انتظار در مسیحیت
مقدمه
حضرت عیسی(ع) از میان مردم رفت. گروهی از یاران وی گفتند: درست است که او درگذشت و به خاک سپرده شد، ولی در روز سوم از قبر خود برخاسته و به آسمان رفته است و دوباره برای پادشاهی بر روی زمین برخواهد گشت. همچنین گفتند: حضرت عیسی برای این کشته شد که فدای گناهان مردم شود و مدّعی شدند که پیامبران پیشین درد و رنج و تصلیب وی را پیشگویی کرده بودند. از نظر مسیحیان، حضرت عیسی(ع) شهید نشد، بلکه قربانی گناهان مردم گردید. تا جایی که تاریخ نشان می‌دهد، این باور زیربنای مسیحیت بوده است و مسیحیان در تبلیغات خود این مسأله را بسیار مطرح می‌کنند. پس از صعود حضرت عیسی(ع) مسیحیان یقین داشتند که او به زودی می‌آید؛ زیرا از حضرت عیسی(ع) نقل می‌شد که درباره خود گفته است: پسر انسان خواهد آمد در جلال پدر خویش به اتفاق ملائکه خود، و در آن وقت هرکس را موافق اعمالش جزا خواهد داد.
شوق ظهور عیسی مسیح(ع)؛ مردم بر اثر علاقه شدید به بازگشت حضرت عیسی(ع) دچار توهمات شدند و تاریخ‌هایی را برای این رویداد پیشگویی کردند. این پیشگویی‌ها، مانند پیشگویی‌های مشابه آن در ادیان دیگر، غلط از آب درآمد و در نتیجه، رهبران دینی مردم را از این کار برحذر داشتند. فرقه‌های منتظر ظهور متعددی پدید آمد که پایه آنها را بر این توهمات گذاشته بودند. مثلا فردی به نام ویلیام میلر اعلام کرد حضرت عیسی(ع) در سال ١٨۴٣ م تا ١٨۴۴ م باز خواهد گشت. پیشگویی وی تحقق نیافت و خود او متعهد شد که دیگر پیشگویی نکند. فرقه "ادونیست‌های روز هفتم" که بر اثر پیشگویی‌های این شخص پدید آمد، تا عصر ما باقی است. گروهی از آناباپتیست‌ها در قرن شانزدهم، برای آماده کردن زمینه سلطنت هزار ساله حضرت عیسی(ع) برخاستند و برخی از شهرها را برای مدتی در اختیار گرفتند، ولی شورش آنان بی‌رحمانه سرکوب شد. ایروینگیان برای سرعت بخشیدن به ظهور آن حضرت، دوازده حواری تعیین کردند، ولی از این ابتکار طرفی نبستند. گروهی از آنان به نام "نوایروینگیان" برای آن حواریون جانشینانی تعیین کردند و به این حرکت ادامه دادند. گواهان یهوه برای پذیرایی از حضرت عیسی(ع) و انبیای پیشین در امریکا آپارتمان تهیه کردند. مورمون‌ها، کریستادلفین‌ها و برخی از فرقه‌های عجیب و غریب دیگر مسیحیت، برای شتاب دادن به ظهور حضرت عیسی(ع) به کارهایی از این قبیل دست زدند[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ نشریه موعود، شماره ۱۱، ص۱۸.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۲۹.