نضر بن حارث: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۱۶

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

نضر بن حارث در حدیث | نضر بن حارث در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل نضر بن حارث (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

وقتی پیامبر خدا(ص) در غدیر خم علی(ع) را به امامت معرفی کرد، نضر بن حارث فهری نزد پیامبر آمد و گفت: ما را به توحید و رسالت و نماز و روزه و حج فراخواندی پذیرفتیم. حالا پسرعمویت را به ولایت بر ما می‌گماری. آیا این از سوی خود توست یا از سوی خدا؟ فرمود: از سوی خدا. وی در حالی که می‌رفت، می‌گفت: خدایا اگر آنچه محمّد (ص) می‌گوید حق است، از آسمان بر من سنگ بباران. هنوز به مرکب خود نرسیده بود که سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و او را کشت. آنگاه آیات ﴿سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ﴾﴾^[۱] نازل شد که اشاره به این واقعه است.^[۲] نزول این سوره و وقوع آن حادثه گواه حقانیت علی(ع) و یکی از فضایل اوست^[۳]. نضر بن حارث، از شیاطین قریش و از آزاردهندگان پیامبر بود که پیوسته با او دشمنی می‌کرد و وقتی پیامبر خدا از مجلسی که خدا را به یادها می‌آورد و آیات قرآن را بر مردم می‌خواند برمی‌خاست، او می‌نشست و می‌گفت: من قصه‌های بهتری می‌دانم. و آنچه را از داستانها و افسانه‌های پادشاهان ایران شنیده بود بازمی‌گفت و آیات قرآن را افسانه می‌پنداشت^[۴]^[۵]

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ سوره معارج آیه۱.
↑ مجمع البیان، ج ۵ ص ۳۵۲، الفصول المهمّه، ابن صباغ مالکی، ص ۴۲ (در این کتاب، نام او حارث بن نعمان آمده است).
↑ ر.ک: «الغدیر» ج ۱ ص ۲۳۹ «العذاب الواقع
↑ سیرۀ ابن هشام، ج ۱ ص ۱۹۵، به نقل از «آیات الغدیر» کورانی، ص ۳۴۵
↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۵۷۴.

[1] سوره معارج آیه۱.

[2] مجمع البیان، ج ۵ ص ۳۵۲، الفصول المهمّه، ابن صباغ مالکی، ص ۴۲ (در این کتاب، نام او حارث بن نعمان آمده است).

[3] ر.ک: «الغدیر» ج ۱ ص ۲۳۹ «العذاب الواقع

[4] سیرۀ ابن هشام، ج ۱ ص ۱۹۵، به نقل از «آیات الغدیر» کورانی، ص ۳۴۵

[5] محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۵۷۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-* وقتی [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} در [[غدیر خم]] [[امام علی|علی]]{{ع}} را به [[امامت]] معرفی کرد، نضر بن حارث فهری نزد [[پیامبر]] آمد و گفت: ما را به [[توحید]] و [[رسالت]] و نماز و روزه و [[حج]] فراخواندی پذیرفتیم. حالا پسرعمویت را به ولایت بر ما می‌گماری. آیا این از سوی خود توست یا از سوی خدا؟ فرمود: از سوی خدا. وی در حالی که می‌رفت، می‌گفت: خدایا اگر آنچه [[پیامبر|محمّد]] {{صل}} می‌گوید [[حق]] است، از آسمان بر من سنگ بباران. هنوز به مرکب خود نرسیده بود که سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و او را کشت. آنگاه آیات {{عربی|﴿{{متن قرآن|سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ}}﴾}}<ref>سوره معارج آیه۱.</ref> نازل شد که اشاره به این واقعه است.<ref>مجمع البیان، ج ۵ ص ۳۵۲، الفصول المهمّه، ابن صباغ مالکی، ص ۴۲ (در این کتاب، نام او حارث بن نعمان آمده است).</ref> نزول این سوره و وقوع آن حادثه گواه حقانیت [[امام علی|علی]]{{ع}} و یکی از فضایل اوست<ref> ر.ک: «الغدیر» ج ۱ ص ۲۳۹ «العذاب الواقع</ref>. نضر بن حارث، از شیاطین قریش و از آزاردهندگان [[پیامبر]] بود که پیوسته با او دشمنی می‌کرد و وقتی پیامبر خدا از مجلسی که خدا را به یادها می‌آورد و آیات [[قرآن]] را بر مردم می‌خواند برمی‌خاست، او می‌نشست و می‌گفت: من قصه‌های بهتری می‌دانم. و آنچه را از داستانها و افسانه‌های پادشاهان ایران شنیده بود بازمی‌گفت و آیات قرآن را افسانه می‌پنداشت<ref>سیرۀ ابن هشام، ج ۱ ص ۱۹۵، به نقل از «آیات الغدیر» کورانی، ص ۳۴۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۷۴.</ref>
+* وقتی [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} در [[غدیر خم]] [[امام علی|علی]]{{ع}} را به [[امامت]] معرفی کرد، نضر بن حارث فهری نزد [[پیامبر]] آمد و گفت: ما را به [[توحید]] و [[رسالت]] و نماز و روزه و [[حج]] فراخواندی پذیرفتیم. حالا پسرعمویت را به ولایت بر ما می‌گماری. آیا این از سوی خود توست یا از سوی خدا؟ فرمود: از سوی خدا. وی در حالی که می‌رفت، می‌گفت: خدایا اگر آنچه [[پیامبر|محمّد]] {{صل}} می‌گوید [[حق]] است، از آسمان بر من سنگ بباران. هنوز به مرکب خود نرسیده بود که سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و او را کشت. آنگاه آیات {{عربی| {{متن قرآن|سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ}}﴾}}<ref>سوره معارج آیه۱.</ref> نازل شد که اشاره به این واقعه است.<ref>مجمع البیان، ج ۵ ص ۳۵۲، الفصول المهمّه، ابن صباغ مالکی، ص ۴۲ (در این کتاب، نام او حارث بن نعمان آمده است).</ref> نزول این سوره و وقوع آن حادثه گواه حقانیت [[امام علی|علی]]{{ع}} و یکی از فضایل اوست<ref> ر.ک: «الغدیر» ج ۱ ص ۲۳۹ «العذاب الواقع</ref>. نضر بن حارث، از شیاطین قریش و از آزاردهندگان [[پیامبر]] بود که پیوسته با او دشمنی می‌کرد و وقتی پیامبر خدا از مجلسی که خدا را به یادها می‌آورد و آیات [[قرآن]] را بر مردم می‌خواند برمی‌خاست، او می‌نشست و می‌گفت: من قصه‌های بهتری می‌دانم. و آنچه را از داستانها و افسانه‌های پادشاهان ایران شنیده بود بازمی‌گفت و آیات قرآن را افسانه می‌پنداشت<ref>سیرۀ ابن هشام، ج ۱ ص ۱۹۵، به نقل از «آیات الغدیر» کورانی، ص ۳۴۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۷۴.</ref>
 == جستارهای وابسته ==