عبادة بن حرث انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی « {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 8...» ایجاد کرد)
 
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +))
خط ۱: خط ۱:


{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عبادة بن حرث انصاری در تراجم و رجال]] - [[عبادة بن حرث انصاری در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عبادة بن حرث انصاری در تراجم و رجال]] - [[عبادة بن حرث انصاری در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">



نسخهٔ ‏۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۵۳


این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

تنها منبعی که از او نام برده «عشره کامله فی مقتل الحسین» است. در این کتاب آمده است: «عباده روز عاشورا خدمت امام حسین(ع) آمد، سلام کرد و در حال رفتن به میدان این چنین رجز خواند:

اَنَا عِبادٌ وَاَنَا ابْنُ الْحارِثِلَسْتُ بِخَوّارٍ وَلا بِناکِثٍ
عَنْ بَیْعَتی حَتّی یَرِثْنی وارثٍ اَلْیَوْمَ ساوی فِی الصَّعید ماکِثٍ[۱]
من عباد فرزند حارث هستم، ناتوان و پیمان‌شکن از بیعت خودم نیستم

تا این که وارثم از من ارث ببرد، امروز پیکرم در خاک جایگزین می‌شود.

عباده آن قدر جنگید تا به درجه رفیع شهادت نایل آمد[۲].[۳]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. بجز مصرع اول، بقیه رجز را بیشتر مورخان به جنادة بن کعب انصاری نسبت داده‌اند.
  2. عشره کامله، ص۴۰۵.
  3. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۱۰.