عبدالرحمان بن مسیب فزازی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[عبدالرحمان بن مسیب فزازی در تاریخ اسلامی]] | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[عبدالرحمان بن مسیب فزازی در تاریخ اسلامی]] - [[عبدالرحمان بن مسیب فزازی در تراجم و رجال]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۰
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- عبدالرحمان بن مسیّب از اصحاب امیرمؤمنان(ع) و مأمور مخفی حضرت در شام بود. و در تاریخ آمده: هنگامی که محمد بن ابی بکر - پسر خوانده حضرت علی(ع) - را نیروهای معاویه به فرماندهی عمرو عاص در مصر به شهادت رساندند، عبدالرحمان بن مسیب به کوفه نزد حضرت آمد و عرض کرد: از شام خارج نشدم، مگر آن‌که خبر کشته شدن محمد بن ابی بکر و فتح مصر از جانب عمروعاص به معاویه رسید، طوری این خبر آنان را شادمان کرد که معاویه دستور داد روی منبرها کشته شدن محمد بن ابی بکر را اعلام کنند. امام(ع) فرمود: "آگاه باش که حزن و اندوه ما بر شهادت محمد بن ابی بکر، به اندازه سرور و شادی مردم شام است، خیر بلکه چند برابر شادی آنان در شهادت محمد بن ابی بکر ما محزون و اندوهناکیم"[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ «أَمَا إِنَّ حُزْنَنَا عَلَى قَتْلِهِ عَلَى قَدْرِ سُرُورِهِمْ بِهِ، لَا بَلْ يَزِيدُ أَضْعَافاً»؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۶، ص۹۱؛ اعیان الشیعه، ج۷، ص۴۶۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۳۷.