احمد بن فیض: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'صحابی امام رضا' به 'صحابی امام رضا') |
|||
خط ۲: | خط ۲: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
از [[اصحاب امام رضا]] {{ع}}. احمد بن فیض را [[شیخ طوسی]] در [[رجال طوسی|رجال]] خود به عنوان [[صحابی | از [[اصحاب امام رضا]] {{ع}}. احمد بن فیض را [[شیخ طوسی]] در [[رجال طوسی|رجال]] خود به عنوان [[صحابی امام رضا]] {{ع}} یاد کرده است<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۳.</ref> و همه رجالیون دیگر که نامی از او بردهاند، به همین داده بسنده کرده و چیزی بر آن نیفزودهاند<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۵۸؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۷۹؛ أعیان الشیعة، ج۳، ص۶۷؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۰۲.</ref>. برخی علاوه بر مجهول خواندن احمد، وی را امامی معرفی کردهاند<ref>تنقیح المقال، ج۷، ص۱۰۵؛ حیاة الإمام الرضا {{ع}}، ج۲، ص۹۴.</ref> که به نظر میرسد برداشتی از صحابی بودنش باشد و الا هیچ اطلاع [[تاریخی]] از او در متون دیده نمیشود تا بتوان بر اساس آن [[گرایش]] مذهبیاش را به دست آورد و روایتی نیز از او در [[منابع حدیثی]] موجود نیست. منبع سخن شیخ بر ما پوشیده است و از این رو نمیتوان درباره ادعایش [[داوری]] کرد. ضمن آنکه چون احمد نقشی در عرصه [[روایت]] ندارد، مجهول بودنش [[نقص]] و مشکلی را پیش نخواهد آورد.<ref>منابع: أعیان الشیعة، سید محسن بن عبدالکریم امین عاملی (۱۳۷۱ق)، تحقیق: سیدحسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۳ق، تنقیح المقال فی علم الرجال، عبدالله بن محمدحسن مامقانی (۱۳۵۱ق)، تحقیق: محیی الدین مامقانی، قم، مؤسسة آل البیت طلبها لإحیاء التراث، اول، ۱۴۲۳ق؛ جامع الرواة و إزاحة الاشتباهات عن الطرق و الأسناد، محمد بن علی اردبیلی (۱۱۰۱ق)، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق؛ حیاة الإمام علی بن موسی الرضا علی، باقر بن شریف قرشی (۱۴۳۳ق)، قم، دار التبلیغ الإسلامی، ۱۳۹۸ق؛ رجال الطوسی، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، اول، ۱۴۱۵ق؛ طرائف المقال فی معرفة طبقات الرجال، سید علی اصغر بن محمد شفیع بروجردی (۱۳۱۳ق)، تحقیق: سید مهدی رجایی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، اول، ۱۴۱۰ق؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، سید ابو القاسم بن علی اکبر موسوی خویی (۱۴۱۳ق)، قم، مرکز نشر الثقافة الإسلامیة، پنجم، ۱۴۱۳ق، المفید من معجم رجال الحدیث، محمد جواهری (معاصر)، قم، نشر محلاتی، دوم، ۱۴۲۴ق.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[احمد بن فیض - اخلاقی (مقاله)|مقاله «احمد بن فیض»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۷۱۷.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ کنونی تا ۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۲۶
مقدمه
از اصحاب امام رضا (ع). احمد بن فیض را شیخ طوسی در رجال خود به عنوان صحابی امام رضا (ع) یاد کرده است[۱] و همه رجالیون دیگر که نامی از او بردهاند، به همین داده بسنده کرده و چیزی بر آن نیفزودهاند[۲]. برخی علاوه بر مجهول خواندن احمد، وی را امامی معرفی کردهاند[۳] که به نظر میرسد برداشتی از صحابی بودنش باشد و الا هیچ اطلاع تاریخی از او در متون دیده نمیشود تا بتوان بر اساس آن گرایش مذهبیاش را به دست آورد و روایتی نیز از او در منابع حدیثی موجود نیست. منبع سخن شیخ بر ما پوشیده است و از این رو نمیتوان درباره ادعایش داوری کرد. ضمن آنکه چون احمد نقشی در عرصه روایت ندارد، مجهول بودنش نقص و مشکلی را پیش نخواهد آورد.[۴][۵]
منابع
پانویس
- ↑ رجال الطوسی، ص۳۵۳.
- ↑ جامع الرواة، ج۱، ص۵۸؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۷۹؛ أعیان الشیعة، ج۳، ص۶۷؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۰۲.
- ↑ تنقیح المقال، ج۷، ص۱۰۵؛ حیاة الإمام الرضا (ع)، ج۲، ص۹۴.
- ↑ منابع: أعیان الشیعة، سید محسن بن عبدالکریم امین عاملی (۱۳۷۱ق)، تحقیق: سیدحسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۳ق، تنقیح المقال فی علم الرجال، عبدالله بن محمدحسن مامقانی (۱۳۵۱ق)، تحقیق: محیی الدین مامقانی، قم، مؤسسة آل البیت طلبها لإحیاء التراث، اول، ۱۴۲۳ق؛ جامع الرواة و إزاحة الاشتباهات عن الطرق و الأسناد، محمد بن علی اردبیلی (۱۱۰۱ق)، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق؛ حیاة الإمام علی بن موسی الرضا علی، باقر بن شریف قرشی (۱۴۳۳ق)، قم، دار التبلیغ الإسلامی، ۱۳۹۸ق؛ رجال الطوسی، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، اول، ۱۴۱۵ق؛ طرائف المقال فی معرفة طبقات الرجال، سید علی اصغر بن محمد شفیع بروجردی (۱۳۱۳ق)، تحقیق: سید مهدی رجایی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، اول، ۱۴۱۰ق؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، سید ابو القاسم بن علی اکبر موسوی خویی (۱۴۱۳ق)، قم، مرکز نشر الثقافة الإسلامیة، پنجم، ۱۴۱۳ق، المفید من معجم رجال الحدیث، محمد جواهری (معاصر)، قم، نشر محلاتی، دوم، ۱۴۲۴ق.
- ↑ اخلاقی، معصومه، مقاله «احمد بن فیض»، دانشنامه امام رضا ص ۷۱۷.