یحیی در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{نبوت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = یحیی
| موضوع مرتبط = یحیی
| عنوان مدخل  = [[یحیی]]
| عنوان مدخل  = یحیی
| مداخل مرتبط = [[یحیی در قرآن]] - [[یحیی در علوم قرآنی]]
| مداخل مرتبط = [[یحیی در قرآن]] - [[یحیی در علوم قرآنی]]
| پرسش مرتبط  =  
| پرسش مرتبط  =  
خط ۲۴: خط ۲۳:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:یحیی]]
[[رده:پیامبران بنی‌اسرائیل]]

نسخهٔ ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۹

مقدمه

حضرت یحیی (ع) از پیامبران بنی‌اسرائیل و فرزند زکریا (ع) بود. نام ایشان پنج بار در قرآن برده شده است و در زبان‌های اروپایی از او به ژان (jean) یا جان (John) یاد می‌شود.

از قرآن برمی‌آید ایشان براثر دعای پدر و به گونه‌ای خارق‌العاده از پدر و مادری پیر و سالخورده به دنیا آمد. او مصدق، بشارت‌دهنده عیسی (ع)، پیشوای قوم خود، پارسا، پیغمبر خدا و از صالحان بود ﴿فَنَادَتْهُ الْمَلَائِكَةُ وَهُوَ قَائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرَابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيَى مُصَدِّقًا بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَسَيِّدًا وَحَصُورًا وَنَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ[۱]. خداوند به او دستور داد کتاب را محکم گیرد، و در کودکی فهم و درک و مهربانی مخصوصی به او عنایت فرمود.

مسیحیان، یحیی (ع) را پسرخاله عیسی مسیح (ع) و تعمید دهنده او می‌دانند. پس از اینکه عیسی (ع) اظهار نبوت کرد، یحیی (ع) به او ایمان آورد.

داستان شهادت وی در قرآن کریم نقل نشده است؛ اما بر اساس قصه‌های اسلامی و نیز انجیل متی، "هیرودیس" حاکم فلسطین قصد ازدواج با دختری داشت که براساس تورات، باطل و حرام بود! و چون حضرت یحیی بر بطلان این ازدواج فتوا داد، مورد غضب قرار گرفت و سرش از تن جدا و به حاکم و همسر وی تقدیم شد[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. «پس فرشتگان او را در حالی که در محراب به نماز ایستاده بود ندا دادند: خداوند تو را به (تولّد) یحیی نوید می‌دهد که «کلمه‌ای از خداوند» را راست می‌شمارد و سالار و (در برابر زنان) خویشتندار و پیامبری از شایستگان است» سوره آل عمران، آیه ۳۹.
  2. خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۶۶۶؛ رسولی، هاشم، قصص قرآن، جلد۲، صفحه ۲۸۰؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۲، صفحه ۲۱۵؛ دراسات تاریخیة من القرآن الکریم، جلد۳، صفحه ۲۵۹؛ خرمشاهی، بهاءالدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، جلد۲، صفحه ۲۳۶۸-۲۳۶۹.
  3. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۶۱.