بحث:احباط و تکفیر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «== احباط در فرهنگ شیعه== واژه "احباط" به معنای اعراض، باطل کردن و از میان بردن عمل و ثواب است<ref>تاج العروس، ۵/ ۱۱۷.</ref> و از نظر دینی آن را گویند که کردار نیک انسان به سبب کردار زشت او باطل گردد و بی‌مزد بماند. واژه احباط شا...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== [[احباط]] در | == [[احباط]] در فرهنگ شیعه == | ||
واژه "احباط" به معنای [[اعراض]]، [[باطل]] کردن و از میان بردن عمل و [[ثواب]] است<ref>تاج العروس، ۵/ ۱۱۷.</ref> و از نظر [[دینی]] آن را گویند که کردار نیک انسان به سبب کردار زشت او [[باطل]] گردد و بی‌مزد بماند. واژه [[احباط]] شانزده بار در [[قرآن]] آمده است. | واژه "احباط" به معنای [[اعراض]]، [[باطل]] کردن و از میان بردن عمل و [[ثواب]] است<ref>تاج العروس، ۵/ ۱۱۷.</ref> و از نظر [[دینی]] آن را گویند که کردار نیک انسان به سبب کردار زشت او [[باطل]] گردد و بی‌مزد بماند. واژه [[احباط]] شانزده بار در [[قرآن]] آمده است. | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۴
احباط در فرهنگ شیعه
واژه "احباط" به معنای اعراض، باطل کردن و از میان بردن عمل و ثواب است[۱] و از نظر دینی آن را گویند که کردار نیک انسان به سبب کردار زشت او باطل گردد و بی‌مزد بماند. واژه احباط شانزده بار در قرآن آمده است.
دانشمندان مسلمان در اینکه چه گناهی موجب حبط اعمال آدمی می‌شود، به اختلاف افتاده‌اند و مسائلی را در این باره مطرح کرده‌اند؛ از این قبیل که آیا تنها گناه کفر و شرک و ارتداد است که اعمال را از میان می‌برد یا همه گناهان کبیره این چنین‌اند. همه فرقه‌های اسلامی معتقدند که کفر و شرک موجب حبط اعمال است؛ اما درباره گناهان کبیره و صغیره دیگر هم رأی نیستند. خوارج و بیشتر معتزله نه تنها کفر و شرک، بلکه دیگر گناهان را نیز موجب حبط عمل می‌دانند و بر این باورند که اگر گناهکار توبه نکند، سزاوار کیفر خداوند می‌شود. اشاعره و برخی از معتزله معتقدند که حبط عمل را نه نقل تأیید می‌کند و نه عقل[۲]. دانشمندان شیعه برآن‌اند که تنها کفر و شرک، اعمال نیک را باطل می‌کند. هیچ گناهی جز این دو نمی‌تواند ثواب اعمال را از میان بَرَد. حتی ثوابی اندک نیز در کنار گناهان فراوان، بر جای می‌ماند و پاداش می‌گیرد[۳]. آیات قرآنی[۴] و دلایل عقلی نیز بر این مطلب گواهی می‌دهند؛ از جمله:
- هیچ تضادی میان طاعت و معصیت نیست؛
- لازمه احباط با آن معنای گسترده، نسبت بیدادگری به خداوند سبحان است[۵].
دانشمندان معاصر شیعه نیز این عقیده را تأیید می‌کنند و معتقدند که احباط، قانونی کلی نیست و تنها برخی گناهان را در بر می‌گیرد[۶].[۷]