قرمطیان در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۷: خط ۷:


== مقدمه ==
== مقدمه ==
فرقه‌ای از [[غلاة]] [[شیعه]] (شش امامی، [[اسماعیلیه]]) هستند که به [[سبعیه]] نیز نامیده شده‌اند. آنان می‌گویند: [[محمد بن اسماعیل]]، [[امام هفتم]] و [[صاحب الزمان]] است و [[معتقد]] به [[قیام به سیف]] و [[قتل]] و حرق [[مخالفان]] خود از سایر [[مذاهب اسلامی]] بودند. [[زیارت]] [[قبور]] و بوسیدن سنگ [[کعبه]] و [[اعتقاد]] به [[ظواهر]]، در [[مذهب]] آنان [[حرام]] بود و در [[احکام شریعت]]، قائل به [[تأویل]] بودند<ref>معارف و معاریف، ج ۸، ص ۲۷۱.</ref>. [[رئیس]] قرامطه، ابو [[طاهر]] قرمطی بود. قرامطه، [[حجر الاسود]] را از جا کنده و به [[بحرین]] - مسکن خود - بردند و بیست و دو سال نزد خود نگاه داشتند<ref>مهدی موعود، پاورقی، ص ۶۱۶.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶۰.</ref>
فرقه‌ای از [[غلاة]] [[شیعه]] (شش امامی، [[اسماعیلیه]]) هستند که به سبعیه نیز نامیده شده‌اند. آنان می‌گویند: [[محمد بن اسماعیل]]، [[امام هفتم]] و [[صاحب الزمان]] است و [[معتقد]] به قیام به سیف و [[قتل]] و حرق مخالفان خود از سایر [[مذاهب اسلامی]] بودند. [[زیارت]] [[قبور]] و بوسیدن سنگ [[کعبه]] و [[اعتقاد]] به ظواهر، در [[مذهب]] آنان [[حرام]] بود و در [[احکام شریعت]]، قائل به [[تأویل]] بودند<ref>معارف و معاریف، ج ۸، ص ۲۷۱.</ref>. [[رئیس]] قرامطه، ابو [[طاهر]] قرمطی بود. قرامطه، [[حجر الاسود]] را از جا کنده و به [[بحرین]] - مسکن خود - بردند و بیست و دو سال نزد خود نگاه داشتند<ref>مهدی موعود، پاورقی، ص ۶۱۶.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶۰.</ref>


== پرسش مستقیم ==
== پرسش مستقیم ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۷

مقدمه

فرقه‌ای از غلاة شیعه (شش امامی، اسماعیلیه) هستند که به سبعیه نیز نامیده شده‌اند. آنان می‌گویند: محمد بن اسماعیل، امام هفتم و صاحب الزمان است و معتقد به قیام به سیف و قتل و حرق مخالفان خود از سایر مذاهب اسلامی بودند. زیارت قبور و بوسیدن سنگ کعبه و اعتقاد به ظواهر، در مذهب آنان حرام بود و در احکام شریعت، قائل به تأویل بودند[۱]. رئیس قرامطه، ابو طاهر قرمطی بود. قرامطه، حجر الاسود را از جا کنده و به بحرین - مسکن خود - بردند و بیست و دو سال نزد خود نگاه داشتند[۲].[۳]

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

  1. معارف و معاریف، ج ۸، ص ۲۷۱.
  2. مهدی موعود، پاورقی، ص ۶۱۶.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۶۰.