ظن

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

ظن در قرآن | ظن در حدیث | ظن در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ظن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• ظَن: گمان، تصور و پندار بی‌دلیل درباره کسی یا چیزی وقتی که به مرحله یقین نرسد، گمان‌های بی‌دلیل.
• در قرآن از گمان بد درباره دیگران نهی شده است: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ...﴾ و توصیه شده که به خدا و رحمت او خوشبین باشید.
• سوءظن و حسن ظن (خوش‌گمانی و بدگمانی) از مسائل مهم اخلاقی است که در زندگی فردی و اجتماعی انسان تأثیر دارد. انسان تا وقتی دلیلی ‌بر بدی کسی ندارد نباید به او بدبین باشد. از کارهای که موجب بدگمانی دیگران می‌شود باید پرهیز کرد.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

جستارهای وابسته

• حسن ظن
• سوء ظن

پانویس