کمال الدین قرشی عدوی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
محمد بن طلحة بن محمد کمال الدین قرشی عدوی، [[فقیه]] بزرگ [[شافعی]] و [[آگاه]] به [[علوم غریبه]]، [[اهل]] [[نصیبین]]. وی چندی در [[نیشابور]] [[دانش]] آموخت و مدتی [[قاضی]] نصیبین و سپس [[خطیب]] [[دمشق]] بود و در اواخر به [[شهر]] [[حلب]] [[هجرت]] کرد و در همین شهر درگذشت. او راست:
محمد بن طلحة بن محمد کمال الدین قرشی عدوی، [[فقیه]] بزرگ [[شافعی]] و [[آگاه]] به [[علوم غریبه]]، [[اهل]] [[نصیبین]]. وی چندی در [[نیشابور]] [[دانش]] آموخت و مدتی [[قاضی]] نصیبین و سپس [[خطیب]] [[دمشق]] بود و در اواخر به [[شهر]] [[حلب]] [[هجرت]] کرد و در همین شهر درگذشت. او راست:
#«[[الدر المعظم فی اسم الله الأعظم (کتاب)|الدر المعظم فی اسم الله الأعظم]]»؛
#«[[الدر المعظم فی اسم الله الأعظم (کتاب)|الدر المعظم فی اسم الله الأعظم]]»؛
#«[[مطالب السول فی مناقب آل الرسول (کتاب)|مطالب السول فی مناقب آل الرسول]]»؛
#«[[مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول (کتاب)|مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول]]»؛
#«[[العقد الفرید لِلْمَلِک السعید (کتاب)|العقد الفرید لِلْمَلِک السعید]]».<ref>ریحانة الادب، ج۵، ص ۸۵؛ معجم المؤلفین، ج۱۰، ص ۱۰۴.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۱۷۵۰</ref>
#«[[العقد الفرید لِلْمَلِک السعید (کتاب)|العقد الفرید لِلْمَلِک السعید]]».<ref>ریحانة الادب، ج۵، ص ۸۵؛ معجم المؤلفین، ج۱۰، ص ۱۰۴.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۱۷۵۰</ref>



نسخهٔ ‏۳۰ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۶

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

محمد بن طلحة بن محمد کمال الدین قرشی عدوی، فقیه بزرگ شافعی و آگاه به علوم غریبه، اهل نصیبین. وی چندی در نیشابور دانش آموخت و مدتی قاضی نصیبین و سپس خطیب دمشق بود و در اواخر به شهر حلب هجرت کرد و در همین شهر درگذشت. او راست:

  1. «الدر المعظم فی اسم الله الأعظم»؛
  2. «مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول»؛
  3. «العقد الفرید لِلْمَلِک السعید».[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. ریحانة الادب، ج۵، ص ۸۵؛ معجم المؤلفین، ج۱۰، ص ۱۰۴.
  2. تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ ص ۱۷۵۰