عباس بن ربیعه بن حارث: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
* | * او فرزند [[ربیعه بن حارث بن عبدالمطلب]]، از [[تابعین]] [[اصحاب]] و از [[یاران]] [[مخلص]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۴۷، ش۱۲.</ref>. او در [[جنگ صفین]] در حالی که [[غرق]] در [[سلاح]] بود آن [[حضرت]] را [[یاری]] کرد و [[حضرت]] هم به او [[عنایت]] بسیار داشت، لذا به خاطر همین علاقه زیادی که [[امام]]{{ع}} به او داشت، در [[جنگ صفین]] به او فرمود: "تا به تو اجازه ندادم با [[دشمن]] [[جنگ]] نکن". | ||
* | * عباس گفت: قبول دارم، اما اگر کسی مرا به [[جنگ]] فراخواند، باز هم نروم؟ [[امام]] فرمود: "نه، به [[مبارزه]] با وی نرو؛ زیرا برای تو [[اطاعت امام]] بر [[اجابت]] دشمنت اولی است و بدان که [[معاویه]] [[دوست]] دارد تمامی [[بنی‌هاشم]] را از بین ببرد تا کسی از آنان باقی نماند و [[نور]] [[خدا]] را خاموش کند"<ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶؛ و ر.ک: مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۷۶.</ref>. | ||
*به خاطر همین علاقه، وقتی [[امام]]{{ع}} شنید که [[معاویه]] برای کشتن | *به خاطر همین علاقه، وقتی [[امام]]{{ع}} شنید که [[معاویه]] برای کشتن عباس این [[یار]] با وفایش جایزه [[تعیین]] کرده است، و به [[دستور]] او دو تن از نیروهای رزمنده‌اش برای کشتن عباس به میدان فرستاده تا با او به [[مبارزه]] بپردازند، بی‌فاصله [[امام]]{{ع}} از عباس خواست از رفتن به میدان خودداری کند و [[حضرت]]{{ع}} خود به طور ناشناس و با [[لباس]] و [[سلاح]] عباس به میدان رفت و آن دو را به [[هلاکت]] رساند و عباس را از خطر [[مرگ]] [[نجات]] داد<ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶. </ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۱۳.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۳۱
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- او فرزند ربیعه بن حارث بن عبدالمطلب، از تابعین اصحاب و از یاران مخلص امیرمؤمنان(ع) بود[۱]. او در جنگ صفین در حالی که غرق در سلاح بود آن حضرت را یاری کرد و حضرت هم به او عنایت بسیار داشت، لذا به خاطر همین علاقه زیادی که امام(ع) به او داشت، در جنگ صفین به او فرمود: "تا به تو اجازه ندادم با دشمن جنگ نکن".
- عباس گفت: قبول دارم، اما اگر کسی مرا به جنگ فراخواند، باز هم نروم؟ امام فرمود: "نه، به مبارزه با وی نرو؛ زیرا برای تو اطاعت امام بر اجابت دشمنت اولی است و بدان که معاویه دوست دارد تمامی بنی‌هاشم را از بین ببرد تا کسی از آنان باقی نماند و نور خدا را خاموش کند"[۲].
- به خاطر همین علاقه، وقتی امام(ع) شنید که معاویه برای کشتن عباس این یار با وفایش جایزه تعیین کرده است، و به دستور او دو تن از نیروهای رزمنده‌اش برای کشتن عباس به میدان فرستاده تا با او به مبارزه بپردازند، بی‌فاصله امام(ع) از عباس خواست از رفتن به میدان خودداری کند و حضرت(ع) خود به طور ناشناس و با لباس و سلاح عباس به میدان رفت و آن دو را به هلاکت رساند و عباس را از خطر مرگ نجات داد[۳].[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ رجال طوسی، ص۴۷، ش۱۲.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶؛ و ر.ک: مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۷۶.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۱۳.