نفر: تفاوت میان نسخه‌ها
(تغییرمسیر به نَفْر) برچسب: تغییر مسیر جدید |
(تغییرمسیر به نَفْر حذف شد) برچسب: تغییرمسیر حذف شد |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
# | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
«نفر» به معنای حضور و [[بسیج]] به هنگام فراخوانی است و این واژه در [[قرآن]] در دو مورد به‌کار رفته است. | |||
نخست: در مورد حضور در صحنه‌های [[تفقه]] و [[آموزش دین]]: | |||
{{متن قرآن|فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ}}<ref>«و مؤمنان نباید همگی رهسپار (جهاد یا آموختن دانش) شوند؛ اما چرا از هر گروه ایشان دسته‌ای رهسپار نمی‌گردند تا دین آگاه شوند و چون نزد قوم خود باز آمدند آنها را بیم دهند باشد که بپرهیزند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.</ref>. | |||
دوم: در مورد [[جهاد]] مورد تأکید قرار گرفته که در [[آیه شریفه]]: | |||
{{متن قرآن|انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا}}<ref>«سبکبار و گرانبار رهسپار شوید و با مال و جانتان در راه خداوند جهاد کنید» سوره توبه، آیه ۴۱.</ref> | |||
{{متن قرآن|أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ}}<ref>«ای مؤمنان! چگونه‌اید که چون به شما گفته شود در راه خداوند رهسپار (جنگ) گردید، گرانخیزی می‌ورزید؟» سوره توبه، آیه ۳۸.</ref>. | |||
{{متن قرآن|إِلَّا تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا وَيَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ}}<ref>«اگر رهسپار نگردید (خداوند) شما را به عذابی دردناک دچار می‌کند و قومی دیگر را به جای شما می‌آورد» سوره توبه، آیه ۳۹.</ref>. | |||
[[فقها]] [[وجوب]] «نفر» به معنای حضور به هنگام فراخوانی و نیاز را در هر دو مورد: [[تفقه در دین]] و [[جهاد در راه خدا]] [[واجب کفایی]] دانسته و بر آن [[اتفاق نظر]] دارند<ref>فتح القدیر، ج۴، ص۲۷۸؛ المغنی، ج۸، ص۳۴۶؛ جواهر الکلام، ج۲۱، ص۱۴ به بعد؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۶۸.</ref>. | |||
وجوب «نفر» به معنای فوق در [[فقه شیعه]] در هر دو حالت [[جهاد دفاعی]] و [[جهاد ابتدایی]] [[حکم]] یکسان دارد؛ زیرا مفروض در «نفر» فراخوانی نیروهای [[ذخیره]] توسط [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} و یا [[ولی امر مسلمین]] است که [[فرامین]] وی به عنوان [[احکام حکومتی]] لازم‌الاجراء است<ref>فقه سیاسی، ج۶، ص۸۳ – ۸۲.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۷۲۲.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1100701.jpg|22px]] [[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه فقه سیاسی ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:اصطلاحات سیاسی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۵۱
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«نفر» به معنای حضور و بسیج به هنگام فراخوانی است و این واژه در قرآن در دو مورد به‌کار رفته است.
نخست: در مورد حضور در صحنه‌های تفقه و آموزش دین: ﴿فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ﴾[۱].
دوم: در مورد جهاد مورد تأکید قرار گرفته که در آیه شریفه: ﴿انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا﴾[۲] ﴿أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ﴾[۳]. ﴿إِلَّا تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا وَيَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ﴾[۴].
فقها وجوب «نفر» به معنای حضور به هنگام فراخوانی و نیاز را در هر دو مورد: تفقه در دین و جهاد در راه خدا واجب کفایی دانسته و بر آن اتفاق نظر دارند[۵]. وجوب «نفر» به معنای فوق در فقه شیعه در هر دو حالت جهاد دفاعی و جهاد ابتدایی حکم یکسان دارد؛ زیرا مفروض در «نفر» فراخوانی نیروهای ذخیره توسط امام معصوم(ع) و یا ولی امر مسلمین است که فرامین وی به عنوان احکام حکومتی لازم‌الاجراء است[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ «و مؤمنان نباید همگی رهسپار (جهاد یا آموختن دانش) شوند؛ اما چرا از هر گروه ایشان دسته‌ای رهسپار نمی‌گردند تا دین آگاه شوند و چون نزد قوم خود باز آمدند آنها را بیم دهند باشد که بپرهیزند» سوره توبه، آیه ۱۲۲.
- ↑ «سبکبار و گرانبار رهسپار شوید و با مال و جانتان در راه خداوند جهاد کنید» سوره توبه، آیه ۴۱.
- ↑ «ای مؤمنان! چگونه‌اید که چون به شما گفته شود در راه خداوند رهسپار (جنگ) گردید، گرانخیزی می‌ورزید؟» سوره توبه، آیه ۳۸.
- ↑ «اگر رهسپار نگردید (خداوند) شما را به عذابی دردناک دچار می‌کند و قومی دیگر را به جای شما می‌آورد» سوره توبه، آیه ۳۹.
- ↑ فتح القدیر، ج۴، ص۲۷۸؛ المغنی، ج۸، ص۳۴۶؛ جواهر الکلام، ج۲۱، ص۱۴ به بعد؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۶۸.
- ↑ فقه سیاسی، ج۶، ص۸۳ – ۸۲.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص ۷۲۲.