نامۀ ۴۰ نهج البلاغه
مقدمه
گزارشی به امام می‌ررسد که یکی از کارگزاران او برخلاف سیره امام در بیت المال مسلمانان درازدستی کرده است. امام (ع) این مسئله را در صورت صحت، مایه خشم خداوند و نافرمانی امام عصر برمی‌شمرد و دستور می‌دهد حساب خویش را برای او بفرستد. بیشتر مورخان، برمبنای محتوای نامه، مخاطب امام را ابن عباس، پسر عموی امام، می‌دانند. اما سیدرضی در این مورد سکوت کرده و نامه را به یکی از کارگزاران گزارش کرده است. نیز ابن ابی الحدید که تاریخ‌دانی مبرز و متبحر است، در این موضوع متوقف مانده و تأیید یا ردی بر آن ثبت نکرده است. بنا بر قرینه‌های تاریخی این نامه مربوط به سال ۴۰ ق است.
فرازی از نامه
از تو به من خبری رسیده است. اگر چنان کرده باشی، پروردگار خود را به خشم آورده باشی و امام خویش را نافرمانی کرده و امانت خود را از دست داده. به من خبر داده‌اند تو کشت زمین را برداشته و آنچه پایت بدان رسیده برای خود نگاه داشته‌ای و آنچه در دستت بوده، خورده‌ای. حساب خود را به من باز پس بده و بدان که حساب خدا بزرگ‌تر از حساب مردمان است[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۷۸۵ ـ ۷۸۶.