حسین بن سعید اهوازی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[ابومحمد حسین بن سعید بن حماد بن سعید اهوازی کوفی قمی]]. [[خاندان]] وی [[اهل کوفه]] و از [[موالی]] [[امام سجاد]]{{ع}} بودند. او همراه برادرش [[حسین بن سعید اهوازی]] به [[اهواز]] و سپس [[قم]] منتقل شدند و در قم درگذشت.<ref>الفهرست (طوسی) ۵۸.</ref> حسین در شمار [[صحابی]] [[امامان]] بزرگوار [[حضرت رضا]]، [[امام جواد]] و [[امام هادی]]{{ع}} قرار داشت<ref>رجال الطوسی ۳۷۲، ۴۰۰ و ۴۱۲.</ref> و از آنها [[روایت]] دارد.<ref>الفهرست (طوسی) ۵۸.</ref> همچنین از [[عثمان بن عیسی]]، [[فضالة بن ایوب]] و [[ابن ابی عمیر]] روایت کرده و نامش در سند بیش از پنج هزار روایت آمده است.<ref>معجم رجال الحدیث ۵/۲۴۳.</ref>
[[ابومحمد حسین بن سعید بن حماد بن سعید اهوازی کوفی قمی]]. [[خاندان]] وی [[اهل کوفه]] و از [[موالی]] [[امام سجاد]]{{ع}} بودند. او همراه برادرش [[حسن بن سعید اهوازی]] به [[اهواز]] و سپس [[قم]] منتقل شدند و در قم درگذشت.<ref>الفهرست (طوسی) ۵۸.</ref> حسین در شمار [[صحابی]] [[امامان]] بزرگوار [[حضرت رضا]]، [[امام جواد]] و [[امام هادی]]{{ع}} قرار داشت<ref>رجال الطوسی ۳۷۲، ۴۰۰ و ۴۱۲.</ref> و از آنها [[روایت]] دارد.<ref>الفهرست (طوسی) ۵۸.</ref> همچنین از [[عثمان بن عیسی]]، [[فضالة بن ایوب]] و [[ابن ابی عمیر]] روایت کرده و نامش در سند بیش از پنج هزار روایت آمده است.<ref>معجم رجال الحدیث ۵/۲۴۳.</ref>


حسین همچون برادرش حسن از [[محدثان]] [[موثق]] و از بزرگان [[امامیه]] و [[فقیه]] آنان به شمار می‌‌رفت که به اتفاق هم سی کتاب تألیف کردند که عبارت‌اند از: «الوضوء»، «الصلاة»، «الزکاة»، «الصوم»، «الحج»، «النکاح»، «الطلاق»، «العتق» و «التدبیر و المکاتبه الأیمان» و «النذور التجارات» و «الاجارات الخمس الشهادات الصید» و الذبائح المکاسب الأشربه الزیارات التقیه الردّ علی الغلاة المناقب المثالب الزهد المروّه [[حقوق]] [[المؤمنین]] و فضلهم [[تفسیر]] القرآن الوصایا [[الفرائض]] الحدود الدیات الملاحم و الدعاء. افرادی چون [[حسین بن حسن بن ابان]]، [[احمد بن محمد بن عیسی]] و [[احمد برقی]] کتب او را نقل کرده اند<ref>رجال النجاشی ۱/۱۷۱.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۲۷۱-۲۷۲.</ref>
حسین همچون برادرش حسن از [[محدثان]] [[موثق]] و از بزرگان [[امامیه]] و [[فقیه]] آنان به شمار می‌‌رفت که به اتفاق هم سی کتاب تألیف کردند که عبارت‌اند از: «الوضوء»، «الصلاة»، «الزکاة»، «الصوم»، «الحج»، «النکاح»، «الطلاق»، «العتق» و «التدبیر و المکاتبه الأیمان» و «النذور التجارات» و «الاجارات الخمس الشهادات الصید» و الذبائح المکاسب الأشربه الزیارات التقیه الردّ علی الغلاة المناقب المثالب الزهد المروّه [[حقوق]] [[المؤمنین]] و فضلهم [[تفسیر]] القرآن الوصایا [[الفرائض]] الحدود الدیات الملاحم و الدعاء. افرادی چون [[حسین بن حسن بن ابان]]، [[احمد بن محمد بن عیسی]] و [[احمد برقی]] کتب او را نقل کرده اند<ref>رجال النجاشی ۱/۱۷۱.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۲۷۱-۲۷۲.</ref>

نسخهٔ ‏۱۱ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۳۴

این مدخل از زیرشاخه‌های بحث حسین بن سعید اهوازی است. "حسین بن سعید اهوازی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابومحمد حسین بن سعید بن حماد بن سعید اهوازی کوفی قمی. خاندان وی اهل کوفه و از موالی امام سجاد(ع) بودند. او همراه برادرش حسن بن سعید اهوازی به اهواز و سپس قم منتقل شدند و در قم درگذشت.[۱] حسین در شمار صحابی امامان بزرگوار حضرت رضا، امام جواد و امام هادی(ع) قرار داشت[۲] و از آنها روایت دارد.[۳] همچنین از عثمان بن عیسی، فضالة بن ایوب و ابن ابی عمیر روایت کرده و نامش در سند بیش از پنج هزار روایت آمده است.[۴]

حسین همچون برادرش حسن از محدثان موثق و از بزرگان امامیه و فقیه آنان به شمار می‌‌رفت که به اتفاق هم سی کتاب تألیف کردند که عبارت‌اند از: «الوضوء»، «الصلاة»، «الزکاة»، «الصوم»، «الحج»، «النکاح»، «الطلاق»، «العتق» و «التدبیر و المکاتبه الأیمان» و «النذور التجارات» و «الاجارات الخمس الشهادات الصید» و الذبائح المکاسب الأشربه الزیارات التقیه الردّ علی الغلاة المناقب المثالب الزهد المروّه حقوق المؤمنین و فضلهم تفسیر القرآن الوصایا الفرائض الحدود الدیات الملاحم و الدعاء. افرادی چون حسین بن حسن بن ابان، احمد بن محمد بن عیسی و احمد برقی کتب او را نقل کرده اند[۵].[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. الفهرست (طوسی) ۵۸.
  2. رجال الطوسی ۳۷۲، ۴۰۰ و ۴۱۲.
  3. الفهرست (طوسی) ۵۸.
  4. معجم رجال الحدیث ۵/۲۴۳.
  5. رجال النجاشی ۱/۱۷۱.
  6. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۲۷۱-۲۷۲.