دلدل: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '''']].' به '''']]')
خط ۱۹: خط ۱۹:
{{جستارهای وابسته}}
{{جستارهای وابسته}}
==منابع==
==منابع==
* [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']].
* [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۱۳ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۴۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دلدل (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

دلدل نام مرکب حضرت علی(ع)، استری سفید رنگ که رسول خدا(ص) به آن حضرت بخشیده بود.[۱][۲].


مقدمه

  • ماده استری سفید که رنگ آن به سیاهی مایل بود و یکی از حاکمان مصر در اسکندریه (مقوقس) برای پیامبر فرستاده بود، رسول خدا(ص) هم آن را به علی(ع) بخشید.(...) معنای دلدل، یعنی در حال رفت و آمد و بی‌قراری. به علی(ع) گفتند: چرا اسب‌سوار نمی‌شوی، در حالی که بسیاری در تعقیب تواند؟ فرمود: اسب برای تعقیب یا فرار است، من نه آن را که بگریزد تعقیب می‌کنم و نه از آنکه روی می‌آورد، روی‌گردان می‌شوم پس استر برای من بس است: لا أکرّ علی من فرّ و لا أفرّ ممّن کرّ، و البغلة تزجینی.[۳][۴].

دلدل در موعودنامه

  • نام استر رسول خدا (ص) است که حضرت قائم (ع) هنگام ظهور همراه خود دارند[۵]. استر چارپایی بارکش و سواری است که پدرش حمار و مادرش اسب است. به آن قاطر هم می‌گویند. از امام صادق (ع) روایت شده که پیغمبر (ص) را دو استر بوده: یکی به نام دلدل و دیگری به نام شهباء[۶]. دلدل، ماده استری است، سفید مایل به سیاهی که حاکم اسکندریه برای حضرت رسول (ص) فرستاده بود، و آن حضرت، آن را به امیر المؤمنین (ع) برای سواری بخشید[۷][۸].

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. بحار الأنوار، ج ۴۲ ص ۵۹
  2. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۶۱.
  3. بحار الأنوار، ج ۴۲ ص ۵۹
  4. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۶۱.
  5. نجم الثاقب، باب دوم.
  6. معارف و معاریف، ج ۲، ص ۱۴۰.
  7. معارف و معاریف، ج ۵، ص ۴۳۸.
  8. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۱.