ابن جریج: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابن جریج در | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابن جریج در علوم قرآنی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۸
مقدمه
«ابوخالد» یا «ابوالولید» عبدالملک بن عبدالعزیز بن جریج. اصل وی رومی، و پیش از اسلام نصرانی مذهب بود. در سال ۸۰ هجری متولّد شد و در سال ۱۵۰ هجری وفات یافت. ذهبی وی را یکی از قطب‌های نشر اسرائیلیات دانسته و می‌نویسد: او محور نشر اسرائیلیات در دوره تابعان است و هرگاه آیات مرتبط به نصارا را دنبال کنیم، می‌بینیم بیشترین روایاتی که طبری درباره نصارا آورده، در محور ابن‌جریج دور می‌زند؛[۱] امّا این نظریّه پنداری بی‌جا و مبتنی بر حدس است که شاهدی بر صحّت آن وجود ندارد، بلکه شاهد نادرستی این مدعا، افسانه‌هایی است که درباره مائده (سفره) آسمانی نازل بر حضرت عیسی(ع) و حواریّون در جامع البیان و الدرالمنثور آمده است که فقط دست وهب بن منبّه و کعب‌الاحبار در آنها دیده می‌شود و از ابن جریج خبری نیست؛ نیز صدها روایت اسرائیلی که ابوشهبه در کتاب الاسرائیلیات والموضوعات گرد آورده [۲] و در آن دسته‌ای افرادی چون عبدالله بن سلام و تمیم داری و کعب و وهب و قرظی و ابوهریره به‌طور فراگیر دیده می‌شود، و ابن‌جریج فقط در یک مورد (هنگام نجات بنی‌اسرائیل از وادی تیه) از ابن‌عبّاس نقل می‌کند[۳].[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ التفسیر والمفسرون، ذهبی، ج ۱، ص۱۹۸.
- ↑ الاسرائیلیات، ص۱۵۹ ـ ۳۰۵.
- ↑ الاسرائیلیات، ص۲۰۶ ـ ۲۰۷.
- ↑ معرفت، محمد هادی، مقاله «اسرائیلیات»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۳، ج۳.
- ↑ معرفت، محمد هادی، مقاله «اسرائیلیات»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۳، ج۳.