امت وسط: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
'''[[امت وسط]]''' عبارت است از گروه معتدل، نیکو و پسندیده به‌کار می‌رود. امّت وسط در قرآن: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ﴾ به گروهی گفته شده که از خطا و لغزش مصون بوده، واسطه بین پیامبر(ص) و مردم و بر اعمال مردم گواه‌اند. | '''[[امت وسط]]''' عبارت است از گروه معتدل، نیکو و پسندیده به‌کار می‌رود. امّت وسط در قرآن: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ﴾ به گروهی گفته شده که از خطا و لغزش مصون بوده، واسطه بین پیامبر(ص) و مردم و بر اعمال مردم گواه‌اند. | ||
==معناشناسی== | ==معناشناسی== | ||
نسخهٔ ۳ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۱۷
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
امت وسط عبارت است از گروه معتدل، نیکو و پسندیده به‌کار می‌رود. امّت وسط در قرآن: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ﴾ به گروهی گفته شده که از خطا و لغزش مصون بوده، واسطه بین پیامبر(ص) و مردم و بر اعمال مردم گواه‌اند.
معناشناسی
واژه امّت به معنای گروهی است که دارای وجه مشترک مانند زبان، مکان و دین واحد باشند[۱]. وسط را در لغت به معتدل، میانه[۲]، میان دو چیز[۳]، آنچه دارای دو طرف مساوی باشد[۴] یا به لوازم این معانی یعنی، نیکو، پسندیده و خیر[۵] تفسیر کرده‌اند، بنابراین، ترکیب وصفی «امّت وسط» در گروه معتدل، نیکو و پسندیده به‌کار می‌رود[۶].
منابع
پانویس
- ↑ مفردات، ص۸۶؛ نثر طوبی، ج ۱، ص۳۷؛ مجمع‌البحرین، ج ۱، ص۱۰۶ ـ ۱۰۷، «امة».
- ↑ مجمع البحرین، ج ۴، ص۴۹۸؛ الصحاح، ج ۳، ص۱۱۶۷؛ اقرب‌الموارد، ج ۵، ص۷۶۵، «وسط».
- ↑ مجمع‌البیان، ج۱، ص۴۱۴؛ التحقیق، ج۱۳، ص۹۹، «وسط».
- ↑ مفردات، ص۸۶۹، «وسط».
- ↑ القاموس المحیط، ج ۱، ص۹۳۲، «وسط»؛ المنجد،، ص۹۰۰.
- ↑ ربانی، سید جعفر، مقاله «امت»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۴.