ابن یونس: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = ابن یونس | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابوسعید عبدالرحمن بن احمد بن یونس بن عبدالاعلی صدفی مصری وی به صدف بن سهل، تیره‌ای از «حِمْیر» منسوب بود که در سرزمین مصر زند...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
| موضوع مرتبط =  
| موضوع مرتبط =  
| عنوان مدخل  = ابن یونس
| عنوان مدخل  = ابن یونس
| مداخل مرتبط =  
| مداخل مرتبط = [[ابن یونس در تاریخ اسلامی]]
| پرسش مرتبط  =  
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}

نسخهٔ ‏۱۲ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۰

آشنایی اجمالی

ابوسعید عبدالرحمن بن احمد بن یونس بن عبدالاعلی صدفی مصری وی به صدف بن سهل، تیره‌ای از «حِمْیر» منسوب بود که در سرزمین مصر زندگی می‌‌کردند. او برخاسته از خاندانی دانش‌پرور و عالم خیز بود. [۱] ولادت وی را در سال ۲۸۱ هجری نوشته‌اند. [۲] ذهبی گوید ابوسعید صدفی جز در مصر حدیثی نشنید و برای دانش اندوزی به سفر نپرداخت. [۳] وی نه تنها در حدیث، در رشته تاریخ نیز پیشتاز دیگران بود و افزون بر آن به شرح حال و تاریخ مردم، علم رجال، جرح و تعدیل راویان و نقاط قوت و ضعف روایات نیز آگاه بود.[۴] رجال‌شناسان اهل سنّت، او را موثق و راستگو دانسته‌اند.[۵] وی نزد استادانی چون عاصم بن رازح، عیسی بن احمد و محمد بن احمد به کسب دانش پرداخت خود نیز شاگردان و راویانی را تربیت کرد که از آن میان می‌‌توان افرادی چون پسرش علی، ابن منده[۶] و عبدالواحد بن محمد را نام برد.[۷] وی سرانجام به سال ۳۴۷[۸] یا ۳۴۹ هجری در قاهره درگذشت. [۹] صدفی در تاریخ مصر دو کتاب نوشت: نخستین آن ویژه رجال علمی مصر از عصر صحابه تا زمان خود بود. دومین کتاب او دربردارنده شرح حال کسانی بود که از سرزمین‌های دیگر به مصر آمده بودند[۱۰].[۱۱]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲

پانویس

  1. الانساب، ج ۳، ص۵۲۸ ـ ۵۲۹.
  2. وفیات الاعیان، ج ۳، ص۱۳۷.
  3. سیر اعلام النبلاء، ج ۱۵، ص۵۷۹.
  4. الوافی بالوفیات، ج ۸، ص۱۰۸ ـ ۱۰۹.
  5. البدایة والنهایه، ج ۱۱، ص۲۳۳.
  6. الانساب، ج ۳، ص۵۳۰.
  7. تذکره الحفاظ، ج ۳، ص۸۹۸.
  8. فوات الوفیات، ج ۲، ص۲۶۸.
  9. الانساب، ج ۳، ص۵۳۰.
  10. وفیات الاعیان، ج ۳، ص۱۳۷.
  11. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲، ص۲۵۰ - ۲۵۱.