نام پدر امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان

| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::#[[ابن ابی شیبه]]، [[طبرانی]] و [[حاکم]]، از [[عاصم بن ابی النجود]]، از [[زر بن حبیش]] از [[عبد الله بن مسعود]] [[روایت]] کرده‌اند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث| لاَ تَذْهَبُ اَلدُّنْيَا حَتَّى يَبْعَثَ اَللَّهُ رَجُلاً يُوَاطِئُ اِسْمُهُ اِسْمِي، وَ اِسْمُ أَبِيهِ اِسْمَ أَبِي}}<ref>ابن ابی شیبه، المصنف، ج ۱۵، ص ۱۹۸، ح ۱۹۴۹۳؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج ۱۰، ص ۱۶۳، ح ۱۰۲۱۳ و ص ۱۶۶، ح ۱۰۲۲۲؛ مستدرک حاکم، ج ۴، ص ۴۴۲؛ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۳، ص ۲۶۱.</ref>؛ "[[دنیا]] از میان نمی‌رود، مگر اینکه [[خداوند]] مردی را برمی‌انگیزاند که نام او هم نام من و نام پدرش نام [[پدر]] من است".

:::::#ابو عمرو دانی و خطیب [[بغدادی]]، از [[عاصم بن ابی النجود]] از زر بن حبیش، از [[عبد الله]] بن مسعود [[نقل]] کرده‌اند که [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|لاَ يَقُومُ اَلسَّاعَةُ حَتَّى يَمْلِكَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُوَاطِئُ اِسْمُهُ اِسم أبی}}<ref>سنن ابو عمرو دانی، ص ۹۴ و ۹۵؛ تاریخ بغداد، ج ۱، ص ۳۷۰.</ref>؛ "[[قیامت]] برپا نمی‌شود؛ مگر آنکه مردی از [[خاندان]] من بر همه [[مردم]] [[پادشاهی]] کند، نام او هم نام من و نام پدرش نام [[پدر]] من است".

کوتاه سخن اینکه چنین اضافه‌ای پذیرفتنی نیست؛ به خصوص که: [[احمد بن حنبل]] "با دقتی که در ضبط [[حدیث]] دارد"، این [[حدیث]] را چندبار در مسندش با جمله "و نامش نام من است"، [[نقل]] کرده است"<ref>گنجی شافعی، البیان فی اخبار صاحب الزمان {{ع}}، ص ۴۸۲.</ref>. از بحث‌های گذشته روشن می‌شود که تبار [[امام مهدی]] {{ع}}، به [[امام حسین]] {{ع}} می‌رسد و دیگر احادیثی که خلاف این را می‌رسانند، ضعیف و بی‌اعتبار بوده هیچ قرینه‌ای بر صحت آنها در دست نیست. با توجه به نتیجه بحث‌های گذشته نیز به دست می‌آید: [[نقل]] [[متواتر]] نزد [[مسلمانان]] نیز، همین نتیجه را تأیید می‌کند<ref>سید ثامر هاشم العمیدی، مهدی منتظر در اندیشه اسلامی، صص ۹۲- ۱۰۷(با تصرف).</ref>»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۲۷، ۱۲۸.</ref>.

از آنجا که پیشوای یازدهم به [[دستور]] [[خلیفه عباسی]] در "[[سامرا]]"، در محله "[[عسکر]]" سکونت اجباری داشت، "[[عسکری]]" نامیده می‌شود<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، باب ۱۷۶، ص ۲۳۰.</ref>. از مشهورترین [[القاب]] آن [[حضرت]]، "[[نقی]]"، "زکی"، "[[فاضل]]"، "[[امین]]" و کنیه‌اش "[[ابو محمد]]" است. او ۲۲ ساله بود که پدر ارجمندش به [[شهادت]] رسید. مدت امامتش شش سال و [[عمر]] شریفش ۲۸ سال بود. [[امام عسکری]] {{ع}} در سال ۲۶۰ ه در حالی‌که تنها پسر او به عنوان [[آخرین حجت الهی]] در سن پنج سالگی قرار داشت، به [[شهادت]] رسید و در خانه خود در [[سامرا]] در کنار [[مرقد]] پدرش به [[خاک]] سپرده شد<ref>ر.ک: مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان {{عم}}، ص ۶۱۵.</ref>»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص ۱۵۳.</ref>.