] اَعیَن) از [[بیوت]] بزرگ شیعه بوده که [[محدّثان]] بزرگی از آن برخاسته‌اند. برخی نام او را [[عبد]] ربّه و [[لقب]] او را زُراره گفته‌اند.<ref>خيرالدين بن محمود بن محمد زِرِكلى دمشقى، الأعلام: قاموس تراجم لأشهر الرجال و النساء من العرب و المستعربين و المستشرقين، ج۳، ص۴۳؛ شیخ عباس قمی، تحفة الاحباء فی نوادر آثار الاصحاب، ص۱۵۹؛ محمد علی مدرسی خیابانی، ریحانة الادب، ج۲، ص۳۷۰؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلفین، ج۴، ص۱۸۱؛ دکتر محمد معین، فرهنگ فارسی معین، ج۱، ص۶۴۸.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص۱۱۴۹.</ref>. | ||
== | ==حمران بن اعین و برادرش زرارة بن اعین== | ||
{{ | [[حمران]] از [[عالمان]] بزرگ نحو و عالم به [[حدیث]]، [[علم]] لغت و [[علوم قرآنی]] بود. علم نحو و قرائت را از [[ابوالاسود دئلی]] فرا گرفت. [[علم قرائت]] را از [[حمزه]] یکی از قراء سبعه آموخت. حدیث را هم از [[امام سجاد]] و [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} فراگرفت. [[زراره]] نیز از [[محدثان]] بزرگ بود و کتابی دارد که آن را از امام باقر{{ع}} [[روایت]] می‌کند. [[آل اعین]] [[خاندان]] بزرگ [[شیعه در کوفه]] بود<ref>۹. تأسیس الشیعه، ص۳۵-۶۸.</ref>.<ref>[[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۴۸۲.</ref> | ||
{{ | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:IM009869.jpg|22px]] [[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲''']] | # [[پرونده:IM009869.jpg|22px]] [[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲''']] | ||
# [[پرونده:IM010499.jpg|22px]] [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|'''کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۴۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث زرارة بن اعين است. زرارة بن اعين از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زرارة بن اعين در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
فقیه و متکلم و محدث ثقه شیعی، از اَجلّه شیعه و از حواریّون امام باقر (ع) و امام صادق (ع) و از اصحاب اِجماع. اهل کوفه. اوراست: کتاب الاستطاعَة والجَبر. اهل سنت او را از غُلات شیعه شمرده‌اند. فرقه زُراریّه به او منسوب است. خاندان او (بیت اَعیَن) از بیوت بزرگ شیعه بوده که محدّثان بزرگی از آن برخاسته‌اند. برخی نام او را عبد ربّه و لقب او را زُراره گفته‌اند.[۱].[۲].
حمران بن اعین و برادرش زرارة بن اعین
حمران از عالمان بزرگ نحو و عالم به حدیث، علم لغت و علوم قرآنی بود. علم نحو و قرائت را از ابوالاسود دئلی فرا گرفت. علم قرائت را از حمزه یکی از قراء سبعه آموخت. حدیث را هم از امام سجاد و امام باقر و امام صادق(ع) فراگرفت. زراره نیز از محدثان بزرگ بود و کتابی دارد که آن را از امام باقر(ع) روایت می‌کند. آل اعین خاندان بزرگ شیعه در کوفه بود[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ خيرالدين بن محمود بن محمد زِرِكلى دمشقى، الأعلام: قاموس تراجم لأشهر الرجال و النساء من العرب و المستعربين و المستشرقين، ج۳، ص۴۳؛ شیخ عباس قمی، تحفة الاحباء فی نوادر آثار الاصحاب، ص۱۵۹؛ محمد علی مدرسی خیابانی، ریحانة الادب، ج۲، ص۳۷۰؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلفین، ج۴، ص۱۸۱؛ دکتر محمد معین، فرهنگ فارسی معین، ج۱، ص۶۴۸.
- ↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ ص۱۱۴۹.
- ↑ ۹. تأسیس الشیعه، ص۳۵-۶۸.
- ↑ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۲.