اسحاق بن راهویه مروزی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'رازی' به 'رازی')
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اسحاق بن راهویه مروزی در حدیث]] - [[اسحاق بن راهویه مروزی در کلام اسلامی]] - [[اسحاق بن راهویه مروزی در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اسحاق بن راهویه مروزی در حدیث]] - [[اسحاق بن راهویه مروزی در کلام اسلامی]] - [[اسحاق بن راهویه مروزی در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۰

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

کاروان حامل امام رضا(ع)، کم‌کم از نواحی نیشابور، دور می‌شد. قطب الانام شیخ ابویعقوب اسحاق بن راهویه مروزی که شیخ و مقدم ارباب ولایت بود، به همراه چند تن از دانشمندان و راویان از نیشابور بیرون شدند و تا «قریه مؤیدیه» که از قرای نیشابور است به دنبال کاروان رفتند. بعد از این که ایشان به کاروان امام(ع) رسیدند، از امام(ع) تقاضا نمودند تا برایشان حدیثی از اجداد خویش بیان کنند. امام(ع) «حدیث سلسلة الذهب» را ایراد فرمودند. شیخ با وجود کبر سن، مهار ناقه آن حضرت را بر دوش گرفت و تا بیرون شهر نیشابور پیاده راه پیمود[۱]. ابن راهویه تا آخر عمر در نیشابور بود و سرانجام در سال ۲۳۷ یا ۲۳۸ هجری قمری در گذشت[۲]. آرامگاه جناب راهویه رازی، در کنار خندق شادیاخ به طرف راه تلاجرد، قرار دارد[۳].[۴]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۳۷۲.
  2. مطلع الشمس، ج۳، ص۱۵۷.
  3. آثار باستانی خراسان (شامل: آثار تاریخی جام، نیشابور، سبزوار)، ج۱، تاریخ نیشابور، ص۱۹۵.
  4. محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۴۷.