نیایش نوزدهم

مقدمه

این نیایش دعای آن حضرت است در طلب باران. یکی از نشانه‌های رحمت الهی باران است. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ﴾. زندگی ما انسان‌ها و همه موجودات زنده با آب است، ﴿وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ﴾. اگر آب نباشد زندگی انسان‌ها مختل می‌شود. رویش گیاهان، روزی موجودات، لطافت هوا و حیات موجودات زنده در سایه بارش باران است.

براساس تعالیم قرآنی گناهان مانع نزول باران و استغفار زمینه نزول باران اعلام شده است. امام امام زین‌العابدین(ع) در این دعا بارانی با این ویژگی‌ها از خداوند بزرگ طلب می‌کند: «اللَّهُمَّ‏ اسْقِنَا الْغَيْثَ‏، وَ انْشُرْ عَلَيْنَا رَحْمَتَكَ‏...»؛ «ای خداوند، باران بفرست و سیرابمان ساز و همراه با بارانی فزاینده و ریزنده، از ابری در آفاق رونده و گیاهان زیبا رویاننده، رحمت خود بر ما ارزانی دار»؛ و ادامه می‌دهد: «ای خداوند، میوه‌ها را برسان و بر بندگانت احسان فرمای، گل‌ها را شکفته گردان و زمین خود زنده نمای. فرشتگان خود، آن فرستادگان بزرگوار، را بفرمای تا از سوی تو، بارانی سودمند و پیوسته و فراوان و گسترده و تند بار بیاورند و همه‌جا را سیراب سازند، تا زمین مرده را زنده نمایی و هرچه را از دست رفته است باز گردانی و آنچه روییدنی است برویانی و در روزی مردم گشایش دهی با چنان ابری انبوه، گران‌بار، خوش و بی‌زیان و از کران تا کران، که از آن آواز تندر آید و بارانش ملایم و پردوام بود و برقش فریبناک نبود».

و باز ادامه می‌دهد: «ای خداوند، ما را از بارانی به فریاد رسنده، قحط زداینده، گیاه رویاننده، فراگیرنده، فراوان بارنده سیراب نمای، تا گیاهان ایستاده را طراوت تازه دهی و گیاهان بر زمین و خفته را بر پای داری. ای خداوند، بارانی برسان آن‌سان که آب‌ها از تپه‌ها روان داری و چاه‌ها از آب‌ها پر‌سازی و رودها به خروش آری و نباتات برویانی و در همه شهرها ارزانی پدید آری و چارپایان و مردمان به تن و توش آری و برای ما خوردنی‌های خوش و گوارا کامل گردانی و کشته‌های ما برویانی و پستان‌های چهارپایان پرشیر‌سازی و بر نیروی ما نیرویی دیگر افزایی»..

منابع

1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش نوزدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه