ابوالفرج اصفهانی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> ==مقدمه==' به '</div> ==مقدمه==') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوالفرج اصفهانی در تراجم و رجال]] - [[ابوالفرج اصفهانی در تاریخ اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوالفرج اصفهانی در تراجم و رجال]] - [[ابوالفرج اصفهانی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۶ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۵۰
مقدمه
علی بن حسین بن محمد اموی قرشی، مشهور به «ابو الفرج اصفهانی»، محدث و مورخ و ادیب و شاعر و موسیقیشناس، و از اعقاب مروان حمار، آخرین خلیفه اموی بود. خاندانش در اصفهان ساکن و بعضی از آنها محدث و عالم بودند و مذهب تشیع داشتند. او در عهد المعتضد (۲۸۹ - ۲۴۲ق) در اصفهان متولد شد. در کودکی به بغداد رفت و در آنجا به تحصیل پرداخت. از عنفوان جوانی به جمع اخبار ادبا و موسیقیدانان و استماع اخبار نادر تاریخی و ضبط احادیث و اشعار و ترانهها شوق داشت. نبوغ و پشتکار و قریحه وی سبب شد مورد تشویق آل بویه در ری و بغداد و آل حمدان در شام و امویان در اندلس واقع شود. او در زمینه موسیقی، کتاب «اغانی» را نوشت ولی با نگاشتن کتاب «مقاتل الطالبیین» که پیرامون شرح احوال خاندان و اولاد ابوطالبS میباشد، چهره متفاوت پیدا نمود. او در آثار و اشعار خویش اظهار تشیع نموده است. ولی علامه حلی و بعضی علمای امامیه او را شیعه زیدیمذهب دانستهاند. و هیچ بعید نیست که سبب دوستی وی و خاندانش با علویان در آن روزگار، کینه مشترکی بوده باشد که از عباسیان در دل داشتهاند. وی در ۱۴ ذیحجه سال ۳۵۶ هجری قمری در بغداد وفات کرد[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ به نقل از: مقدمه مقاتل الطالبیین.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۹.