عمارة بن عقبه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = قاتلان امام حسین | عنوان مدخل = عمارة بن عقبه | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == عمارة بن عقبه و یا (عمارة بن عتبه)، از دشمنان سرسخت مختار ثقفی بود.<ref>الاخبار الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمد...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
خط ۱۰: خط ۱۰:


== نقش در ابتدای [[نهضت امام حسین]]{{ع}} ==
== نقش در ابتدای [[نهضت امام حسین]]{{ع}} ==
در ابتدای [[نهضت]] [[حسین بن علی{{ع}}]] [[عماره]] از امضاءکنندگان دعوت‌نامه [[کوفیان]] به [[امام]] بود، اما پس از [[شهادت]] [[مسلم بن عقیل]]، از [[جاسوسان]] و ندیمان [[عبیدالله‌ بن زیاد]] و دشمنان سرسخت مختار گردید.
در ابتدای [[نهضت]] [[حسین بن علی]]{{ع}} عماره از امضاءکنندگان دعوت‌نامه [[کوفیان]] به [[امام]] بود، اما پس از [[شهادت]] [[مسلم بن عقیل]]، از [[جاسوسان]] و ندیمان [[عبیدالله‌ بن زیاد]] و دشمنان سرسخت مختار گردید.


== در [[زمان]] مختار ثقفی ==
== در [[زمان]] مختار ثقفی ==

نسخهٔ ‏۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۴

آشنایی اجمالی

عمارة بن عقبه و یا (عمارة بن عتبه)، از دشمنان سرسخت مختار ثقفی بود.[۱] بنا به نقل ابن‏ اعثم پیشینه این دشمنی به سال‌های اقامت خانواده مختار در مدینه می‌رسد. این دشمنی ریشه‌های کهن قومی- قبیله‌ای داشت و می‌گوید همو بود که در نزد عبیدالله‌ بن زیاد از مختار بد می‌گفت و مختار را متهم کرده بود که قبلاً طرفدار عثمان بوده و اکنون طرفدار علی(ع) است.

نقش در ابتدای نهضت امام حسین(ع)

در ابتدای نهضت حسین بن علی(ع) عماره از امضاءکنندگان دعوت‌نامه کوفیان به امام بود، اما پس از شهادت مسلم بن عقیل، از جاسوسان و ندیمان عبیدالله‌ بن زیاد و دشمنان سرسخت مختار گردید.

در زمان مختار ثقفی

بعدها تمایلات عثمانی - اموی عماره کینه کهن قبیله‌ای را با خود همراه ساخت و پخش شایعه علیه مختار در کوفه پرداخت. او در آغاز مختار را نزد شیعه کوفه متهم به طرفداری از عثمان کرد تا از اعتبار او بکاهد[۲].[۳]


جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. الاخبار الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمد بن ‌داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی، ص۲۳۱.
  2. الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/۱۹۷۵ میلادی، ج۵، ص۲۶۶-۲۶۷.
  3. محمدزاده، مرضیه، دوزخیان جاوید، ص۲۱۰-۲۱۱.