ابوخالد یزید قماط کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Ali صفحهٔ یزید قماط کوفی را به ابوخالد یزید قماط کوفی که تغییرمسیر بود منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام باقر| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
برخی نام [[ابوخالد یزید قماط کوفی]] را «خالد» نیز گفته‌اند.<ref>الذریعه ۶/۳۰۷.</ref> [[شیخ طوسی]] می‌‌نویسد که بعضی ارباب معاجم احتمال داده‌اند که وی با [[ابوخالد یزید کناسی]] که [[صحابی امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} است، [[متحد]] باشد.<ref> رجال الطوسی ۱۴۰.</ref> او که از [[بردگان]] [[آزاد شده]] [[قبیله بنی عجل]] به شمار می‌‌رود، از [[محدثان شیعه]]<ref> رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> و از [[یاران امام صادق]]{{ع}}<ref> رجال البرقی ۳۱.</ref> بوده و از [[امام باقر]]<ref>ایضاح الاشتباه ۳۲۰.</ref> و امام صادق{{ع}} [[حدیث]] شنید<ref>رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> و از [[دانش]] [[مروک]] بیاع الؤلؤ و [[حمران بن اعین]] نیز بهره گرفته است. راویانی مانند [[یحیی بن حمران حلبی]]، [[درست بن ابی منصور]]، [[ابراهیم بن عمر یمانی]]، [[علی بن عقبه]]<ref>جامع الرواة ۲/۳۸۱.</ref> و [[صفوان بن یحیی]] از کسانی هستند که از محضر او بهره بردند. ابوخالد از افراد مورد [[اعتماد]] بود.<ref>رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> [[علامه]] از قول [[سید سعید صفی الدین]] درباره او می‌‌نویسد که وی یکی از بزرگان [[شیعه]] بود<ref>ایضاح الاشتباه ۳۲۰.</ref> و با فردی [[زیدی]] [[مذهب]] [[مناظره]] کرد و بر او غالب شد و هنگامی که داستان گفت‌وگوی خود را با آن فرد برای امام صادق{{ع}} نقل کرد، [[امام]] او را [[تحسین]] و [[تمجید]] کرد.<ref> اختیار معرفة الرجال ۴۱۱.</ref> از آثار او به مجموعه کتاب الحدیث اشاره کرده اند<ref>الذریعه ۶/۳۰۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۸۵۴.</ref> | برخی نام [[ابوخالد یزید قماط کوفی]] را «خالد» نیز گفته‌اند.<ref>الذریعه ۶/۳۰۷.</ref> [[شیخ طوسی]] می‌‌نویسد که بعضی ارباب معاجم احتمال داده‌اند که وی با [[ابوخالد یزید کناسی]] که [[صحابی امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} است، [[متحد]] باشد.<ref> رجال الطوسی ۱۴۰.</ref> او که از [[بردگان]] [[آزاد شده]] [[قبیله بنی عجل]] به شمار می‌‌رود، از [[محدثان شیعه]]<ref> رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> و از [[یاران امام صادق]]{{ع}}<ref> رجال البرقی ۳۱.</ref> بوده و از [[امام باقر]]<ref>ایضاح الاشتباه ۳۲۰.</ref> و امام صادق{{ع}} [[حدیث]] شنید<ref>رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> و از [[دانش]] [[مروک]] بیاع الؤلؤ و [[حمران بن اعین]] نیز بهره گرفته است. راویانی مانند [[یحیی بن حمران حلبی]]، [[درست بن ابی منصور]]، [[ابراهیم بن عمر یمانی]]، [[علی بن عقبه]]<ref>جامع الرواة ۲/۳۸۱.</ref> و [[صفوان بن یحیی]] از کسانی هستند که از محضر او بهره بردند. ابوخالد از افراد مورد [[اعتماد]] بود.<ref>رجال النجاشی ۲/۴۳۰.</ref> [[علامه]] از قول [[سید سعید صفی الدین]] درباره او می‌‌نویسد که وی یکی از بزرگان [[شیعه]] بود<ref>ایضاح الاشتباه ۳۲۰.</ref> و با فردی [[زیدی]] [[مذهب]] [[مناظره]] کرد و بر او غالب شد و هنگامی که داستان گفت‌وگوی خود را با آن فرد برای امام صادق{{ع}} نقل کرد، [[امام]] او را [[تحسین]] و [[تمجید]] کرد.<ref> اختیار معرفة الرجال ۴۱۱.</ref> از آثار او به مجموعه کتاب الحدیث اشاره کرده اند<ref>الذریعه ۶/۳۰۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۸۵۴.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۹ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۸
آشنایی اجمالی
برخی نام ابوخالد یزید قماط کوفی را «خالد» نیز گفته‌اند.[۱] شیخ طوسی می‌‌نویسد که بعضی ارباب معاجم احتمال داده‌اند که وی با ابوخالد یزید کناسی که صحابی امام باقر و امام صادق(ع) است، متحد باشد.[۲] او که از بردگان آزاد شده قبیله بنی عجل به شمار می‌‌رود، از محدثان شیعه[۳] و از یاران امام صادق(ع)[۴] بوده و از امام باقر[۵] و امام صادق(ع) حدیث شنید[۶] و از دانش مروک بیاع الؤلؤ و حمران بن اعین نیز بهره گرفته است. راویانی مانند یحیی بن حمران حلبی، درست بن ابی منصور، ابراهیم بن عمر یمانی، علی بن عقبه[۷] و صفوان بن یحیی از کسانی هستند که از محضر او بهره بردند. ابوخالد از افراد مورد اعتماد بود.[۸] علامه از قول سید سعید صفی الدین درباره او می‌‌نویسد که وی یکی از بزرگان شیعه بود[۹] و با فردی زیدی مذهب مناظره کرد و بر او غالب شد و هنگامی که داستان گفت‌وگوی خود را با آن فرد برای امام صادق(ع) نقل کرد، امام او را تحسین و تمجید کرد.[۱۰] از آثار او به مجموعه کتاب الحدیث اشاره کرده اند[۱۱].[۱۲]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
