منظور از علائم حتمی ظهور چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۴: خط ۴۴:
{{جمع شدن|۲. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛}}
{{جمع شدن|۲. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛}}
[[پرونده:136863.JPG|بندانگشتی|right|100px|[[خدامراد سلیمیان]]]]
[[پرونده:136863.JPG|بندانگشتی|right|100px|[[خدامراد سلیمیان]]]]
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب‌های ''«[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]»'' و ''«[[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«میان نشانه‌‏های ظهور، شماری از آن‏ها، علایم حتمی ظهور دانسته شده‏اند. منظور از نشانه‌‏های حتمی- مقابل نشانه‌‏های غیر حتمی- آن است که پدیدار شدن آن‏ها- بدون هیچ قید و شرطی- قطعی و الزامی خواهد بود؛ به گونه‌‏ای که تا آن‏ها واقع نشود، [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ ظهور و قیام نخواهد کرد. البته باید توجه کرد که حتمی یا مسلم و قطعی بودن وقوع این نشانه‌‏ها، به این معنا نیست که پدید نیامدن آن‏ها، محال است؛ بلکه به حسب فراهم بودن شرایط و نبودن بازدارنده‌‏ها، پدید آمدن آن‏ها قطعی خواهد بود. از روایات فراوانی که در میان آن‏ها روایات صحیح نیز وجود دارد حتمی بودن نشانه‌‏های پنجگانه ذیل استفاده می‌‏شود: [[خروج سفیانی]]، قیام یمانی، صیحه آسمانی، قتل [[نفس زکیه]] و خسف در بیداء"<ref> {{عربی|اندازه=120%|" خَمْسٌ‏ قَبْلَ‏ قِيَامِ‏ الْقَائِمِ‏ مِنَ‏ الْعَلَامَاتِ‏ الصَّيْحَةُ وَ السُّفْيَانِيُ‏ وَ الْخَسْفُ‏ بِالْبَيْدَاءِ وَ خُرُوجُ‏ الْيَمَانِيِ‏ وَ قَتْلُ‏ النَّفْسِ‏ الزَّكِيَّةِ‏‏‏‏"}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۶، ح ۴۲۷</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۴۴۵ - ۴۴۸.</ref>.
::::::«واژۀ «حتم» فقط یک بار با تعبیر «حتما» در قرآن استفاده شده است؛ آنجا که خداوند متعال می‌فرماید:{{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن| وَإِن مِّنكُمْ إِلاَّ وَارِدُهَا كَانَ عَلَى رَبِّكَ حَتْمًا مَّقْضِيًّا}}﴾}}<ref> و هر یک از شما در آن درخواهد آمد  این، بر پروردگارت حکمی است ناگزیر انجام‌پذیر؛ سوره مریم، آیه ۷۱.</ref> طریحی «حتم» را واجبی دانسته که اراده بر آن تعلق گرفته، اسقاط آن امکان‌پذیر نیست <ref>مجمع البحرین، ج ۶، ص: ۳۲.</ref> راغب اصفهانی آن را به قضای مقدر معنا کرده است <ref>المفردات فی غریب القرآن، ص: ۲۱۸.</ref>. ابن منظور نیز آن را به معنای قضا و وجوب قضا دانسته که گریزی از انجام آن نیست <ref>لسان العرب، ج ۱۲، ص: ۱۱۳.</ref>. خلیل بن احمد نیز آن را با تعبیر «ایجاب القضاء» تعریف کرده است <ref>العین، ج ۳، ص: ۱۹۵.</ref>.
::::::یکی از پژوهشگران پس از نقل برخی از سخنان بزرگان لغت، دیدگاه خود را این چنین می‌نگارد: معنای حقیقی برای این لفظ عبارت از «جزم و قطع در حکم و عمل» است<ref>«أنّ المعنی الحقیقی لهذا اللفظ هو الجزم و البتّ فی حکم أو عمل»: حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۲، ص ۱۶۳.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص۱۱۶.</ref>.
:::::*میان نشانه‌‏های ظهور، شماری از آن‏ها، علایم حتمی ظهور دانسته شده‏اند. منظور از نشانه‌‏های حتمی- مقابل نشانه‌‏های غیر حتمی- آن است که پدیدار شدن آن‏ها- بدون هیچ قید و شرطی- قطعی و الزامی خواهد بود؛ به گونه‌‏ای که تا آن‏ها واقع نشود، [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ ظهور و قیام نخواهد کرد. البته باید توجه کرد که حتمی یا مسلم و قطعی بودن وقوع این نشانه‌‏ها، به این معنا نیست که پدید نیامدن آن‏ها، محال است؛ بلکه به حسب فراهم بودن شرایط و نبودن بازدارنده‌‏ها، پدید آمدن آن‏ها قطعی خواهد بود. از روایات فراوانی که در میان آن‏ها روایات صحیح نیز وجود دارد حتمی بودن نشانه‌‏های پنجگانه ذیل استفاده می‌‏شود: [[خروج سفیانی]]، قیام یمانی، صیحه آسمانی، قتل [[نفس زکیه]] و خسف در بیداء"<ref> {{عربی|اندازه=120%|" خَمْسٌ‏ قَبْلَ‏ قِيَامِ‏ الْقَائِمِ‏ مِنَ‏ الْعَلَامَاتِ‏ الصَّيْحَةُ وَ السُّفْيَانِيُ‏ وَ الْخَسْفُ‏ بِالْبَيْدَاءِ وَ خُرُوجُ‏ الْيَمَانِيِ‏ وَ قَتْلُ‏ النَّفْسِ‏ الزَّكِيَّةِ‏‏‏‏"}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۶، ح ۴۲۷</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۴۴۵ - ۴۴۸.</ref>.
::::::در برابر نشانه‌‏های حتمی، نشانه‌‏های غیر حتمی قرار دارد؛ یعنی مقید و مشروط به اموری است که در صورت تحقق آن‏ها، پدید می‌‏آید. به عبارت دیگر، نشانه‌‏های غیر حتمی، شاید پدید آید و شاید بدون پیدایش آن‏ها [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} ظهور کند.
::::::در برابر نشانه‌‏های حتمی، نشانه‌‏های غیر حتمی قرار دارد؛ یعنی مقید و مشروط به اموری است که در صورت تحقق آن‏ها، پدید می‌‏آید. به عبارت دیگر، نشانه‌‏های غیر حتمی، شاید پدید آید و شاید بدون پیدایش آن‏ها [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} ظهور کند.
::::::پاره‌‏ای از نشانه‌‏های غیر حتمی از این قرار است:
::::::پاره‌‏ای از نشانه‌‏های غیر حتمی از این قرار است:

نسخهٔ ‏۱۰ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۵۱

الگو:پرسش غیرنهایی

منظور از علائم حتمی ظهور چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل اصلیمهدویت

منظور از علائم حتمی ظهور چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

سید نذیر الحسنی
حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید نذیر الحسنی، در کتاب «مصلح کل» در این‌باره گفته است:
«ابن منظور در لسان العرب می‌گوید: چیزی را بر تو حتمی کردم، یعنی آن‌را بر تو واجب نمودم، الحتم: لازم و واجبی است که باید انجام شود و حتم الله الامر بحتمه اراده الهی بر انجام آن تعلق گرفت (امر کرد) و الحتم یعنی استوار کردن (محکم کردن) کار و حاتم یعنی حاکمی که انجام حکم را واجب می‌کند و محتوم از نظر لغوی یعنی واجبی که ناگزیر باید انجام شود و این چیزی است که همچنین آن‌را در حدیث و سخن اهل بیت (ع) می‌یابیم.
ابو جعفر محمد بن علی (ع) در مورد آیه‌ ‌﴿﴿قَضَى أَجَلاً وَأَجَلٌ مُّسَمًّى عِندَهُ[۱]‌، می‌فرمایند: آنها دو اجل و مدت هستند، یک اجل حتمی و دیگری اجل مشروط و موقوف. پس حمران بن اعین پرسید: اجل و مدت حتمی چیست؟ فرمود: آن است که غیر از آن نمی‌شود و پرسید موقوف چیست؟ امام (ع) فرمود: چیزی است که مشیت خدا در آن است.
بنابراین، امر محتوم نه زمان آن مقدم می‌شود و نه مؤخر و ناچار اتفاق می‌افتد (به وقوع می‌پیوندد) و این چیزی است که طبرسی آن‌را از این سخن خدای تعالی که می‌فرماید ‌﴿﴿مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ[۲]. او می‌گوید: اجل و مدت حتمی، نه از زمان خود پیشی می‌گیرد و نه بازپس می‌ماند.
ظاهرا امر محتوم به ناچار اتفاق می‌افتد و بعضی روایت‌ها از نشانه‌های قطعی پیش از ظهور که ناگزیر رخ می‌دهند، سخن گفته‌اند و بعضی آرزو کرده‌اند که این نشانه‌ها پیش از ظهور قائم (ع) رخ ندهد و پیش نیاید. اما امام آن‌را رد کرد و فرمود خیر آن حتمی است. نعمانی پس از اینکه تعدادی از نشانه‌های ظهور را برمی‌شمارد می‌گوید: این نشانه‌های بسیار زیادی که امامان آن‌را بیان کرده‌اند و در روایت‌ها ذکر شده و به حد تواتر رسیده و در مورد آنها اتفاق نظر وجود دارد، دلیل بر این است که حضرت قائم (ع) حتما زمانی ظهور می‌کند که این نشانه‌ها و اتفاق‌ها روی داده باشد؛ چرا که ائمه خبر داده‌اند که این علامت‌ها بدون‌شک وجود دارند و امامان (ع) صادق هستند تا جایی که به یکی از امامان (ع) گفته شد امیدواریم که ظهور قائم (ع) اتفاق بیفتد اما پیش از ایشان، سفیانی خروج نکند. ایشان فرمودند: به خدا سوگند آن امر حتمی است و ناچار (ناگزیر) اتفاق می‌افتد»[۳].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. «آنگاه مدتی را [برای شما] مقرر داشت و اجل حتمی نزد اوست» سوره انعام، آیه ۲.
  2. «هیچ امتی نه از اجل خود پیشی می‌گیرد و نه بازپس می‌ماند، دریافته است» سوره مؤمنون، آیه ۴۳.
  3. الحسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص:۱۹۰.
  4. هیچ کس از شما نیست مگر (اینکه) در آن وارد می‌گردد، این (امر) همواره بر پروردگارت حکمی قطعی است؛ سوره مریم، آیه ۷۱.
  5. قطعا خداوند در وعده خود خلاف نمی‌کند؛ آل عمران، آیه ۹.
  6. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۰، ح ۱۳۸.
  7. خوانندگان بزرگوار، برای اطلاع بیشتر به کتاب شهاب ثاقب فصل هشتم (تعیین زمان ظهور) از، ص ۱۵۰ تا ۱۶۳ رجوع نمایند.
  8. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص: ۳۰- ۳۲
  9. و هر یک از شما در آن درخواهد آمد این، بر پروردگارت حکمی است ناگزیر انجام‌پذیر؛ سوره مریم، آیه ۷۱.
  10. مجمع البحرین، ج ۶، ص: ۳۲.
  11. المفردات فی غریب القرآن، ص: ۲۱۸.
  12. لسان العرب، ج ۱۲، ص: ۱۱۳.
  13. العین، ج ۳، ص: ۱۹۵.
  14. «أنّ المعنی الحقیقی لهذا اللفظ هو الجزم و البتّ فی حکم أو عمل»: حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۲، ص ۱۶۳.
  15. سلیمیان، خدامراد،درسنامه مهدویت، ج۳، ص۱۱۶.
  16. " خَمْسٌ‏ قَبْلَ‏ قِيَامِ‏ الْقَائِمِ‏ مِنَ‏ الْعَلَامَاتِ‏ الصَّيْحَةُ وَ السُّفْيَانِيُ‏ وَ الْخَسْفُ‏ بِالْبَيْدَاءِ وَ خُرُوجُ‏ الْيَمَانِيِ‏ وَ قَتْلُ‏ النَّفْسِ‏ الزَّكِيَّةِ‏‏‏‏"، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۶، ح ۴۲۷
  17. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۴۵ - ۴۴۸.
  18. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۴۵ - ۴۴۸.