ابووداعه سهمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\{\{صحابه\}\}\n↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به 'رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابووداعه سهمی در تراجم و رجال]] - [[ابووداعه سهمی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۵۹
ابووداعه سهمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابووداعه سهمی در تراجم و رجال - ابووداعه سهمی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
نام او حارث بن ضبیرة بن سعید و از بنی سهم، تیره‌ای از قریش[۱] و همسر اَروی دختر حارث بن عبدالمطلب است[۲]. ابووداعه از جمله اسیران مشرکان در جنگ بدر شمرده می‌شد[۳]. وقتی ابووداعه اسیر شد، رسول خدا(ص) فرمود: "او فرزندی زیرک و مال‌دار دارد که فدیه‌اش را کامل خواهد پرداخت. فرزندش، مطلب برای آزادی پدرش چهار هزار درهم فدیه داد[۴]. او نخستین اسیری بود که برایش فدیه پرداخت شد[۵]. قریش می‌ترسیدند مُطلب با پرداخت فدیه زیاد، کار آنان را در آزادی اسیران دچار مشکل کند؛ از این رو، مانع از خروج او بودند. اما مُطلب خدعه کرد و برای آزادی پدرش به مدینه رفت[۶]. بعد از بدر نیز هنگامی که کعب بن اشرف یهودی برای تحریک قریش به مکه رفت، بر ابو وداعه سهمی وارد شد[۷]. ابو وداعه تا فتح مکه مسلمان نشد. روز فتح مکه به سال هشتم - به همراه پسرش مُطلب اسلام آورد[۸]. او گفته است: رسول خدا(ص) را دیدم که در میان بنی سهم نماز می‌خواند و مردم نیز با او نماز می‌خواندند[۹]. پنج فرزند از ابو وداعه سهمی به نامهای: مُطلب، ابوسفیان، ام جمیل، ام‌حکیم و ربعه باقی ماند[۱۰]، فرزند ابووداعه، مُطلب، از او روایت دارد[۱۱].[۱۲]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حزم، ص۴۶۴.
- ↑ ابن حبیب، ص۶۵؛ ابن حجر، ج۸، ص۷.
- ↑ ابن سعد، ج۲، ص۱۳؛ واقدی، ج۱، ص۱۲۲.
- ↑ ابن هشام، ج۲، ص۴۷۶.
- ↑ واقدی، ج۱، ص۱۲۲.
- ↑ واقدی، ج۱، ص۱۲۹.
- ↑ واقدی، ج۱، ص۱۸۵؛ ابن هشام، ج۲، ص۵۶۵.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۳۷؛ ابن اثیر، ج۶، ص۳۲۱.
- ↑ ابونعیم، ج۶، ص۳۰۴۴؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۷۲.
- ↑ ابن سعد، ج۸، ص۴۰؛ ابن حجر، ج۸، ص۷.
- ↑ بیهقی، ج۲، ص۳۱۴.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابووداعه سهمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۵۵۱.