اثبات ضرورت امامت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[قرآن کریم]]، امامت یعنی قیادتِ ([[فرمانروایی]]) کسی که با [[امر الهی]] هدایت‏ کننده است؛ زیرا قرآن، هر جا نامی از امام می‏برد، آن را [[مقید]] به [[هدایت]] می‏‌کند؛ آن هم نه هدایت مطلق، بلکه [[هدایتی]] که به [[امر خداوند]] انجام می‌‏گیرد: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند» سوره انبیاء، آیه ٧٣.</ref>.<ref>ر. ک: جمعی از نویسندگان، امامت پژوهی، ص۲۴۹. </ref>